Επίσης στην κυβέρνηση και στην ΝΔ, διαψεύστηκαν όλοι όσοι πίστευαν ότι θα γίνουν 1-2 συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, άντε μία ακόμη και θα σταματήσουν.
Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που ξεκίνησαν κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού, έχουν πλέον εξελιχθεί σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις με μία ευρεία γκάμα θεμάτων, που περιλαμβάνουν διαμαρτυρίες για τα μνημόνια, για το μακεδονικό θέμα, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την οικονομία κ.α. Όσοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν τις διαδηλώσεις ως συγκεντρώσεις αρνητών και ψεκασμένων, απλά εθελοτυφλούν. Είδαμε σε αυτές τις διαδηλώσεις, οικογενειάρχες, εργάτες, επιστήμονες, άνεργους, νέα παιδιά, φοιτητές, σχεδόν όλη η κοινωνία ήταν εκεί. Άνθρωποι που αγωνιούν για το μέλλον τους, το μέλλον των παιδιών τους, την οικονομική επιβίωση τους, πήραν μέρος σε αυτές τις συγκεντρώσεις. Διεκδικούν όχι απλά το δικαίωμα να επιλέξουν οι ίδιοι αν εμβολιαστούν ή όχι, αλλά το δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο.
Δημιουργείται ένα κίνημα που μέσα του συγκεντρώνει αγανάκτηση ετών για όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα που διαχρονικά οι περισσότερες κυβερνήσεις επέβαλαν και οδήγησαν την κοινωνία σε απόγνωση και οικονομική καταστροφή.
Και οι διαδηλώσεις δεν λιγοστεύουν. Εκτός από τις ταυτόχρονες σε πολλές πόλεις διαμαρτυρίες που γίνονται πλέον κάθε εβδομάδα, έχουμε διαδηλώσεις κάθε μέρα και σε 2-3 διαφορετικές περιοχές της χώρας μας. Και όλα αυτά μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού. Και εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, οι περισσότερες διαδηλώσεις δεν έχουν ούτε ηγέτη, ούτε υποκινητές. Είναι αυθόρμητες που ξεκινούν στόμα με στόμα, από λίγα άτομα και καταλήγουν σε ογκώδεις διαδηλώσεις που η χώρα μας έχει πολύ καιρό να δει.
Κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να συγκεντρώσει τόσο μεγάλο πλήθος. Και το βλέπει πλέον ξεκάθαρα η κυβέρνηση αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και ψάχνουν να δουν ποιοι συμμετέχουν σε αυτές τις συγκεντρώσεις και δεν τους βγαίνουν οι υπολογισμοί. Και αν θέλαμε να μετρήσουμε την εκλογική δύναμη αυτών των συγκεντρώσεων και είχαμε αύριο εκλογές, θα ήταν πρώτο κόμμα και με διαφορά. Και αυτό είναι ακριβώς που φοβούνται στην κυβέρνηση. Την εκλογική δύναμη αυτού του πλήθους. Οποιοδήποτε «μεγάλο» πολιτικό κόμμα τολμήσει να κάνει μία συγκέντρωση, το πολύ να γέμιζε μία αίθουσα και αυτήν μόνο με κομματικά στελέχη. Που να γεμίσει πλατείες και δρόμους...
Ένα κίνημα γεννιέται; Αυτό θα εξαρτηθεί από το πόσο άκαμπτη θα είναι η κυβέρνηση. Αν συνεχίσει να κυβερνά με το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και δεν βάλει νερό στο κρασί της, η λαϊκή αγανάκτηση θα γιγαντώνεται και δεν μπορεί τίποτα να την συγκρατήσει. Όλα εξαρτώνται από τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Θα πρέπει να αποφασίσει αν θα είναι με τον λαό ή απέναντι του.