Το περιβόητο κυβερνητικό «αφήγημα» για το επόμενο διάστημα επισήμως παρουσιάζεται αυτό το σαββατοκύριακο, με τις παρεμβάσεις του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ. Ωστόσο, τόσο ο ίδιος, όσο και τα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματός του φρόντισαν όλο το προηγούμενο διάστημα, με συνεντεύξεις, δηλώσεις και διαρροές, να προετοιμάσουν αναλόγως το έδαφος για την κυβερνητική προπαγάνδα.
Στην πιο συμπυκνωμένη του μορφή, το εν λόγω «αφήγημα» δόθηκε από την κυβερνητική εκπρόσωπο,Ολγα Γεροβασίλη, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ - ΜΠΕ:«Ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη θα διατυπώσει τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης προς την ανάκαμψη της οικονομίας και την πραγματική ανάπτυξη, με δύο σταθμούς: Την έξοδο από το πρόγραμμα επιτήρησης και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Εκείνες δηλαδή τις πολιτικές που όχι μόνο θα μεγαλώνουν την οικονομική πίτα, αλλά θα την μοιράζουν, επιτέλους, με δίκαιο τρόπο στους συμπολίτες μας».
Ανεξάρτητα από διάφορα φραστικά «φρου - φρου» που θα «ντύνουν» τις κυβερνητικές τοποθετήσεις - ήδη σε σύντομο άρθρο του Αλ. Τσίπρα μέσα στη βδομάδα τα... «οράματα» και τα «στοιχήματα του μέλλοντος» πήγανε σύννεφο - στα παραπάνω λεγόμενα της Ο. Γεροβασίλη συμπυκνώνεται το «ζουμί» των κυβερνητικών παρεμβάσεων για τα «επόμενα βήματα».
Παρεμβάσεων οι οποίες έχουν το γνωστό διττό ρόλο: Στην πραγματικότητα απευθύνονται στο κεφάλαιο και το στόχο της ανάκαμψης των κερδών του, ωστόσο καμουφλάρονται αναλόγως - πρώτα και κύρια με το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» - ώστε να φαίνεται ότι απευθύνονται στο λαό και την αντιμετώπιση των προβλημάτων του.
Οι «σταθμοί» του κεφαλαίου και το «μεγάλωμα της πίτας»
Ο πρώτος από τους δύο «σταθμούς», που αναφέρει η κυβερνητική εκπρόσωπος, «η έξοδος από το πρόγραμμα επιτήρησης» (το «όραμα μιας χώρας απαλλαγμένης από την επιτροπεία», όπως το λέει πιο «λυρικά» στο άρθρο του ο πρωθυπουργός) αφορά στην πραγματικότητα την επιδίωξη της κυβέρνησης να εξασφαλίσει βαθμούς «ευελιξίας» για ακόμα μεγαλύτερη κρατική στήριξη του κεφαλαίου, όπως και τη διασφάλιση της επιστροφής στην «κανονικότητα» του δανεισμού του αστικού κράτους και του κεφαλαίου από τις λεγόμενες «αγορές».
Για το λαό, όμως, η «έξοδος από το πρόγραμμα»... μέσω της πλήρους εφαρμογής του, όπως δεσμεύεται η συγκυβέρνηση, μεταφράζεται ακριβώς στην απαρέγκλιτη υλοποίηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνει το τρίτο μνημόνιο, τα οποία θα προστεθούν σε όλα τα προηγούμενα και θα επιδεινώσουν ακόμα παραπέρα την τραγική κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πολύ περισσότερο, κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα περί «θυσιών που πιάνουν τόπο», η τυπική «έξοδος» από το παρόν μνημόνιο το 2018, ακόμα και αν δεν ακολουθήσει άλλο, για το λαό θα σημαίνει την «είσοδο» στα μνημόνια διαρκείας που εφαρμόζονται και ενισχύονται σε όλη την ΕΕ, με... κουαρτέτα ή χωρίς, ακριβώς γιατί αυτό επιτάσσουν οι ανάγκες του κεφαλαίου και η ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Αντίστοιχα, ο δεύτερος «σταθμός» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση, «η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας»αφορά στην αξιοποίηση των περιβόητων «συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας», τον προσανατολισμό δηλαδή της παραγωγής σε εκείνους τους τομείς της οικονομίας, οι οποίοι υπόσχονται μεγαλύτερα κέρδη στο κεφάλαιο. Αφορά, επίσης, στη συζήτηση περί στήριξης των «πραγματικά βιώσιμων επιχειρήσεων», σε αντίθεση με τις λεγόμενες «επιχειρήσεις - ζόμπι», μια συζήτηση δηλαδή που συνδέεται άμεσα με τις εξελισσόμενες ανακατατάξεις και τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς για το μοίρασμα της πίτας της «αγοράς» και των κερδών.
Κριτήριο της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» είναι οι τομείς που το κεφάλαιο προσδοκά τα μέγιστα δυνατά κέρδη, ένα κριτήριο δηλαδή που όχι μόνο δεν συμβαδίζει με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, αλλά βρίσκεται σε αντιδιαμετρική κατεύθυνση με αυτές, ακόμα και σε εκείνους τους κλάδους στους οποίους τα μονοπώλια δίνουν βάρος.
