Να σταθούμε λίγο στην πρόσφατη δήλωση τού Δαλάϊ Λάμα που έγινε στην Στοκχόλμη για τους πρόσφυγες: «Η Ευρώπη ανήκει στους Ευρωπαίους. Δεχθείτε τους πρόσφυγες των οποίων απειλείται αληθινά η ζωή τους. Βοηθήστε τους, εκπαιδεύστε τους (…)
Η Δύση να φέρεται ανθρώπινα στους ικέτες. Αλλά οι ικέτες να επιστρέφουν στις πατρίδες τους και να αναπτύξουν τη δική τους χώρα».
Η τοποθέτηση αυτή αφαιρεί κάθε προσωπείο απ’ τους πλεονάζοντες και κατά κανόνα ακριβοπληρωμένους προβατόσχημους εμπόρους της διεθνούς δυστυχίας. Είναι οι περιβόητες ΜΚΟ με ιθύνοντα νουν τον διεθνή «φιλάνθρωπο» Τζωρτζ Σόρος.
Ο ειρημένος εξοστρακίσθηκε από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ουγγαρία, λόγω αποδεδειγμένων εκνόμων δράσεων της οργάνωσής του Open Society. Σε μια έξαρση της αντιδικίας του με τον πρωθυπουργό της χώρας του βάλθηκε να τον ταπεινώσει. Χρησιμοποίησε τις γνωστές προσβάσεις του στο Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο πειθήνιο ενεργοποίησε τη διαδικασία του άρθρου 7 κατά της Ουγγαρίας. Με ψήφους 448 υπέρ και μόνο 197 κατά, ξεκίνησε μια αγνώστου διάρκειας διαδικασία που ενδέχεται να οδηγήσει σε ακύρωση του δικαιώματος ψήφου από την Ουγγαρία.
Στον Όρμπαν δόθηκαν μόλις 6 λεπτά ομιλίας, ενώ ευκαίρως – ακαίρως σε άλλους δίνεται πολλαπλάσιος χρόνος.
Τα παπαγαλάκια του ευρωμηδενισμού πανηγύρισαν πάντως διότι κατ’ αυτούς «η Ευρώπη της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του κράτους δικαίου έδωσε ένα πρώτο μάθημα στον Ούγγρο απόστολο του ανελευθερισμού».
Ο Όρμπαν είναι εκλεγμένος κυβερνήτης της χώρας του με υψηλό ποσοστό 49% . Πράξεις και παραλείψεις του ασφαλώς και υπόκεινται σε κριτική. Ο γράφων επέκρινε δριμύτατα τη στήριξη που έσπευσε να παράσχει πρόσφατα στον ψευδομακεδονισμό τού Ζάεφ. Επικρίνεται η στάση του επίσης απέναντι στα ΜΜΕ και τους δικαστές της Ουγγαρίας.
Εδώ έχουμε επιδοτούμενο ισλαμοεποικισμό. Επιδοτούμε με 400 € μηνιαίως κάθε ενήλικα λαθρομετανάστη και με 250 € κάθε παιδί του…
Και βιώνουμε επίσης ένα εφιαλτικό πρόβλημα δημογραφικής συρρίκνωσης. Όπως μας προειδοποιούν οι αμείλικτοι αριθμοί, φθάσαμε να μετρούμε σε απόλυτους αριθμούς 130.000 θανάτους ετησίως και μόνον 90.000 γεννήσεις. Ξέχωρα όμως το άλλο δράμα: αποδημούν τα παιδιά μας λόγω της ανικανότητος των ηγεσιών μας να τούς εξασφαλίσουν συνθήκες αξιοπρεπούς εργασίας και υποκαθίστανται από αφροασιάτες μουσουλμάνους. Οι τελευταίοι, εκτός απειροελαχίστων εξαιρέσεων, δεν είναι πρόσφυγες αλλά κοινοί λαθρομετανάστες. Αυτοί όλοι πρέπει να οδηγηθούν στις πατρίδες τους που εγκατέλειψαν. Είναι, όπως δήλωσε ο Δαλάϊ Λάμα, κατ’ εξοχήν χρήσιμοι εκεί. Εδώ είναι «άχθος αρούρης» κατά τον Όμηρο.
