Μη ψάξεις λογική στα σκόρπια λόγια μου. στη σκέψη μου ειρμό δε μπόρεσα να βάλλω.
μπερδεύτηκε η αρχή με τον επίλογο.
πότισε το χαρτί στης θλίψης το μελάνι.
πληροφορίες σύγχυσης σκορπούν τριγύρω τα ανήκουστα.
στο διάβα του καλοκαιριού ο καύσωνας θεριεύει.
θόλωσαν γύρω ασυνήθιστα οι ορίζοντες.
κοιτάζω σα τρελός σε παραζάλη.
δεν έχω χρόνο να σκεφτώ για τα επόμενα.
δε βλέπω άνθρωπο κοντά μου όπως πρώτα.
όπου φωνάξω η φωνή μου μεταλλάσσεται.
ότι κι αν πω, ηχώ ουρλιάζει για ¨βοήθεια¨.
όπου ρωτήσω παίρνω άδεια απάντηση.
τώρα όλοι οι άνθρωποι μου μοιάζουν.
νιώθω τη κόλαση στους μήνιγγες.
ο φόβος είναι νικητής και με τρομάζει.
στις πράξεις μας το μέτρο χάνει πια το νόημα.
ο χρόνος ο πολύτιμος τώρα δεν έχει αξία.
τίποτε πια δε συμμορφώνεται.
νόμοι, κανόνες, εξουσία.
ελπίζω ακόμη δυνατός στα υπεράνθρωπα.
σηκώνω στο Θεό τα μάτια, ικεσία.
ψάχνω τον τρόπο για να ζήσω τα επίγεια.
ακόμη σε πιστεύω φαντασία.
γερμένος πλάι με τα χέρια μου στο μέτωπο.
τα μάτια μου στολίδια περιττά, δε διακρίνω.
ανάσα μου πιστή στα χρόνια που μου έζησες,
γίνεσαι τοκογλύφος που μου κλέβει οξυγόνο.
νιώθω να σμίγει η γη με τα ουράνια.
δε βλέπεις ούτε αρχή, ούτε και τέλος.
χωρίστηκε η πλάση προς το απόβραδο.
άρδην αλλάζει η μοίρα μας στο κόσμο.
οι σκέψεις ψάχνουν λύση, τελεσίδικα.
ανύπαρκτα τα όρια, στο κέντρο ακαθόριστη ελπίδα.
δε φαίνεται ένα χέρι για βοήθεια.
σύμπαν σε νιώθω επικίνδυνο, έσμιξες πυρ και καταιγίδα.
σκύβω βαθιά να δω το πεπρωμένο μου.
κρατούν το δάκρυ δυο καμένες βλεφαρίδες.
δε πίστεψα πως είναι τόσο άσπλαχνη η τύχη μου.
οικτρό κουράγιο που σε βλέπω, πρώτος να πεθαίνεις.
τώρα δε σε φοβάμαι συμφορά κι αν με πλησίασες.
τώρα δε θα πονέσω για τα χρόνια που θα χάσω.
μετρώ στα μάτια μου θυσίες αναμάρτητων.
ακούω άγιες προσευχές ψυχών αθώων.
το βλέμμα στο Θεό σηκώνω, λύτρωση.
βοήθεια ικετεύω, σωτηρία.
δε θα λυγίσω κι ας είναι ύπουλος ο δρόμος προς τη κόλαση.
στοχεύω ακόμη για ζωή πριν την απελπισία.
καταραμένη η στιγμή που μάγεψε την ώρα μας.
καταραμένη η πράξη σας, δαίμονες συμφοράς.
καταραμένοι ανήθικοι, όσοι επίγειοι δυνάστες.
καταραμένη αίσθηση που φτιάχνεις τόσο πόνο.
τρίζει η σκουριά στις άγκυρες, αρχίζει το ταξίδι, τελευταίο.
φτεροκοπούν οι άγγελοι, στερνά να μεσιτέψουν τις ψυχές.
δείλιασε η γη για να σταθεί εμπόδιο, το κρίμα νίκησε.
η φύση με αναστεναγμό δείχνει μετανιωμένη.
χάνεσαι πια κάθε στιγμή από της γης τα χρώματα.
από ψηλά θα χαιρετούν άνθρωποι δυνατοί.
στο πόνο του πικρού χαμού, μοιραίος δόλος υπευθύνων.
ο πόνος του απλού λαού, οργή και σπαραγμός.
μεσίστια να σηκωθούν σημαίες ανθρωπιάς.
Ιούλιος του ΄18, ημέρες συμφοράς.
η θλίψη κι η καταστροφή μη ξεχαστούν σα λάθη.
¨συγγνώμη¨ γίνε λάβαρο για το λαό πικρό.
Άγγελος Αγγελίδης
Αιγίνιο 27-07-2018
Αιγίνιο 27-07-2018