«Συγκριτικό πλεονέκτημα» για το κεφάλαιο είναι π.χ. ο Τουρισμός, με τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στον κλάδο να καταγράφουν ρεκόρ κερδών, την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοί τους δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας, ενώ συνολικά για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα οι διακοπές οπουδήποτε αλλού εκτός από το χωριό τους έχουν μετατραπεί σε είδος πολυτελείας...
Αντίστοιχα, «συγκριτικό πλεονέκτημα» εντοπίζεται στον κλάδο του Φαρμάκου, με τους φαρμακοβιομήχανους να είναι εκ των πρωταθλητών στις εξαγωγές, την ίδια ώρα που το φάρμακο είναι απλησίαστο για τις λαϊκές οικογένειες...
Οσο για το «μεγάλωμα της οικονομικής πίτας», αυτό αφορά στην προσπάθεια να διασφαλιστούν μεγαλύτερα κέρδη για το εγχώριο κεφάλαιο στο διεθνή ανταγωνισμό, στον οποίο έχει χάσει θέσεις στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. «Προαπαιτούμενα» για ένα τέτοιο «μεγάλωμα της πίτας» είναι όλα όσα συζητήθηκαν στη συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον ΣΕΒ και άλλους επιχειρηματικούς φορείς λίγο πριν τη ΔΕΘ, με την κυβερνητική ανακοίνωση να σημειώνει χαρακτηριστικά ότι συζητήθηκαν «η προσέλκυση επενδύσεων, η βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και του επενδυτικού κλίματος»...
«Ενα το κρατούμενο», δηλαδή, σε ό,τι αφορά το λαό, είναι η μονιμοποίηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων των προηγούμενων χρόνων, πρώτα και κύρια για τη συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης, είναι το παραπέρα τσάκισμα εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων (χαρακτηριστικό παράδειγμα η νέα επίθεση στα Εργασιακά που έρχεται στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης»), ακριβώς για να βελτιωθεί το «επιχειρηματικό περιβάλλον» και το «επενδυτικό κλίμα» για τα μονοπώλια.
Η «επιστροφή» στη «δίκαιη ανάπτυξη»...
Ολοι οι παραπάνω αντιλαϊκοί στόχοι, ο βαθιά ταξικός χαρακτήρας της πολιτικής που υλοποιεί με στοχοπροσήλωση η κυβέρνηση, γίνεται προσπάθεια να συσκοτιστούν κάτω από δύο «μαγικές» λέξεις: «Δίκαιη ανάπτυξη».
Ετσι, η κυβέρνηση δε μιλάει μόνο για «μεγάλωμα της οικονομικής πίτας», αλλά και για «δίκαιη μοιρασιά της στους πολίτες»... Πουλάει το παραμύθι ότι το κεφάλαιο μπορεί να μοιραστεί τα κέρδη του με τον πραγματικό παραγωγό του πλούτου, τον εργαζόμενο λαό.
Κάτι, δηλαδή, που δεν έγινε ποτέ και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να γίνει σήμερα, με την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, τη συνεχιζόμενη δυσκολία ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων να περάσουν σε δυναμικούς ρυθμούς ανάπτυξης, τις εντεινόμενες «αβεβαιότητες» στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.
Αντιλαμβανόμενη ότι το παραμύθι της «δίκαιης μοιρασιάς» δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ, η κυβερνητική προπαγάνδα προσθέτει και μια λέξη κλειδί: «Επιστροφή»...
«Ο στόχος μας είναι η επιστροφή σε μια ανάπτυξη δίκαιη και βιώσιμη» έγραψε στο πρόσφατο άρθρο του ο Αλ. Τσίπρας, βαφτίζοντας ουσιαστικά «δίκαιη και βιώσιμη» την καπιταλιστική ανάπτυξη της περιόδου πριν την κρίση, την ανάπτυξη δηλαδή που εκτόξευσε τα κέρδη των καπιταλιστών την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι έβλεπαν τα δικαιώματά τους να δέχονται επίθεση στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας».... Βαφτίζει «δίκαιη και βιώσιμη» την ανάπτυξη που οδήγησε στην καπιταλιστική κρίση και την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης που ακολούθησε.
Η προσθήκη της «επιστροφής» στην κυβερνητική φρασεολογία, βέβαια, δεν γίνεται τυχαία. Επιδιώκει να καλλιεργήσει την κάλπικη προσδοκία ότι η «επιστροφή» στην «κανονικότητα» των κερδών του κεφαλαίου, το «μεγάλωμα της οικονομικής πίτας», μπορεί να μην οδηγήσει βέβαια σε «δίκαιη μοιρασιά» του πλούτου, αλλά να σημάνει μια επιστροφή των εργαζομένων και του λαού στην κατάσταση πριν την εκδήλωση της κρίσης, να φέρει μια ανάκτηση των απωλειών τους.
