Αφιερώνω το παρακάτω ποίημα στην ιερή μνήμη των εκατοντάδων
χιλιάδων νεκρών του ποντιακού ολοκαυτώματος και στον ακάματο Αγώνα εκείνων των
ζωντανών, που, αναζητώντας πατρίδα, έφτασαν σε μια Ελλάδα - ξενιτειά. Όμως δε
λύγισαν. Με ακλόνητη πίστη στο θεό και πατώντας επάνω στις χιλιόχρονες
πολιτισμικές τους αξίες, νίκησαν όλες τις αντιξοότητες και πρόκοψαν.
Παίξε λύρα του Πόντου
Παίξε λύρα του Πόντου
Σπείρε νότες αιμόφορτες
Όλα θανατοβαμμένα
Ψωμί - γλυκό φαρμάκι
Νερό - δροσιά της κόλασης
Παίξε λύρα του Πόντου
Την πατρίδα μ’ έχασα
Σειστείτε βουνά - αδέλφια
Μοιρολόγα θάλασσα - μάνα
Βόγκα ουρανέ - πατέρα
Παίξε λύρα του Πόντου
Σιγήστε οιμωγές του νου
Ησύχασε λίγο μνήμη αβάσταχτη
Σώπα απαρηγόρητη καρδιά
Το λυγμό της ελπίδας ν’ ακούσω
Παίξε λύρα του Πόντου
Ανθεί στη λάσπη τ’ όνειρο
Ο πόθος ανάβει στο χιόνι
Στο κονοστάσι η αγάπη αναριγά
Ανοίγει η Παναγιά την αγκαλιά της
Παίξε λύρα του Πόντου
Στήνω τα πόδια δυνατά
Το χέρι του Θεού σφιχτά κρατώ
Χορεύω οδύνη χορεύω αγώνα
Στην ξενιτειά γεννιέται η Ελλάδα μου
Αργύρης Ολοκτσίδης
