Σκουπίδια ριγμένα στους δρόμους, στη φύση
Σκουπίδια σωρευμένα στις ψυχές
Ρουσφέτια, μίζες, ρεμούλες, λαμόγια
Αναξιοκρατία, υδροκεφαλισμός
Ετσιγουσταρισμός, θασουδειξισμός
Τσαμπουκογενναιότητα, ερωτογκομενιλίκι
Σεξοταπείνωση - «θα σε γαμήσω!»
Εργασία – δουλεία – δουλειά
Πόνος – πονηρός, μόχθος – μοχθηρός….
Έχω χίλιους λόγους ν’ αγανακτώ με το ελληνικό αλαλούμ
Και χιλιάδες άλλους, για να θυμώνω με την επιπολαιότητα και
την αδιαφορία
Σαν με φτύνει κατάμουτρα ολούθε
Η περιφρόνηση της τάξης και του προγραμματισμού
Ο ευτελισμός της τιμιότητας και ειλικρίνειας
Η λατρεία της πονηριάς και της απάτης
«Μη γίνεσαι κορόιδο, ρε μαλάκα!»
Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας
Αλλά όταν η καρδιά μου με αποπλανεί
Στα μεθεκτικά μυστήρια του Διόνυσου
Τότε αλλάζω κοσμοθωριά και κοσμοθεωρία.
Όταν τραγουδώ ένα κρητικό, κουζουλαίνομαι
Όταν χορεύω ένα ποντιακό, γιγαντώνομαι
Όταν μερακλώνω μ’ ένα τσάμικο, πετάω
Όταν ακροπατώ σ’ ένα
θρακιώτικο, ανεμοσκορπιέμαι
Όταν θαλασσοβρέχομαι μ’ ένα νησιώτικο, αγαλλιάζω
Όταν στροβιλίζομαι σ’ ένα ζεϊμπέκικο, εκστασιάζομαι
Όταν ταξιδεύω μ’ ένα ταξίμι, σκίζω τα σύμπαντα
Όταν ζυγιάζομαι σ’ ένα ηπειρώτικο, πατάω το θάνατο
Όταν ακούω «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη», μετουσιώνομαι.
Και νιώθω περήφανος για την καταγωγή μου!
Ναι, ρε, είμαι Έλληνας! Αυτός είμαι!
Σπάω τις αλυσίδες των κανόνων
Αποθεώνω τις ορμές μου και θεώνομαι
Ρισκάρω την επιβίωση για το παραμύθι της ευτυχίας
Θυσιάζω το αβέβαιο μέλλον για το λάγνο παρόν
Ζητώ τη λύτρωση από τη σκλαβιά των ορίων
Λαχταρώ την αθανασία!
Αλλά, πού να με καταλάβετε εσείς, οι πεζοπόροι χαμηλοβλέποντες
Οι στοιχημένοι στρατιωτικά σε ράγες κανόνων των Βρυξελλών
Οι Βορειοευρωπαίοι, ευημερούντες σκλάβοι της
χρηματοπιστωτικής λογικής;
Πώς να νιώσετε τη σπάταλη αγάπη μου για τον αλήτη θεό μου,
της ανατροπής
Εσείς, που προσκυνάτε δουλικά τον θεό της σταθερότητας;
Όχι, δεν τη θέλω, τη μίζερη λογική της οικονομικής σας ανάπτυξης
Που σας τσιμεντώνει στη ρουτίνα της σιγουριάς του
μεροκάματου.
Εγώ αναζητώ την περιπέτεια του απρόσμενου
Στα βάθη και στα ύψη του απραγματοποίητου ονείρου μου.
Πώς να με καταλάβετε, εσείς, οι προσγειωμένοι
αισθηματοπένητες
Που εξορκίζεται τεχνολογικά το θάνατο
Και πεθαίνετε στην ψύχρα των νοσοκομείων σας, άκλαυτοι
Εμένα, που ερωτεύομαι παράφορα τη ζωή
Στους αιθέρες των πόθων και των παθών μου
Και κηδεύομαι με νεκρική πομπή, ως μακαρίτης!
Όχι δεν τον αντέχω,
τον άψυχο ρεαλισμό της πειθαρχίας σας!
Ωχ, μάνα μου, να πεθάνει ο χάρος!
Αργύρης
Ολοκτσίδης