Μέχρι όμως να μας βοηθήσει ο γείτονας, η φωτιά θα έχει καταστρέψει τα πάντα.
Στην προκειμένη περίπτωση, το σπίτι που καίγεται είναι η πατρίδα μας, αυτός που παρακαλάει είναι ο Έλληνας πολιτικός και ο γείτονας είναι η Ευρώπη, οι Διεθνείς Οργανισμοί κ.α.
Αυτή είναι η κατάσταση και κρατάει χρόνια…
Αποφεύγουμε μια ζωή να σβήσουμε με τα δικά μας χέρια την φωτιά και περιμένουμε από τους άλλους να μας βοηθήσουν.
Και δεν μαθαίνουμε ποτέ! Γιατί ποτέ δεν μας βοήθησαν οι άλλοι και ποτέ δεν θα μας βοηθήσουν! Ούτε στο Κυπριακό, ούτε στο Αιγαίο, πουθενά!
Καθόμαστε γύρω από το σπίτι μας που καίγεται και κλαίμε μήπως μας λυπηθεί κάποιος.
Όπως κλαιγόμασταν για τους Σκοπιανούς, και αντί να δείξουμε την ισχύ μας, τρέχαμε σε φόρουμ και οργανισμούς για να αποδείξουμε τα αυτονόητα. Το αποτέλεσμα το είδαμε. Χάσαμε το όνομα από ένα «τεχνητό» κρατίδιο, που δεν είχε ούτε στρατό, ούτε καμία πραγματική δύναμη και που δεν το ήξερε κανείς.
Αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε στα ίσια τον «Σουλτάνο» όπως αποφεύγουμε τόσα χρόνια να αναλάβουμε τις ιστορικές και ηθικές μας ευθύνες σαν ένας υπερήφανος και σπουδαίος πολιτισμός που στάθηκε μέχρι σήμερα όρθιος σε όσες απειλές και αν βρέθηκε αντιμέτωπος.
Αντιμετωπίσαμε στο παρελθόν, Οθωμανούς, Πέρσες, Γερμανούς και Ιταλούς και επειδή τους κοιτάξαμε στα μάτια τους νικήσαμε! Τι θα γινόταν αν οι τότε ένδοξοι ηγέτες μας που έπαιρναν δύναμη από τον λαό τους, περίμεναν την Δύση, τους Ευρωπαίους να μας σώσουν; Θα δίναμε την μισή και παραπάνω Ελλάδα σε διαπραγματεύσεις και συνομιλίες, απλά και μόνο για να μην πολεμήσουμε…
Τότε βέβαια υπήρχαν πραγματικοί ηγέτες, αλλά υπήρχε και ένας ελληνικός λαός που ήταν υπερήφανος, με μπέσα, με τιμή, που είχε το καθαρό κούτελο του πάνω από οτιδήποτε άλλο, με σεβασμό, αξίες και αυτογνωσία του ποιος πραγματικά είναι, από πού έρχεται, τι αντιπροσωπεύει.
Τώρα τι υπάρχει;
Ένας λαός που τον νοιάζει μόνο η βόλεψη του, πως θα μπει σε κάνα δίμηνο να πάρει κάνενα μισθό πείνας, ή να περιμένει επιδόματα για να βγάλει τον μήνα. Ένας λαός που δεν τόλμησε ποτέ, ακόμα και πριν την εποχή των μνημονίων να ψελλίσει ένα ναι ή ένα όχι. Ένα γκρίζο πλήθος που ούτε καν διακρίνεται. Που δεν βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, να φωνάξει για την ισοπέδωση της ζωής του από όλες σχεδόν τις σύγχρονες κυβερνήσεις αυτού του τόπου. Και να φωνάξει όχι μόνο για τα οικονομικά, αλλά και για τα εθνικά θέματα, τα θέματα υπερηφάνειας και αξιών. Λίγο μόνο για την Μακεδονία, σηκωθήκαμε από τον καναπέ, αλλά όταν ήταν πια αργά. Γιατί αυτοί που έδωσαν το όνομα της Μακεδονίας μας, κάποιοι τους ψήφισαν, κάποιοι τους έκαναν κυβέρνηση…
Έτσι και τώρα περιμένουμε μοιρολατρικά να έρθει το τέλος μας, γιατί αν δεν αντιδράσουμε εμείς και περιμένουμε από τους ξένους να μας βοηθήσουν, το τέλος δεν θα είναι μακριά.
Και ο ξένος δεν πρόκειται να μας βοηθήσει γιατί έχει καταλάβει και εδώ φταίμε εμείς για αυτό, ότι είμαστε οι αδύναμοι της υπόθεσης! Ο ξένος θα πάρει το μέρος του ισχυρού και ο ισχυρός αυτή τη στιγμή είναι η Τουρκία. Και να μας βοηθήσει ο ξένος, τα ανταλάγματα που θα ζητήσει θα είναι δυσβάσταχτα και θα του χρωστάμε πάντα. Και όποιος χρωστάει δεν έχει υπερηφάνεια, δεν έχει ηθικό ανάστημα να πει όχι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα είτε μας αρέσει είτε όχι, και αν δεν μας βόλευε αυτή η κατάσταση θα κάναμε κάτι για να την αλλάξουμε. Αλλά δεν κάνουμε…
Είμαστε έρμαιο των λανθασμένων επιλογών μας αλλά και της έλλειψης ηγετών που θα μπορούσαν να δώσουν όραμα στον ελληνικό λαό.
Και με αυτούς τους πολιτικούς που κυβερνούν την πατρίδα μας, μόνο αισιόδοξοι δεν μπορούμε να είμαστε.
