Θυμάμαι μικρός τον πατέρα μου να ανοίγει την πόρτα και να κρατάει στα χέρια του την σακούλα με το κομμάτι χαλβά που αγόρασε από το πανηγύρι.
Τι υπέροχη μυρωδιά ήταν εκείνη όταν άνοιγε η σακούλα…
Δεν ήταν κάτι το σημαντικό, ήταν απλά ένα κομμάτι χαλβάς.
Αλλά το είχα συνδυάσει με την έναρξη του πανηγυριού και ήξερα ότι το πανηγύρι είχε αρχίσει!
Θυμάμαι ήταν ένα ύψωμα γύρω από το χώρο που γινόταν το πανηγύρι και μικρά παιδιά τότε πηγαίναμε σκαστοί από το σπίτι με τα ποδήλατα μας και βλέπαμε τα φώτα και τον κόσμο που πηγαινοέρχοταν εκεί, μοιράζαμε τις μυρωδιές από τις ψησταριές, ακούγαμε την μουσική και τις φωνές των πραματευτάδων που καλούσαν τον κόσμο να ψωνίσει από αυτούς.
Στο σπίτι βάζαμε τα καλά μας και κρατώντας το χέρι του πατέρα μου ή για την ακρίβεια τραβώντας το χέρι του ξεκινούσαμε με τα πόδια για να πάμε στο πανηγύρι.
Η προσμονή ήταν το συναίσθημα που πλημμύριζε την καρδιά μου, όπως και τις καρδιές όλων των παιδιών εκείνη την εποχή.
Το περιμέναμε πως και πως.
Συζητούσαμε επί μήνες μεταξύ μας για το πανηγύρι, τι θα κάνουμε εκεί, τι θα αγοράσουμε, τι θα φάμε.
Ο Γύρος του Θανάτου, οι κρίκοι, πολύχρωμα ρούχα και οι λιχουδιές ήταν μυστήρια για εμάς τότε που ανυπομονούσαμε να τα δούμε από κοντά.
Μεγάλωσα, παντρεύτηκα, βρέθηκα στη θέση του πατέρα μου και τα παιδιά μου στην θέση την δικιά μου χρόνια πριν…
Βλέποντας τη χαρά και την αγωνία στα πρόσωπα των παιδιών μου, έβλεπα τον εαυτό μου μικρό.
Τα έπαιρνα από το χέρι και τρέχοντας σχεδόν πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα στο πανηγύρι.
Τα παιδιά συζητούσαν το τι κάνανε στο πανηγύρι για μήνες στους φίλους τους, στους παππούδες τους.
Ήρθε η οικονομική κρίση.
Ποτέ δεν ανήκαμε στις λεγόμενες εύπορες οικογένειες, αλλά τα καταφέρναμε και προσπαθούσαμε όπως όλοι οι γονείς να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά μας.
Δεν μπορούσαμε ούτε διακοπές ούτε μεγάλα ταξίδια να κάνουμε, ούτε επισκέψεις σε ταβέρνες και εστιατόρια.
Το πανηγύρι για εμάς, όπως και για πάρα πολύ κόσμο ήταν μια έξοδος, μια διασκέδαση, μια απόδραση από την καθημερινότητα.
Το περιμέναμε πιο πολύ και από τα παιδιά μας…
Και ερχόμαστε στο σήμερα.
Ο Δήμος Κατερίνης για τους δικούς του λόγους φέτος ιδίως δεν έκανε καμία διαφήμιση, προβολή για την Εμποροπανήγυρη.
Δεν έβγαλε αφίσες, δεν έκανε ανακοινώσεις, σποτάκια και οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να διαφημίσει την Εμποροπανήγυρη στους δημότες του και όχι μόνο.
Το αποτέλεσμα το είδατε όλοι σας…
Εκεί που όλοι μας μιλούσαμε για μια αναγκαία αναβάθμιση του θεσμού της Εμποροπανήγυρης, είδαμε ακριβώς το αντίθετο.
Απαξίωση, αδιαφορία και εγκατάλειψη.
Την ίδια ώρα που για άλλες εκδηλώσεις του Δήμου Κατερίνης, χαλούσε ο κόσμος…
Δήμαρχε, μας στεναχώρησες.
Και περισσότερο τα μικρά παιδιά, και μικρά παιδιά είμαστε όλοι μας…
Κανταρτζής Μιχάλης, πατέρας τεσσάρων παιδιών, παιδί και εγώ ακόμα…