Κάποια στιγμή κάνει εμετό.
Ειδοποιείται η μητέρα του, η οποία τον βγάζει από την πισίνα.
Σαν περιστατικό δεν με παραξένεψε, καθώς θεωρώ πως σε ένα οποιοδήποτε «φυσιολογικό» παιδί θα μπορούσε να συμβεί και αυτό. Για παράδειγμα, η κόρη μου κάποτε έκανε εμετό μέσα στο σινεμά, κάτι που την έκανε να νιώσει πολύ άσχημα. Η μόνη διαφορά ήταν ότι το παιδί αυτό δεν κατάλαβε τι έγινε. Κατάλαβε όμως η μητέρα του, την οποία είδα να κλαίει με παράπονο, γιατί δέχθηκε την παρατήρηση από υπάλληλο της επιχείρησης, «να μην ξαναφέρει το παιδί στην πισίνα, γιατί ενοχλεί».
Με την ίδια λογική έπρεπε τότε στο παρελθόν να δεχτώ παρατήρηση κι εγώ να μην ξαναπάω το παιδί μου στο σινεμά, γιατί λέρωσε τα καθίσματα, ή να ζητήσουν από την άλλη μητέρα, που χθες καθόταν στην ίδια παρέα, να απομακρύνει το μωρό της, το οποίο φώναζε συνέχεια και πιθανόν ενοχλούσε τους γύρω της. Όπως μπορείτε να μαντέψετε, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Γιατί αυτό που έθιξε την αισθητική του καταστήματος, ήταν το άτομο που εμείς οι «φυσιολογικοί» δεν μπορούμε να δεχθούμε να συνυπάρχει στον «πολιτισμένο» κόσμο μας.
Αναρωτήθηκα , λοιπόν, για το επίπεδο της κοινωνικής ευαισθησίας σε μια χώρα που γεωγραφικά ανήκει στον πολιτισμένο δυτικοευρωπαϊκό κόσμο. Ανήκει όμως και από άποψη αξιών και νοοτροπίας; Πολλοί από μας κλεισμένοι στον μικρόκοσμο της προσωπικής τους ζωής αναρωτήθηκαν ποτέ πόσο, σε μια χώρα που βασικές υποδομές για τέτοιου είδους άτομα λείπουν, οι οικογένειές τους παλεύουν μόνες μέσα στις υπάρχουσες αντίξοες συνθήκες, για να μην περιθωριοποιηθούν αυτά τα παιδιά;
Να τα κλειδώσουμε, λοιπόν, στο σπίτι, να τα εξαφανίσουμε, γιατί ζούμε καλύτερα χωρίς την παρουσία τους. Και ύστερα, στις καθημερινές συζητήσεις του καφενείου να επιχειρηματολογούμε για το «πολιτικώς» ορθό. Φαρισαϊσμός ; Πάντως σίγουρα έλλειψη πολιτικής αρετής.
Τόλη Δήμητρα
Με την ίδια λογική έπρεπε τότε στο παρελθόν να δεχτώ παρατήρηση κι εγώ να μην ξαναπάω το παιδί μου στο σινεμά, γιατί λέρωσε τα καθίσματα, ή να ζητήσουν από την άλλη μητέρα, που χθες καθόταν στην ίδια παρέα, να απομακρύνει το μωρό της, το οποίο φώναζε συνέχεια και πιθανόν ενοχλούσε τους γύρω της. Όπως μπορείτε να μαντέψετε, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Γιατί αυτό που έθιξε την αισθητική του καταστήματος, ήταν το άτομο που εμείς οι «φυσιολογικοί» δεν μπορούμε να δεχθούμε να συνυπάρχει στον «πολιτισμένο» κόσμο μας.
Αναρωτήθηκα , λοιπόν, για το επίπεδο της κοινωνικής ευαισθησίας σε μια χώρα που γεωγραφικά ανήκει στον πολιτισμένο δυτικοευρωπαϊκό κόσμο. Ανήκει όμως και από άποψη αξιών και νοοτροπίας; Πολλοί από μας κλεισμένοι στον μικρόκοσμο της προσωπικής τους ζωής αναρωτήθηκαν ποτέ πόσο, σε μια χώρα που βασικές υποδομές για τέτοιου είδους άτομα λείπουν, οι οικογένειές τους παλεύουν μόνες μέσα στις υπάρχουσες αντίξοες συνθήκες, για να μην περιθωριοποιηθούν αυτά τα παιδιά;
Να τα κλειδώσουμε, λοιπόν, στο σπίτι, να τα εξαφανίσουμε, γιατί ζούμε καλύτερα χωρίς την παρουσία τους. Και ύστερα, στις καθημερινές συζητήσεις του καφενείου να επιχειρηματολογούμε για το «πολιτικώς» ορθό. Φαρισαϊσμός ; Πάντως σίγουρα έλλειψη πολιτικής αρετής.
Τόλη Δήμητρα