"Σταγόνες νιότης κύλησαν μέσα από τις παλάμες και πέταξαν όπως τα μαύρα πουλιά της μεγάλης φυγής, σε μιά χώρα όπου δεν χωράει το δάκρυ, δεν τολμάει ο θάνατος να δώσει νόημα στο χωρισμό των ανθρώπων, νεκρών από ζωντανούς.
Δεν έχει λόγο η λησμονιά όταν σ’ αγάπησα για την μαγεία που’χες, και τώρα αφήνεις μια πικρή γεύση στο στήθος της νιότης μας, που τελειώνει παντοτινά και άδοξα, σ’ όλους εκείνους που τρελά ονειρεύτηκαν ν’ αλλάξουν τον εαυτό τους, μεσ’ στον αλλόκοτο κόσμο που γυροφέρνει, με το ίδιο στο τέλος πρόσωπο."
Κωστής Ζαρείφης
ένας παλιός φίλος
