Κροκοδείλια τα δάκρυα (υποκριτικά δάκρυα που έχουν σκοπό τη συγκίνηση ή και την παραπλάνηση κάποιου) των πολιτικών μας για την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ (που δεν απαγορεύει τελικά τις αμβλώσεις), να δώσει το δικαίωμα σε κάθε πολιτεία των ΗΠΑ να αποφασίζει, με τους δικούς της νόμους η καθεμιά, εάν θα επιτρέπει τις αμβλώσεις, τα χρονικά όρια που θα γίνονται αυτές και υπό ποιες προϋποθέσεις.
«Πάμε χρόνια πίσω», «η γυναίκα μπορεί να αποφασίζει μόνη της για το τι θα κάνει με το σώμα της» και άλλα πολλά χαριτωμένα λόγια, συνοδεύουν την αγωνία των πολιτικών μας να φανούν αρεστοί στην "νέα τάξη πραγμάτων", να φανούν προοδευτικοί και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ανθρώπινα δικαιώματα που ισχύουν για όσες γυναίκες θέλουν να κάνουν άμβλωση, για ομοφυλόφιλους που θέλουν να παντρευτούν μεταξύ τους και να υιοθετήσουν παιδιά, αλλά δεν ισχύουν για όσους δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν για τον κορονοϊό ή όποια άλλη "επιδημία" μας φέρουν. Σε αυτή την περίπτωση -της άρνησης να γίνει υποχρεωτικά μία ιατρική πράξη στο σώμα σου- δεν έχεις ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είσαι κύριος του εαυτού και του σώματος σου. Αυτοί που θα αποφασίσουν για το σώμα σου θα είναι οι πολιτικοί μας που ερμηνεύουν τα δικαιώματα σου όπως τους βολεύει και διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Έτσι στην μία περίπτωση (των αμβλώσεων) έχεις το δικαίωμα της επιλογής, στην άλλη περίπτωση (του εμβολιασμού) δεν έχεις την επιλογή. Δηλαδή τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αποτελούν αποτέλεσμα δικής σου επιλογής, αλλά αυτών που σε κυβερνάνε.
Ξεχείλισε η υποκρισία και δεν μαζεύεται...