Η δημόσια παρουσία της Μαρίας Καρυστιανού έχει ήδη υπερβεί τα όρια της ηθικής διαμαρτυρίας και αγγίζει πλέον τον πυρήνα της πολιτικής δράσης, καθώς έχει αναδειχθεί σε σύμβολο αγώνα για δικαιοσύνη και διαφάνεια.
Η πολιτικοποίηση του αγώνα για τα Τέμπη απειλεί βαθιά το υπάρχον σύστημα διαφθοράς και συγκάλυψης, που έχει χτιστεί εδώ και δεκαετίες. Αυτό ακριβώς είναι που καθιστά απολύτως κρίσιμη και μ’ αυτή τη συγκυρία, τη σωστή επιλογή των ανθρώπων που θα τη στελεχώσουν και θα σταθούν δίπλα της από εδώ και στο εξής. Ένα επιτελείο πειθαρχημένο, ακέραιο, αφοσιωμένο, αδιάφθορο και με αντοχές.
Οι επιθέσεις που θα δεχτεί και ήδη ξεκίνησαν θα είναι αδίστακτες και πρωτοφανείς, καθώς για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ίσως περισσότερο ακόμη και από το 2015 με τον Τσίπρα, αναδύεται μια μορφή, για τα ελληνικά δεδομένα, που απειλεί ευθέως το οικοδόμημα της διαπλοκής, της συνενοχής και της θεσμικής παρακμής που έχουν παγιωθεί στη χώρα μας.
Όσο η φωνή της Μαρίας Καρυστιανού θα παραμένει καθαρή και δεν ενσωματώνεται, τόσο θα αντιμετωπίζεται ως υπαρξιακή απειλή για ένα σύστημα που επιβιώνει μέσω της φθοράς και της καταστροφής της χώρας και των πολιτών της.
Η Μαρία Καρυστιανού οφείλει να αποκτήσει πλήρη συνείδηση ότι αυτές οι επιθέσεις θα προέλθουν από έναν αντίπαλο που αποτελείται από ένα σύμπλεγμα ξένων συμφερόντων και εγχώριων ολιγαρχών που ελέγχουν την κοινωνία μέσω των ΜΜΕ και φυσικά από διεφθαρμένους πολιτικούς σε αγαστή συνεργασία με μηχανισμούς εξουσίας, μυστικές υπηρεσίες και παρακρατικά δίκτυα. Κύκλους στους οποίους έχει συνειδητά γυρίσει την πλάτη, αρνούμενη κάθε μορφή συνεργασίας μαζί τους.
Οι επιθέσεις θα προέλθουν επίσης από τα υπάρχοντα κομματίδια που συμπεριφέρονται αποκλειστικά και μόνο ως παράσιτα πάνω στο σώμα του ελληνικού λαού και τα οποία έχουν αποδείξει πως δεν αποτελούν αξιόπιστη εναλλακτική και πρέπει να ξεπεραστούν.
Την ίδια στιγμή, απαιτείται νηφαλιότητα και στρατηγική σκέψη. Η άκριτη εμπιστοσύνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία και όπου οι γεωπολιτικές ισορροπίες ανατρέπονται, μοιάζει να στηρίζεται σε παρωχημένες βεβαιότητες και ιδεοληψίες περί ευρωπαϊκής υπεροχής και πως η Ευρώπη εγγυάται αυτομάτως προστασία, δικαιοσύνη και πρόοδο.
Η ελληνική εμπειρία δείχνει πως οι αιτίες της παρακμής είναι βαθύτερες. Η φτωχοποίηση, η απώλεια παραγωγικής βάσης, η εξάρτηση και η αποδόμηση της εθνικής κυριαρχίας μέσω των μνημονίων που επιβλήθηκαν από την ΕΕ και τους εταίρους της δημιούργησαν ένα ελληνικό κράτος ανίκανο να προστατεύσει τους πολίτες του και τα παιδιά του. Το δυστύχημα των Τεμπών δεν οφείλεται μόνο σε εγχώριες παραλείψεις, αλλά και σε βαθύτερες δομές εξάρτησης που επιβάλλουν υποβάθμιση υποδομών και ατιμωρησία.
Είναι πλέον αποδεδειγμένο πως επί χρόνια η χώρα μας κυβερνάται από υποτελείς σε ένα πλέγμα ευρωπαϊκών μηχανισμών, ξένων πρεσβειών και οικονομικών συμφερόντων που ελέγχουν τη δημόσια σφαίρα, επιβάλλουν αφηγήματα και απονομιμοποιούν όποιον ξεφεύγει από τα όρια που έχουν θέσει. Αυτό, λοιπόν, το σύστημα θα κινηθεί συντεταγμένα κατά της Μαρίας Καρυστιανού, μαζί με μηχανισμούς που έχουν χάσει κάθε κοινωνική νομιμοποίηση, για να αποτρέψουν κάθε σοβαρή προσπάθεια ανατροπής.
Ωστόσο η μεγαλύτερη πρόκληση δεν είναι μόνο οι αντίπαλοι της ή η ανεπάρκεια συνεργατών. Χωρίς σαφές πρόγραμμα, χωρίς χρονοδιάγραμμα, χωρίς πειθαρχημένο επιτελείο και χωρίς πραγματικό λαϊκό κίνημα, καμία προσπάθεια δεν αντέχει στον χρόνο. Οι πρόχειροι, οι γραφικοί, οι ερασιτέχνες, οι τυχοδιώκτες και τα μικρά παρασιτικά μορφώματα της πολιτικής που ενδεχομένως επιχειρούν να προσκολληθούν πάνω της δεν προσφέρουν προστασία, την ακυρώνουν.
Αν υπάρχει ασπίδα, αυτή δεν είναι ούτε οι καλές προθέσεις ούτε η ηθική υπεροχή. Είναι η οργάνωση, η σοβαρότητα και η συνείδηση του μεγέθους της σύγκρουσης. Μόνο έτσι μια φωνή δικαιοσύνης σαν αυτή της Μαρίας Καρυστιανού μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη αλλαγής και να αντέξει.
Εν ολίγοις, το εγχείρημα της Μαρίας μπορεί να γίνει καταλύτης αλλαγής, αλλά μόνο αν βασιστεί σε στέρεες βάσεις: αξιόπιστους συνεργάτες, ρεαλιστική ανάλυση των κινδύνων σαφή στρατηγική δράσης και αποφυγή ιδεοληψιών. Ο αγώνας για δικαιοσύνη στα Τέμπη μπορεί να εμπνεύσει ευρύτερη ανατροπή, εφόσον παραμείνει γειωμένος στην ελληνική πραγματικότητα κι όχι σε ψευδαισθήσεις εξωτερικής σωτηρίας.