Γράφει ο Γιάννης Τσαπουρνιώτης.
Το φορτίο που κουβαλά στην πλάτη ο πολίτης αυτού του τόπου,
σε καθημερινή βάση, είναι τεράστιο. Σκέψεις, στρες, στεναχώριες, μόνιμα και
έκτακτα προβλήματα, πάθη και χίλια δυο άλλα βάρη εγκλωβίζονται και
στριφογυρίζουν με βδελυγμία στο μυαλό ματώνοντας πολύπλευρα τον ανθρώπινο οργανισμό.
Σε άλλες περιπτώσεις πάλι, πρόσκαιρες ή μακροχρόνιες ασθένειες
ταλαιπωρούν συνανθρώπους μας και τροφοδοτούν με επιπλέον πίεση και στεναχώρια
τους οικείους τους. Με το πέρασμα του χρόνου οι ασθένειες αυτές εξαπλώνονται σε
μεγαλύτερα πληθυσμιακά τμήματα, ενώ άλλες, σε μικρότερη κλίμακα ίσως,
εμφανίζονται για πρώτη φορά.
Ο άνθρωπος που πονά στο σώμα και υποφέρει εκτιμά το αγαθό
της ζωής περισσότερο από τον καθένα. Αναζητά την πηγή της δημιουργίας,
αισθάνεται την ανάγκη της προσευχής και
της μετάνοιας. Θέλει να πιαστεί από ψηλά για να βρει την γιατρειά, την ελπίδα.
Όταν το σώμα πονά επιζητεί δεόντως την αγαλλίαση της ψυχής,
την συμπαράσταση της καρδιάς, την γαλήνη του νου για να ηρεμήσει λίγο, για να
πάρει και το φάρμακο που χρειάζεται από μέσα του.
Όσο υγιές όμως κι αν είναι το σώμα όταν υποφέρει η ψυχή τα
δεδομένα αλλάζουν. Η λύπη, η θλίψη, η στεναχώρια, το άγχος είναι «ασθένειες»
που δεν θεραπεύονται με φάρμακα και ενέσεις.
Όμως πώς να αλλάξεις τη δομή του ανθρώπινου χαρακτήρα;
Πώς να εγκαταστήσεις μέσα σου την πέτρα της αδιαφορίας και
του ωχαδερφισμού; Οι ευαίσθητες χορδές των αισθημάτων δεν μπορούν να μείνουν
ανέγγιχτες στα καθημερινά στραπάτσα και στις επιρροές της παράλογης, μιαρής
κοινωνίας μας.
Τα δάκρυα από το κλάμα του εσωτερικού μας κόσμου δεν είναι
ορατά. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τεχνηέντως κρύβουν τον πόνο βαθιά μέσα τους
χωρίς να γίνονται εύκολα αντιληπτοί. «Αυτός ξέρει τι βιώνει…», λέει συχνά ο
λαός μας περιγράφοντας το ψυχικό κόσμο αυτού που υποφέρει.
Συχνά όμως ο πόνος της ψυχής μεταφέρεται και στο σώμα. Το
πρόβλημα τότε γενικεύεται, αποκτά διπλή διάσταση. Η αντίσταση μικραίνει. Οι
αντοχές εξανεμίζονται. Όσοι ζουν ανάλογες καταστάσεις αντιλαμβάνονται και το
μέγεθος του προβλήματος.
Αντίθετα εκπλήσσει η απάθεια και η αλαζονεία όσων συνδράμουν
με την στάση τους στην επιμήκυνση ανάλογων προβλημάτων στους συνανθρώπους τους
αν και γνωρίζουν την ευαισθησία τους και την διαφορετικότητα τους.
«Νους υγιής εν σώματι
υγιεί», έλεγε ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της Ιατρικής συμβουλεύοντας πως «φάρμακο
σου είναι η τροφή σου».
«Ας είχα την υγειά μου κι ας ήμουνα φτωχός», τραγουδούσε
μερικές δεκαετίες πριν ο αείμνηστος Στέλιος Καζαντζίδης, αγγίζοντας βαθιά με
αυτόν τον τρόπο τα βασικά προβλήματα των ανθρώπων.
Πότε θα αντιληφθούμε άραγε το πραγματικό νόημα της ύπαρξης
μας για να θέσουμε εξαρχής σε νέα βάση τις ουσιαστικές προτεραιότητες της
εποχής μας;
Πότε θα σεβαστούμε την ιδιαιτερότητα του διπλανού μας και
συνάμα θα προσφέρουμε την ειλικρινή μας
συμπαράσταση στις δυσκολίες του;
Ας γαληνέψουμε λίγο. Ας γίνουμε σκληροί και εγωιστές σε
πράξεις που συνθέτουν το καλό του συνόλου και όχι του εαυτού μας και της
μειονότητας.
Ας μην μαστιγώνουμε με τέτοιο μίσος την αθώα ψυχή μικρών και
μεγάλων συμπολιτών μας γιατί τότε «σκοτώνουμε» και το σώμα τους.
Εύκολο είναι να σπείρουμε πληγές. Το δύσκολο είναι να
καλλιεργήσουμε ανθρωπιά και αισθήματα.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
