Είναι καιρός να γνωριστούν οι θάλασσες με τους κινδύνους
Θα δημοσίευα αυτή την επιστολή με την προκήρυξη εθνικών
εκλογών στην, υπό Κατοχή, ελληνική Επικράτεια.
Ύστερα, όμως, από το τελευταίο πραξικόπημα, την μετατροπή
του Συντάγματος σε χαρτί τουαλέτας και τα καραγκιοζιλίκια που τη συνόδευσαν,
κάθε ημέρα σιωπής θεωρώ ότι αυξάνει τη συνενοχή μου και με απομακρύνει από την
συνείδησή μου.
Είναι σκληρό να συντάσσεις ένα κείμενο που δεν φανταζόσουν
ποτέ ότι θα γράψεις.
Πόσο μάλλον όταν πριν 2 χρόνια ήσουν ο συντάκτης μιας
επιστολής νέων που καλούσαν τον Αντώνη Σαμαρά να αναγεννήσει την Πατρίδα και
την Παράταξή του.
Αλλά, όπως είπε και ο ίδιος, «δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα
από μία ακρωτηριασμένη συνείδηση».
Τον τελευταίο 1,5 χρόνο παρακολουθούμε τη μακροβιότερη
θεατρική παράσταση που έχει παιχτεί στην ψευδεπίγραφη Μεταπολίτευση.
Με στόχο την υποταγή του ελληνικού λαού στις απαιτήσεις των
διεθνών τοκογλύφων και της παγκόσμιας Νέας Τάξης, τα δύο κόμματα, με τη
συνέργεια ή την ανοχή των υπολοίπων, σκηνοθέτησαν τη φαρσοκωμωδία του
Μνημονίου, γνωρίζοντας τις τραγικές συνέπειές του και την απώλεια εθνικής
ανεξαρτησίας.
Της εθνικής ανεξαρτησίας που θυσιάζεται στο βωμό 7 τραπεζών
που διοικούν τον κόσμο και μετονομάστηκαν σε «αγορές» για να μην τις
αναγνωρίζουν οι πολίτες (Citigroup,
Credit
Suisse, Deutsche Bank, Goldman Sachs, Merrill Lynch, Morgan Stanley, UBS).
Βέβαια, για την εθνοπροδοτική, εμετική μαριονέτα που έπαιζε
το ρόλο του Πρωθυπουργού και ονομάζεται Γιώργος Παπανδρέου, κάτι τέτοιο ήταν
απολύτως αναμενόμενο.
