«Το τελευταίο δείπνο στη Μύρνα» είναι ένα χρονικό νοσταλγίας, ένα χρονικό ονείρου, βάλσαμο για τα χρόνια μοναξιάς που ήρθαν. Αντλεί έμπνευση από την ιστορία και την παράδοση, τη φαντασία και την πραγματικότητα, συνθέτοντας ένα εκρηκτικό μείγμα. Προσπαθεί να βρει μια σπίθα μέσα στις στάχτες του χρόνου για να ανάψει μια φωτιά για το χειμώνα. Στήνει το σκηνικό μιας εποχής γεμάτης με αξεπέραστη ποίηση, ανεξίτηλα χρώματα, ξεχασμένους ήχους και μουσικές της καρδιάς, που δεν πρέπει να τα τυλίξει η ομίχλη της λήθης.
