Θα περίμενε κανείς την στιγμή που στην βουλή ψηφίζονται μέτρα
εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, η κοινωνία να βράζει και να είναι στους δρόμους
διαδηλώνοντας και διεκδικώντας κάτι το καλύτερο.
Έλα όμως που δεν είναι έτσι…
Στην Κατερίνη αλλά και στις άλλες πόλεις κανείς δεν αντιδρά
και είναι σαν να περιμένουν όλοι στωικά να έρθει το τέλος…
Κάτι σαν τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας, μόνο στην περίπτωση
μας οι τελευταίες ημέρες είναι μέχρι να έρθουν οι επόμενες!
Τι που ήταν Πρωτομαγιά σήμερα, τι που ήταν τριήμερη απεργία,
τι που ψηφίζονται νέοι φόροι και περικοπές, ο Έλληνας δεν χαμπαριάζει από αυτά.
Θα βγει να πιει τον καφέ του για να γκρινιάζει στον διπλανό
του, αλλά μέχρι εκεί…
Θα ανοίξει κυριακάτικα το μαγαζί του και θα περιμένει να
μπει κόσμος, κόσμος που δεν έχει φράγκο αλλά κανείς από τους δυο δεν μπορεί να
σκεφτεί τον άλλο.
Εμπορικά, καφετερίες άνοιξαν και σήμερα με την ελπίδα να αρπάξουν
ότι μπορέσουν πριν έρθει η ώρα να κλείσουν και αυτά… (καλά οι καφετερίες δεν θα κλείσουν ποτέ...)
Την ίδια ώρα 90-100 ηρωικοί ή γραφικοί για άλλους συμπολίτες
μας διαμαρτύρονται, αλλά η φωνή τους είναι τόσο μικρή που η μουσική από τις καφετερίες
την σκεπάζει χωρίς ιδιαίτερο κόπο…
Ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι υπάρχει ελπίδα για αυτόν τον τόπο;
Και μια που μιλάμε για ελπίδα, ο τελευταίος που υποσχέθηκε ελπίδα για αυτή τη χώρα,
τώρα ψηφίζει το ένα μνημόνιο πίσω από το άλλο…
