Στην ίδια πόλη, πριν κάποια χρόνια, έβλεπες παντού, χαμόγελα και αισιοδοξία. Έλεγες, Καλημέρα, τι κάνεις; Και σου απαντούσαν, Καλημέρα, είμαι καλά, όλα καλά.
Τώρα, λες καλημέρα και σου απαντάει η σιωπή. Νιώθεις, το βλέμμα απέναντί σου, ότι δεν έχει το κουράγιο, να σου απαντήσει, γιατί ξέρει, ότι και αυτή η ημέρα, δεν θα είναι καλή, όπως και όλες οι προηγούμενες.
Ώρες στέκεσαι ακίνητος, στην γωνιά του δρόμου, θέλεις να προχωρήσεις, μα το βήμα σου, μένει μετέωρο, σε μια ισορροπία τρόμου, ούτε εμπρός ούτε πίσω. Περιμένεις, να περάσει κάποιος, να σου απλώσει το χέρι, να σε κρατήσει, μέχρι να κάνεις το πρώτο βήμα, το τόσο σημαντικό για σένα.
Όμως μάταια, όλοι σε προσπερνάνε βιαστικά, όχι από αδιαφορία, αλλά ίσως τα προβλήματα τους, να είναι μεγαλύτερα από τα δικά σου.
Μεγάλη η πόλη, μα τόσο μικρή, που δεν δε χωράει,
Άδειο στομάχι, αυτή η πόλη και σε ξερνάει. Το ξέρω φίλε μου,
Βαρέθηκες στην πόλη αυτή να μένεις, με όνειρα να ζεις, να περιμένεις,
Μικρή είναι η πόλη, δεν την αντέχεις, τις ελπίδες σου παίρνεις και για άλλη τρέχεις.
Κι’αν κάποια ημέρα, αλλάξουν όλα, στην ίδια πόλη, θα πρέπει να γυρίσεις, κουράγιο, εσύ να δώσεις, σε όσους φίλους μπροστά σου συναντήσεις και όσους μπορέσεις από το χέρι να κρατήσεις.
Τότε, δεν θα είναι η πόλη σου μικρή,
Μ’ένα χαμόγελο, θα αρχίσουν όλοι να λένε ΚΑΛΗΜΕΡΑ,
Να ζούνε την ζωή τους πάλι από την αρχή.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.