Γράφει ο Γιάννης Τσαπουρνιώτης.
Ταξίδευα στα χρόνια τα παλιά, ονειρευόμουν, ζωγράφιζα στη σκέψη εικόνες άλλης εποχής και ταυτόχρονα καμάρωνα για τα πολλά μικρά παιδιά που χόρευαν με χάρη και λεβεντιά. Έφερα στο νου μου τους συγχωριανούς που έφυγαν από τη ζωή και ήταν απόντες από τη μεγάλη αυτή μάζωξη. Από τη συγχωρεμένη Μάνα μου, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους συγγενείς και φίλους, μέχρι τον σπουδαίο και αείμνηστο δάσκαλο, το Γιώργο, που έφυγε κι αυτός νέος, πριν από πολλά χρόνια.
Την Παρασκευή και το Σάββατο 15 και 16 Ιουλίου δεν αντάμωσαν μόνο οι ζώντες στον Άγιο Δημήτρη. Αντάμωσε το παρελθόν με το παρόν. Ταξιδέψαμε στα σοκάκια που ζήσαμε αξέχαστες στιγμές. Στιγμές αγνότητας και ξεγνοιασιάς σε έναν μικρό τόπο που δεν συγκρίνονται με τις παρανοϊκές απολαύσεις της ακολασίας και της ντροπής των μεγάλων πολιτειών. Και πώς να συγκριθεί το τσαΐρι, οι σπάθες, η γούβα, η μπάρα, η μαγούλα, με μια τσιμεντένια πλατεία, με ένα πλαστό, τεχνολογικό οικοδόμημα. Πώς να συγκριθεί το κλαρίνο, το λαούτο, όλα αυτά τα μουσικά όργανα της παράδοσης, με τα ψεύτικα μουσικά κατασκευάσματα της σύγχρονης μιζέριας.
Γευτήκαμε για μια ακόμη χρονιά τα ήθη και τα έθιμα, τον πολιτισμό και την παράδοση ενός τόπου που μας δίδαξε πολλά και κρατά ζωντανές τις μνήμες της ιστορίας.
Δεν ήταν το κρασί που μας έκανε όλους ευδιάθετους, χαρούμενους και συγκινημένους. Δεν χρειάζεται να πιεις και να μεθύσεις για να αγκαλιάσεις και να σφίξεις στην αγκαλιά ανθρώπους με τους οποίους σε δένει το παρελθόν. Ήπιαμε για να τσουγκρίσουμε «στην υγεία μας πατριώτες, καλώς ανταμώσαμε και του χρόνου πάλι εδώ, να είμαστε ζωντανοί».
Δεν χρειάζεται να μεθύσει κανείς για να βγάλει αισθήματα προς τα έξω. Η κληρονομιά και η παράδοση του χωριού μου, της πατρίδας μου, της Ελλάδας μου, με μεθάει χωρίς ποτό. Μεθάς και μόνο βλέποντας κάποιες αρχές και αξίες του παρελθόντος να κρατάνε γερά, αν και ο χρόνος και οι απίθανοι ηγέτες της πατρίδας τις φθείρουν ανελέητα.
Βλέπεις τα νέα παιδιά του ΑηΔημήτρη να έχουν όρεξη. Έχουν κληθεί να γίνουν οι συνεχιστές της παράδοσης, να κρατήσουν την σημαία ψηλά. Καλούνται να αποτελέσουν τους άξιους απογόνους μιας τεράστιας παράδοσης που δεν λησμονείται εύκολα. Παίρνεις θάρρος και ελπίζεις για το μέλλον.
Κι αυτό το αντάμωμα μας γύρισε πολύ πίσω. Μου έδωσε την εικόνα ενός ετήσιου μνημόσυνου σε πρόσωπα και πράγματα του τόπου μου.
Σε ένα τέτοιο Αντάμωμα, Αντάμωμα μνήμης, ομοψυχίας και αλληλεγγύης δεν έχουν θέση κανενός είδους χρωματισμοί, δεν χωράνε μικρές σκοπιμότητες και ατομικά συμφέροντα.
Θερμά συγχαρητήρια στον Πολιτιστικό Αθλητικό Σύλλογο Αγίου Δημητρίου «ΔΙΑΣ», στον Σύλλογο Αηδημητρινών Κατερίνης, στον Σύλλογο Αηδημητρινών Θεσσαλονίκης «Η ΠΕΤΡΑ», σε όλους τους χορηγούς, στους εθελοντές, σε όλους τους Αγιοδημητρινούς.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης