«Ιστορική Συμφωνία» Κυβέρνησης - Κοινωνικών Εταίρων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) χαρακτηρίζει το σύνολο της εξωνημένης δημοσιογραφίας, το αποτέλεσμα της επτάμηνης, πίσω από κλειστές πόρτες, συζήτησης-διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην υπουργό Εργασίας Κεραμέως, την ΓΣΕΕ και τους εργοδοτικούς φορείς (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕ, ΣΒΕ, ΣΕΤΕ κλπ).
Δεν περιμέναμε βέβαια τίποτα καλύτερο από την ανεπάγγελτη υπουργό Εργασίας, ούτε από τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα, ούτε από την ηγεσία της ΓΣΕΕ που λειτουργεί ως πραγματική 5η φάλαγγα δίπλα στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας πολλά χρόνια τώρα. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για «Ιστορική Συμφωνία», που διαιωνίζει την κατάργηση των ελεύθερων διαπραγματεύσεων των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε κι επιβλήθηκε από το πλέγμα των μνημονιακών νόμων απορρύθμισης της εργασίας.
Επιβεβαιώνει έτσι στην πράξη, αντίθετα από τον διακαή πόθο να πειστεί και ο τελευταίος πολίτης για το αντίθετο, ότι η χώρα μας όχι μόνο δεν βγήκε από τα μνημόνια αλλά παραμένει σταθερά εκεί, με τους εργαζόμενους καταδικασμένους σε καθεστώς ομηρίας μιας πραγματικής δουλοπαροικίας του χρέους.Συλλογική Σύμβαση Εργασίας σε ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία σημαίνει, ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε εθνικό ή κλαδικό επίπεδο. Τις μόνες ικανές να διεκδικήσουν σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων το ύψος του κατώτατου μισθού μέσω της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και τις μισθολογικές αυξήσεις. Στην περίφημη «Ιστορική Συμφωνία», οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις παραμένουν καταργημένες. Διαπραγμάτευση για ΣΣΕ που δεν περιλαμβάνει καθορισμό στις μισθολογικές απολαβές, δεν νοείται ούτε ως διαπραγμάτευση, ούτε ως ΣΣΕ.
Δεν περιμέναμε βέβαια τίποτα καλύτερο από την ανεπάγγελτη υπουργό Εργασίας, ούτε από τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα, ούτε από την ηγεσία της ΓΣΕΕ που λειτουργεί ως πραγματική 5η φάλαγγα δίπλα στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας πολλά χρόνια τώρα. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για «Ιστορική Συμφωνία», που διαιωνίζει την κατάργηση των ελεύθερων διαπραγματεύσεων των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε κι επιβλήθηκε από το πλέγμα των μνημονιακών νόμων απορρύθμισης της εργασίας.
Επιβεβαιώνει έτσι στην πράξη, αντίθετα από τον διακαή πόθο να πειστεί και ο τελευταίος πολίτης για το αντίθετο, ότι η χώρα μας όχι μόνο δεν βγήκε από τα μνημόνια αλλά παραμένει σταθερά εκεί, με τους εργαζόμενους καταδικασμένους σε καθεστώς ομηρίας μιας πραγματικής δουλοπαροικίας του χρέους.Συλλογική Σύμβαση Εργασίας σε ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία σημαίνει, ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε εθνικό ή κλαδικό επίπεδο. Τις μόνες ικανές να διεκδικήσουν σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων το ύψος του κατώτατου μισθού μέσω της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και τις μισθολογικές αυξήσεις. Στην περίφημη «Ιστορική Συμφωνία», οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις παραμένουν καταργημένες. Διαπραγμάτευση για ΣΣΕ που δεν περιλαμβάνει καθορισμό στις μισθολογικές απολαβές, δεν νοείται ούτε ως διαπραγμάτευση, ούτε ως ΣΣΕ.
Το καθεστώς της κατάπτυστης μνημονιακής ρύθμισης για την επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων, που συνδέεται άρρηκτα με τις δεσμεύσεις του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας της ΕΕ και κυρίως με τους όρους αποπληρωμής του δημόσιου χρέους και τα υπερπλεονάσματα, παραμένει σε ισχύ. Επεκτασιμότητα σημαίνει ότι κάθε κλαδικό εργατικό σωματείο που συνάπτει ευνοϊκή συλλογική σύμβαση εργασίας, αυτή να επεκτείνεται καθολικά σε όλον τον κλάδο σε εθνικό επίπεδο με την συνεπικουρία της ΓΣΕΕ.
Η πρόβλεψη για την μείωση του ποσοστού της επεκτασιμότητας κατά 10% (από 50% σε 40%) που «επιτεύχθηκε» στην «Ιστορική Συμφωνία», υποδηλώνει την ακραία υποκρισία των εμπλεκομένων, κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων, όσο παραμένει σε ισχύ η δυνατότητα εργοδοτικών οργανώσεων ή επιχειρήσεων να υπογράφουν ξεχωριστή επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας με χειρότερους όρους, παρακάμπτοντας την όποια κλαδική σύμβαση, ακόμα και αυτήν την περιορισμένη δυνατότητα επεκτασιμότητάς της.
Παραμένει σε ισχύ η κατάργηση της δυνατότητας από την πλευρά των εργαζομένων της μονομερούς προσφυγής στην Διαιτησία (ΟΜΕΔ).
Την ίδια ώρα που νομοθετήθηκε η 13ωρη εργασία, που οι μικρές επιχειρήσεις ως ραχοκοκαλιά της μισθωτής εργασίας οδηγούνται στην χρεοκοπία, η ακρίβεια και ο πληθωρισμός της καρτελοποιημένης οικονομίας κυριαρχεί και το εξωτερικό χρέος της χώρας κοντεύει τα 600 δισ. ευρώ.
Καμμιά αυταπάτη για τα πανηγυρικά πυροτεχνήματα της «Ιστορικής Συμφωνίας» του υπουργείου Εργασίας και της κυβέρνησης. Καμμιά ανοχή πλέον, για την απροκάλυπτη οργανικά αλληλοδιαπλεκόμενη σχέση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και των κοινωνικών εταίρων που βάζουν πλάτη στην κυβερνητική μαφία, προκειμένου να συνεχιστεί και να βαθύνει η απόγνωση και η απελπισία της πλειονότητας του κόσμου της εργασίας.
Ο μεταπολιτευτικός συνδικαλισμός, είτε γιατί ταύτισε τα συμφέροντα μιας μικρής ηγετικής γραφειοκρατικής κάστας γύρω από το κράτος και την εξουσία για να στερεώσει τα πολιτικά και οικονομικά της συμφέροντα, είτε γιατί εγκλώβισε την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους στα στενά κλαδικά συμφέροντα και τις κομματικές γραμμές, έχει δικαίως αποδομηθεί, αποξενωθεί, και απαξιωθεί, από τις εργαζόμενες μάζες.
Ο πολυκερματισμός, η κομματικοποίηση, η οικονομική εξάρτηση και ο εργατοπατερισμός, αποτέλεσαν το εύφορο έδαφος και την κατάλληλη καύσιμη ύλη, προκειμένου να εξαπολυθεί και με την ευκαιρία της χρεοκοπίας της χώρας, η άνευ προηγουμένου επίθεση στην εργασία.
Απέναντι σε αυτήν την διαμορφωμένη κατάσταση, όπου η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού συστήματος και των στηριγμάτων του, επιδιώκεται να καθυστερήσει και με «Ιστορικές Συμφωνίες» «μεταμνημονιακών» αυταπατών, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των εργαζόμενων μέσω της δήθεν αποκατάστασης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αυτό που πραγματικά διακυβεύεται δεν είναι τίποτα άλλο από την επιβίωση του ίδιου του λαού!
Γι’ αυτό κύριο μέλημα πρέπει να είναι, η αναζήτηση της πλέον πρωταρχικής μορφής συγκρότησης του συλλογικού υποκειμένου. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το υποκείμενο έθνος-λαός. Ο λαός ως το λίκνο συγκρότησης ή επανασυγκρότησης των κοινωνικών τάξεων και ειδικά της εργατικής τάξης μέσα από τον ίδιο τον λαό.
Για να αναδειχθούν οι τάξεις και ν’ αποκτήσουν ταυτότητα, παράγοντας ένα νέο συνδικαλιστικό κίνημα που θα διεκδικήσει ξανά την αξιοπρέπεια, το νόημα της εργασίας και του πραγματικά ελεύθερου χρόνου, μέσα από την ενότητα των δικών του αγώνων για μια πατρίδα ελεύθερη και ανεξάρτητη από κάθε είδους καταναγκασμό και ομηρία.
Αθήνα, 27 Νοεμβρίου 2025
Ο Συνδικαλιστικός Τομέας του ΕΠΑΜ