Χρόνια ,πίσω με γυρνάει και την ψυχή μου αναστατώνει.
Ότι θυμάμαι απτήν ζωή μου, ένας ατέλειωτος λυγμός,
Βγαίνει από τα στήθη μου, ένας μεγάλος στεναγμός.
Χιλιόμετρα ατελείωτα ,ζωής, ατέρμονης, πικρής,
Χιλιόμετρα στο πουθενά, ζωής ,τόσο μικρής.
Στο τέλος κάθε διαδρομής ,τα βήματα μπερδεύω,
Κι’ότι ανάσες μου έμειναν ,για σένα τις ξοδεύω.
Ότι θυμάμαι απτήν ζωή μου ,πότε γελάω και πότε κλαίω,
Σαν ναυαγός στα κύματα ,σανίδα ψάχνω, να επιπλέω.
Χιλιόμετρα στην έρημο, μια όαση γυρεύω,
Να κάτσω να συλλογιστώ, με τ’άσχημα να ξεμπερδεύω.
Τις όμορφες στιγμές ,θέλω να ξαναποκτήσω,
Και όλα τα δυσάρεστα, πίσω μου να αφήσω.
Όλη μου την ύπαρξη ,να την ανασκευάσω
Και την ζωή μου δίνω γι’αυτό, χωρίς να λογαριάσω.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