Μία σοβαρή κυβέρνηση, αν και οψέποτε αποκτήσουμε στην Ελλάδα, πρέπει κατ’ απόλυτη προτεραιότητα να καταπιασθεί με την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος.
Τίποτε το εξιδιασμένο δεν μπορεί να εντοπίσει κανείς στο λόγο του Ούγγρου πρωθυπουργού στο Στρασβούργο:
«Έχουμε και θα έχουμε συζητήσεις.
Έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις για τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης, το ρόλο των εθνών και των εθνικών πολιτισμών.
Βλέπουμε διαφορετικά την αρχή και την αποστολή της οικογένειας και η αντίθεση μας είναι μετωπική στο ζήτημα της μετανάστευσης.
Αν θέλουμε πραγματικά την ενότητα στην ποικιλομορφία μας, τότε οι διαφορές δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως πρόσχημα για τον στιγματισμό μιας χώρας και τον αποκλεισμό της από τη λήψη κοινών αποφάσεων». (Πηγή: https://lesobservateurs.ch/2018/09/12/viktor-orban-denonce-le-chantage-de-lue-discours-complet/-Μτφρ. Ε.Νιάνιος).
Στον αντίποδα των όσων έγιναν στο Ευρωκοινοβούλιο, ο λόγος του Προέδρου της Δημοκρατίας στο 6ο Συμπόσιο «Athens Democracy Forum» (17.9.18) με θέμα την διάρθρωση των πολιτικών και των θεσμικών αντηρίδων της δημοκρατίας με την επικυριαρχία τού «οικονομικού» επί τού «θεσμικού» και των ακραίων εκφάνσεων του νεοφιλελευθερισμού.
Αντιθέτως προς το γενικό συμφέρον, το Δημόσιο Συμφέρον εκπορεύεται όχι από την κοινωνία των πολιτών, αλλ’ από την πολιτική κοινωνία.
Και μόνον η ετυμολογική του καταγωγή – πέρα, δηλαδή και έξω από την όλη θεσμική και πολιτική διαδρομή του, από την αφετηρία του ως σήμερα – αποτελεί αψευδή μαρτυρία περί αυτού. Και τούτο διότι, με βάση την ετυμολογία, το Δημόσιο Συμφέρον δεν εκπορεύεται τόσο από το εν γένει κοινωνικό σύνολο, αλλ’ από τον «δήμο». Δηλαδή από την οργανωμένη θεσμικώς, και υπό δημοκρατικούς όρους, κρατική εξουσία.
Στο καθεστώς νομοθέτησης υπό Μνημόνια αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας ο εθνικός νομοθέτης, καταλήγει ο Πρόεδρος, «χάνει ακόμη και βασικά στοιχεία της ευρείας διακριτικής ευχέρειας που του αναγνωρίζει το Σύνταγμα κατά την άσκηση της νομοθετικής εξουσίας, με τη μετατροπή και τη μετάλλαξη της ευχέρειας αυτής σε δέσμια αρμοδιότητα επίτευξης αμιγώς δημοσιονομικών στόχων μέσω κανόνων δικαίου».
Η Handelsblatt (17/9/18) θυμίζει την περίπτωση τού επικεφαλής τού ΔΝΤ (2008-2015) Ολιβιέ Μπανσάρ, λάβρου υπέρ των ακραίων περικοπών, την μεταμέλειά του (έκθεση Μπανσάρ-Ντάνιελ Λι,2013). Και καταλήγει: «Η κρίση στις ιδιαίτερα πληγείσες χώρες του Νότου θα ήταν συντομότερη και λιγότερο βαθιά, αν οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη είχαν ακούσει νωρίτερα τα επιχειρήματά τους».
Στερνή τους γνώση, να την είχαν πρώτα. Αλλά ούτε τώρα δείχνουν να την απέκτησαν...
*Στέλιος Παπαθεμελής
Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης