(Μέρος Ε΄ - Τελευταίο).
Πέρασαν δώδεκα χρόνια από τότε που συνέγραψα το 1ο μέρος μιας σειράς ιστοριών με τίτλο «Το ποτάμι». Η ηλεκτρονική, ημερολογιακή υπενθύμιση, με ταξίδεψε σε ιδιαίτερα χρόνια και αντίξοες στιγμές που μόνο όσοι τις βίωσαν από κοντά, όσοι γνωρίζουν τον χαρακτήρα μου, το μεράκι μου για την συγγραφή, την αγάπη για το φυσικό περιβάλλον, μπορούν να εκτιμήσουν κάθε λέξη, κάθε έντονο συναίσθημα που αποτυπώθηκε στην λιτή πένα μου.
Το ποτάμι εκφράζει ένα μικρό κομμάτι από τις ομορφιές της φύσης. Αποτελεί ένα αδιάσπαστο κομμάτι από το παζλ που κοσμείται με βουνά, θάλασσες, λίμνες, ένα ιδανικό οικοσύστημα με τέλεια αρμονία και ομορφιά.
Το ποτάμι αποτελεί για χρόνια μια αναπόφευκτη γραμμή διαχωρισμού ανάμεσα στους λαούς. Αποτελεί το όριο που καλούνται να προστατεύσουν οι άνθρωποι για να διασφαλίσουν την ισορροπία που παραβιάζουν αυτοί που προκαλούν, τόσο την υπερχείλιση του ποταμού, όσο και τις «τρικυμίες» στον ήρεμο βίο που ονειρεύεται ο λογικός νους των αθώων κατοίκων της γης.
Οι απλοί πολίτες βρίσκονται σε καθημερινή επιφυλακή, όχι γιατί σκιάζονται από τη ροή του ποταμού ή από τα φυσικά φαινόμενα που θα παρασύρουν την ορμή του. Φοβούνται τα πανούργα σχέδια των απίθανων κουμανταδόρων, των μεγάλων αφεντικών που πνίγουν τα όνειρα στα ήρεμα νερά, στο ποτάμι και στη θάλασσα.
Σε κάθε κόσμημα της γης ο άνθρωπος παρεμβαίνει ως απόλυτος κυρίαρχος βιάζοντας το. Παραβιάζει τα όρια της ελευθερίας του χωρίς να σέβεται τα έμψυχα και άψυχα σώματα που συνθέτουν στον υπέροχο πλανήτη μας μια απερίγραπτη, ζωντανή ζωγραφιά απείρου κάλλους.
Η φύση λοιπόν είναι αδιανόητο να προκαλεί φόβο, μίσος, εχθρότητα. Η δημιουργία του Θεού είναι τέλεια κι αν τη διαταράσσει κάτι αυτό είναι η ανισορροπία των ανθρώπινων όντων.
Η καθημερινότητα μας είναι ένα ποτάμι. Άλλοι το διασχίζουν σε τεντωμένο σχοινί, δοκιμάζονται, πληγώνονται και παραμένουν όρθιοι κι άλλοι απλά και τυπικά προσθέτουν διακριτικά την συμμετοχή τους στις εξελίξεις που αποφασίζουν οι λίγοι.
Το ποτάμι προϋπήρχε, υπάρχει και θα υφίσταται. Αυτό που επιβάλλεται να αφανιστεί είναι ο εγωισμός του ανθρώπου που τρέφει τον διχασμό, το μίσος, την ανισότητα και τα μύρια κακά που μας ταλαιπωρούν και μας αποπροσανατολίζουν από το καλό, από το αγνό και το αληθινό που ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση μας.
Το κείμενο κάπου εδώ ολοκληρώνεται περικυκλωμένο από πολλαπλά συναισθήματα. Το ποτάμι όμως δεν στέρεψε ακόμη. Πίσω δεν γυρνά. Τρέχει χωρίς να σταματά και δεν ενέχεται σε καμιά περίπτωση για τις πλημμύρες που προκαλούν στη ζωή μας όσοι αδυνατούν να ελέγξουν τα «φράγματα» της λογικής και της συνέπειας.
Το ποτάμι εκφράζει ένα μικρό κομμάτι από τις ομορφιές της φύσης. Αποτελεί ένα αδιάσπαστο κομμάτι από το παζλ που κοσμείται με βουνά, θάλασσες, λίμνες, ένα ιδανικό οικοσύστημα με τέλεια αρμονία και ομορφιά.
Το ποτάμι αποτελεί για χρόνια μια αναπόφευκτη γραμμή διαχωρισμού ανάμεσα στους λαούς. Αποτελεί το όριο που καλούνται να προστατεύσουν οι άνθρωποι για να διασφαλίσουν την ισορροπία που παραβιάζουν αυτοί που προκαλούν, τόσο την υπερχείλιση του ποταμού, όσο και τις «τρικυμίες» στον ήρεμο βίο που ονειρεύεται ο λογικός νους των αθώων κατοίκων της γης.
Οι απλοί πολίτες βρίσκονται σε καθημερινή επιφυλακή, όχι γιατί σκιάζονται από τη ροή του ποταμού ή από τα φυσικά φαινόμενα που θα παρασύρουν την ορμή του. Φοβούνται τα πανούργα σχέδια των απίθανων κουμανταδόρων, των μεγάλων αφεντικών που πνίγουν τα όνειρα στα ήρεμα νερά, στο ποτάμι και στη θάλασσα.
Σε κάθε κόσμημα της γης ο άνθρωπος παρεμβαίνει ως απόλυτος κυρίαρχος βιάζοντας το. Παραβιάζει τα όρια της ελευθερίας του χωρίς να σέβεται τα έμψυχα και άψυχα σώματα που συνθέτουν στον υπέροχο πλανήτη μας μια απερίγραπτη, ζωντανή ζωγραφιά απείρου κάλλους.
Η φύση λοιπόν είναι αδιανόητο να προκαλεί φόβο, μίσος, εχθρότητα. Η δημιουργία του Θεού είναι τέλεια κι αν τη διαταράσσει κάτι αυτό είναι η ανισορροπία των ανθρώπινων όντων.
Η καθημερινότητα μας είναι ένα ποτάμι. Άλλοι το διασχίζουν σε τεντωμένο σχοινί, δοκιμάζονται, πληγώνονται και παραμένουν όρθιοι κι άλλοι απλά και τυπικά προσθέτουν διακριτικά την συμμετοχή τους στις εξελίξεις που αποφασίζουν οι λίγοι.
Το ποτάμι προϋπήρχε, υπάρχει και θα υφίσταται. Αυτό που επιβάλλεται να αφανιστεί είναι ο εγωισμός του ανθρώπου που τρέφει τον διχασμό, το μίσος, την ανισότητα και τα μύρια κακά που μας ταλαιπωρούν και μας αποπροσανατολίζουν από το καλό, από το αγνό και το αληθινό που ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση μας.
Το κείμενο κάπου εδώ ολοκληρώνεται περικυκλωμένο από πολλαπλά συναισθήματα. Το ποτάμι όμως δεν στέρεψε ακόμη. Πίσω δεν γυρνά. Τρέχει χωρίς να σταματά και δεν ενέχεται σε καμιά περίπτωση για τις πλημμύρες που προκαλούν στη ζωή μας όσοι αδυνατούν να ελέγξουν τα «φράγματα» της λογικής και της συνέπειας.