Ο καπιταλισμός όμως δεν γυρίζει προς τα πίσω, γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικός. Ολα τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν μέσα στην περίοδο της κρίσης, σε Εργασιακά, Ασφαλιστικό, Υγεία κ.ο.κ., έχουν την αφετηρία τους πολύ πίσω, είναι καταγεγραμμένα ένα προς ένα πολύ πριν το ξέσπασμά της, στις «βίβλους» και τις κατευθυντήριες οδηγίες της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, ακριβώς γιατί αυτό επιβάλλει η επιδίωξη της μέγιστης δυνατής κερδοφορίας του κεφαλαίου και η ένταση των διεθνών ανταγωνισμών.
Οι τεράστιες απώλειες στα εργατικά - λαϊκά εισοδήματα δεν πρόκειται να αναπληρωθούν από την όποια «επιστροφή» του κεφαλαίου σε ρυθμούς ανάκαμψης. Ισα - ίσα νέες θυσίες θα απαιτηθούν για τη διατήρηση της όποιας ανάκαμψης, που κι αυτή προβλέπεται αναιμική και υπόκειται σε μια σειρά «αβεβαιότητες». Χαρακτηριστική ως προς αυτό, μάλιστα, είναι και η αντιστροφή ρόλων που παρατηρούμε μπροστά στη ΔΕΘ, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί ως... «ακοστολόγητες υποσχέσεις» ακόμα και τα όποια ασαφή ψίχουλα περιλαμβάνονται στη... «συμφωνία αλήθειας» που επιχειρεί να λανσάρει η ΝΔ!
... και άλλα παραμύθια της Χαλιμάς
Η καλλιέργεια κάλπικων προσδοκιών στο λαό από την κυβέρνηση πάει πακέτο και με μια σειρά ακόμα διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας, με τις οποίες επιχειρείται να καλλιεργηθεί εφησυχασμός, αλλά και να συσκοτιστεί ο ταξικός χαρακτήρας της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής.
Σε αυτό το πλαίσιο, το Μέγαρο Μαξίμου συντηρεί το παραμύθι ότι «κάθε αξιολόγηση θα είναι ευκολότερη από την προηγούμενη» και ότι τάχα «τα δύσκολα πέρασαν».
Κόντρα όμως στα κυβερνητικά παραμύθια, η «επόμενη μέρα» για το λαό καθορίζεται από τα νέα δυσβάσταχτα βάρη που του φόρτωσαν, πάνω στις τεράστιες απώλειες που είχε ήδη υποστεί και οι οποίες διατηρούνται στο ακέραιο. Νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί μπαίνουν σταδιακά σε εφαρμογή (π.χ. η νέα αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα), άλλα περιμένουν στη γωνία (όπως ο περιβόητος «αυτόματος κόφτης»), η... «ευκολότερη» δεύτερη «αξιολόγηση» περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ενίσχυση της σημερινής εργασιακής ζούγκλας, ενώ η όποια «ρύθμιση» του κρατικού χρέους θα συνοδευτεί από νέο πακέτο αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.
Καθώς η παραπάνω πραγματικότητα είναι δύσκολο να «κουκουλωθεί», η κυβέρνηση επιστρατεύει και το παραμύθι ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζει... δεν είναι δικά της!«Δεν υπερασπιζόμαστε τον ΕΝΦΙΑ (...) μας τον κληροδότησαν ως δεσμευτικό φόρο», «ουδέποτε υπερασπιστήκαμε την οδό της υπερφορολόγησης την οποία επέβαλαν τα μνημόνια εξαντλητικής λιτότητας», λέει χαρακτηριστικά η Ο. Γεροβασίλη, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση απογειώνει τη φοροληστεία σε βάρος του λαού, καμαρώνει γιατί με την απειλή των κατασχέσεων αυξάνει την εισπραξιμότητα παλιών και νέων χαρατσιών, ενώ ταυτόχρονα δίνει νέα φοροπρονόμια στο κεφάλαιο!
Η κυβέρνηση υλοποιεί το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων των προκατόχων της και φορτώνει στις πλάτες του λαού κι άλλα, όχι γιατί τα «κληροδότησε» ή «γιατί δεν την αφήνουν», αλλά γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου, ο ίδιος ο αντιλαϊκός στόχος της «επιστροφής σε μια δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη».
Κόντρα όμως στα παραμύθια που λανσάρει η κυβέρνηση, κόντρα στο κλίμα αναμονής, ανοχής και κάλπικων προσδοκιών που επιχειρεί να καλλιεργήσει, είναι κρίσιμο για τους εργαζόμενους και το λαό να μη χάνουν χρόνο, να πετάξουν στα αζήτητα τα σημαιάκια της «δίκαιης ανάπτυξης» και να προτάξουν την οργάνωση και την πάλη για τις δικές τους πραγματικές ανάγκες, οι οποίες είναι ασυμβίβαστες με τις ανάγκες του κεφαλαίου!
Copyright © 1997-2016 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