Συντελεστές:
Χορωδία Αγίου Ρεμιγίου του Bergheim Κολωνίας (Chor an St.Remigius, Bergheim/Köln)
(μουσική διδασκαλία Manfred Hettinger)
Φωνητικό σύνολο «de profundis» της Ε.Π.Μ.
Κλιμάκιο ορχήστρας «Musicart» Νέου Ωδείου Κοζάνης (διδασκαλία Μαρία Καραγιάννη)
Γιούλη Καραγκούνη, υψίφωνος
Regina Achtelik, υψίφωνος
Tina Kupprat, μεσόφωνος
Γεώργιος Ανδρικόπουλος, οξύφωνος
Δημήτριος Χωνός, βαθύφωνος
Manfred Hettinger, εκκλησιαστικό όργανο
Ευθύμιος Μαυρίδης, διεύθυνση
Εφορεία Χορωδίας Ε.Π.Μ.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Το Ρέκβιεμ (από το λατινικό Requiem) είναι η νεκρώσιμη ακολουθία Καθολικής Εκκλησίας, της οποίας το εισοδικό αρχίζει με την παρακλητική φράση: "Requiem aeternam dona eis Domine" (= Ανάπαυσιν αιώνιον δος αυτοίς Κύριε). Στο χώρο της μουσικής ο όρος Ρέκβιεμ χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ιδιαίτερη μουσική σύνθεση για την Λειτουργία υπέρ τεθνεώτων (Missa pro defunctis). Αυτή η σύνθεση αποτελείται στην κλασσική μορφή της από τα ακόλουθα πέντε ψαλτά μέρη της νεκρώσιμης λειτουργίας:
1. Introitus (Εισοδικό), ανάπαυσιν αιώνιον δος αυτοίς Κύριε
2. Sequentia (Ειρμός), Ημέρα οργής
3. Offertorium (Χερουβικό), Κύριε Ιησού Χριστέ
4. Sanctus, Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ
5. Agnus Dei, Ο αμνός του Θεού
Σε ορισμένες συνθέσεις ρέκβιεμ περιλαμβάνονται επίσης, και οι ύμνοι:
• Tuba mirum (σάλπιγξ θαυμάτων)
• Lacrimosa (Διακρυόεσσα ημέρα)
• Rex tremendae (Βασιλεύ τρομερού μεγαλείου)
• Libera me Domine (Ελευθέροσον με Κύριε)
Το Ρέκβιεμ του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ συνιστά ένα εμβληματικό, μεγαλειώδες έργο ορόσημο στην ιστορία της θρησκευτικής μουσικής και για τον μύθο που το συνοδεύει ως το ημιτελές κύκνειο άσμα του σπουδαίου αυστριακού δημιουργού. Ως προς την σύνθεση του έργου, ο Mozart ενσωμάτωσε στο Requiem του αρκετά στοιχεία της εκκλησιαστικής μουσικής παράδοσης, τα οποία προσδίδουν μια ιδιαιτέρως “αρχαϊκή” ποιότητα σε πολλά σημεία του έργου όπως αντιστικτικές τεχνικές (φούγκες, φουγκέττες, μίμηση), χρήση λειτουργικού μέλους εν είδει cantus firmus στο Introitus, σκοτεινά, μυστηριακά ηχοχρώματα στην ενορχήστρωση, χωρίς να αποποιείται το οικείο ομοφωνικό ύφος της εποχής του, αλλά ούτε και την σύγχρονη μονωδική τεχνοτροπία του λυρικού θεάτρου. Η αντιμετώπιση του λειτουργικού κειμένου γίνεται κατά το πρότυπο της “λειτουργίας-καντάτας”, σύμφωνα δηλαδή με την ευρέως διαδεδομένη καθ’ όλην την διάρκεια του 18ου αιώνα ναπολιτάνικη παράδοση. Τα μεγάλης έκτασης μέρη υποδιαιρούνται σε μικρότερα τμήματα που συνιστούν αυτόνομα μουσικά μέρη· η τεχνική αυτή παρέχει στον συνθέτη την δυνατότητα να αναδείξει κατά βούλησιν επιλεγμένα τμήματα του κειμένου, να δημιουργήσει μεγάλη υφολογική ποικιλία και αντιθέσεις μεταξύ των μερών αλλά και να καταστήσει ιδιαιτέρως εκτενή την συνολική σύνθεση. Ίσως το πιο πρωτότυπο στοιχείο του Ρέκβιεμ να παραμένει η αρμονική του γλώσσα σε συνδυασμό με αποτελεσματικά ρυθμικά σχήματα προσδίδει στο έργο ένα παθητικό, ενίοτε δαιμονικό, χαρακτήρα. Εδώ, δεν μπορεί κανείς να μην παρασυρθεί από τη μακρόχρονη μυθολογία που στοιχειώνει το έργο και να μην αναρωτηθεί: ήταν η παραγγελία του Ρέκβιεμ τελικά ένα μακάβριο παιχνίδι της μοίρας; Έβαλε o συνθέτης στο κύκνειο άσμα του, συνειδητά ίσως, όλη του τη μαεστρία;
ΔΗΜΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
25-03-18