Πριν λίγα βράδια συνάντησα στον δρόμο μια παρέα παιδιών (14-16 ετών) με τα ποδήλατα τους, να κάθονται στην άκρη του δρόμου, με φόρμες και μπάλες στα χέρια τους. Το ένα από τα παιδιά μου ήταν γνώριμο και το ρώτησα που πήγαιναν. Περίμεναν και άλλους φίλους τους και θα πήγαιναν όλα μαζί να παίξουν ποδόσφαιρο σε κάποια γήπεδα 5χ5.
Γνωρίζοντας τα περισσότερα την ιδιότητα μου, με παρακάλεσαν να γράψω κάτι για τους αθλητικούς χώρους. «Δεν βρίσκουμε χώρο να παίξουμε ποδόσφαιρο, αλλά και άλλα αθλήματα» μου είπαν.
Ξέροντας πολύ καλά το πρόβλημα των αθλητικών χώρων στην Κατερίνη και έχοντας γράψει "άπειρα" άρθρα για αυτό το θέμα, σταμάτησα λίγο και μίλησα μαζί τους.
➤ Να πω για να μην το ξεχάσω, ότι ήταν κάπου στις 6:30 το απόγευμα, σκοτάδι και ένα ελαφρό ψιλόβροχο είχε δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα με περιορισμένη ορατότητα, ενώ η διαδρομή με τα ποδήλατα προς τα γήπεδα 5χ5 που είχαν κανονίσει τα παιδιά να πάνε ήταν μία διαδρομή με ελάχιστο φωτισμό, λακκούβες από έργα και λακκούβες από αυτές που ξεφυτρώνουν συχνά στους δρόμους της Κατερίνης και δεν φεύγουν σχεδόν ποτέ! Δεν την λες και ως μία εύκολη μετακίνηση για παιδιά με ποδήλατα. Αν ήμουν γονιός κάποιου από τα παιδιά, θα με είχε φάει η αγωνία μέχρι να γυρίσει σπίτι το παιδί μου. Εκτός αν πήγαιναν από τον ποδηλατόδρομο σκέφτηκα, αλλά γρήγορα προσγειώθηκα στην πραγματικότητα ότι δεν έχουμε... ποδηλατόδρομους στην πόλη μας και μου έμεινε στη σκέψη η εικόνα του γονιού που περιμένει να επιστρέψει το παιδί του από την βόλτα-έξοδο-δραστηριότητα με το ποδήλατό του.
«Δεν βρίσκουμε χώρους για να αθληθούμε, να ξεσκάσουμε λίγο. Και αυτούς που βρίσκουμε είναι μακριά και χρειάζεται να πληρώσουμε κιόλας. Για κάποιους φίλους μας το 5ευρω είναι απαγορευτικό να το δώσουν.» είπε ένα από τα παιδιά.
«Πηγαίνουμε καμιά φορά στα γηπεδάκια της Περιφέρειας, αλλά είναι πάντα γεμάτα, περιμένουμε ώρες και σπάνια παίζουμε. Περισσότερη ώρα παίζουμε με το κινητό μας, παρά μπάλα στο χορτάρι» είπε ένα άλλο παιδί.
«Χώρια που κάθε φορά που λέμε στους γονείς μας ότι θα πάμε με τα ποδήλατα στα 5χ5, γίνεται μάχη στο σπίτι για να μας αφήσουν, αφού φοβούνται μην μας χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο». συνέχισε ένα άλλο παιδί να μου λέει.
«Δεν θέλουμε να γραφτούμε σε κάποιο σύλλογο για να παίζουμε μπάλα ή οτιδήποτε άλλο. Όταν έχουμε χρόνο από το σχολείο και τα φροντιστήρια, ένα Σ/Κ που μας μένει, να μπορούμε να πάμε να παίξουμε σε ένα ελεύθερο γήπεδο. Ζητάμε πολλά;» μου είπε με παράπονο ένα από τα παιδιά.
Αφού συμφώνησα μαζί τους σε όλα όσα μου είπαν (τα παιδιά έχουν πάντα δίκαιο!), τα χαιρέτησα, τα ευχήθηκα... καλή τύχη στην διαδρομή τους και δεν το κρύβω βλέποντας τα να απομακρύνονται ψυχοπλακώθηκα λίγο, αλλά με κυρίευσε και ένα έντονο αίσθημα οργής για όλα αυτά που άκουσα, αλλά και ο ίδιος έχω βιώσει ως πατέρας 4 παιδιών.
«Παιδιά, υπόσχομαι ότι θα τα γράψω όλα αυτά, και να είστε σίγουροι ότι οι αρμόδιοι θα τα διαβάσουν. Αλλά δεν θέλω να σας πω ψέμματα. Δεν είμαι αισιόδοξος. Ζούμε σε μια πόλη όπου διαχρονικά ο αθλητισμός δεν ήταν και δεν είναι στις προτεραιότητες των τοπικών αρχών. Και αυτό είναι άσχημο γιατί βλέποντας και ακούγοντάς σας, συνειδητοποιώ το πόσο κακό έχουν κάνει όχι απλά στον αθλητισμό αλλά σε εσάς, τα παιδιά.» Τους είπα με ένα σκεπτικό ύφος χαιρετώντας τα.
Γυρνώντας σπίτι σκεφτόμουν όλα αυτά που μου είπαν τα παιδιά και έφερα στο μυαλό μου την εικόνα αυτά και άλλα παιδιά να μην βρίσκουν χώρο να παίξουν και να κάθονται όλα μαζί είτε σε κάποιο καφέ "παίζοντας" με τα κινητά τους, ή μαζεμένα σε κάποιο σπίτι πάλι με κινητά και παιχνιδομηχανές σε τηλεοράσεις και υπολογιστές να προσποιούνται ότι "αθλούνται"!
Γνωρίζω ότι δεν υπάρχουν πολλοί χώροι άθλησης για μία Κατερίνη που διαρκώς μεγαλώνει, γνωρίζω ότι υπάρχουν αθλητικοί σύλλογοι που θέλουν να φέρουν παιδιά στον αθλητισμό, αλλά δεν έχουν χώρους να τα προπονήσουν (θα μιλήσουμε για αυτό το σοβαρό θέμα σύντομα), και μου την δίνει, με νευριάζει αφάνταστα που οι τοπικές αρχές δεν κάνουν κάτι!
Τις προάλλες μετά από μία παρόμοια συζήτηση με φίλους γονείς, κάποιος είπε κάτι και δεν το βρήκα άσχημο σαν ιδέα. Ο Δήμος Κατερίνης έχει εκτάσεις δικές του, γιατί δεν φτιάχνει μερικά γηπεδάκια 5χ5 ελεύθερα για το κοινό; Τι χρειάζεται; Μερικές αλάνες με χώμα να στρωθεί λίγο, να πέσει χορταράκι-τριφύλλι, κάτι πράσινο τέλος πάντων, μερικές εστίες ποδοσφαίρου, μια περίφραξη και μερικές βασικές υποδομές πρόσβασης και ασφάλειας. Δηλαδή πόσο θα κόστιζαν όλα αυτά;
Δεν θα γράψω περισσότερα. Αυτοί που ασχολούνται με τα κοινά στην πόλη μας, ας τα σκεφτούν όλα αυτά και ας πράξουν τα δέοντα.
Παιδιά τον κράτησα τον λόγο μου...