Gauche Caviar = “Aριστερά του χαβιαριού”, είναι η Aριστερά της εξουσίας, η Aριστερά των παιδιών της Aριστεράς. O tempora, o mores!
Εξαργύρωσαν τους αγώνες της παραδοσιακής αριστεράς με θέσεις εξουσίας. Στρογγυλοκάθισαν φαρδιά-πλατιά στις καρέκλες της, τις οποίες μέχρι προ τινος μισούσαν. Nυν απολαμβάνουν μετά μανίας τα αγαθά που ως προχθές απεχθάνονταν!!!
Ο τούρκος υπουργός άμυνας Χουλουσί Ακάρ, υπερφίαλος όσο και ο πρόεδρός του, ψέλισε προ ημερών: “Ευλαβούμενος” τον Ελληνικό Λαό, όπως ευθέως υπονοούσε: “Θέλω να υπερτονίσω ότι με μαθηματική ακρίβεια δέν συμφέρει τους Έλληνες να εμπλακούν σε πόλεμο με την Τουρκία. Εμείς αυτό που λέμε είναι να καθίσουμε και να συζητήσουμε”!
Τι να συζητήσουμε; Προφανώς πώς να μοιράσουμε την ελληνική κυριαρχία; Δεν γνωρίζει, ή ξεχνά ότι όλοι οι κατά καιρούς επίδοξοι κατακτητές μας τα ίδια έλεγαν και λαμβάνουν πάντοτε την ίδια απάντηση: “Μολών λαβέ” ή όπερ το αυτό στα νεότερα χρόνια: ΟΧΙ! Και όσες φορές παρερμήνευσαν την απάντηση, υπέστησαν τα πάνδεινα. Ήταν γνωστό το μέγιστον μάθημα. Και έκτοτε δεν αποτολμούσαν να το ξεχάσουν...
Εκτρωματική για τα μείζονα εθνικά μας θέματα η περίοδος Σημίτη. Σε έγγραφο του αυστραλιανού Υπ.Εξ. υπάρχει διάλογος του ημετέρου Παγκάλου με τον τότε (1996) Υπ.Εξ. του Καναδά Αξγουόρθ με θέμα την αναγνώριση των Σκοπίων από τον Καναδά: “ Ο Πάγκαλος του είπε πως ό,τι κι αν αποφάσισε να κάνει ο Καναδάς με τη ‘Μακεδονία’ (όρος του Πάγκαλου) είναι δική του υπόθεση. Είπε ότι το θέμα θα ήταν περισσότερο σημαντικό για την ελληνική διασπορά στον Καναδά παρά για την Αθήνα, ειδικά από τη στιγμή που η Ελλάδα είχε η ίδια αναγνωρίσει και αναπτύξει διπλωματικές σχέσεις με τα Σκόπια”!!!
Πρόκειται για όντως μέγιστη προδοσία που συντελέστηκε “κατά δόσεις” στο μείζον θέμα της Μακεδονίας μας.
Τσακίζει κόκκαλα εκείνη η φοβερή αποστροφή του τελευταίου Αυτοκράτορα προς τον επίδοξο κατακτητή: “Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’εμον εστίν, ουτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεθα και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”.
Στο συγκλονιστικό ποίημα που εμπνεύστηκε ο Βίκτωρ Ουγκώ μετά τις σφαγές της Χίου και απέδωσε στη γλώσσα μας ο Κωστής Παλαμάς “Το Ελληνόπουλο” ερωτάται τι θέλει τάχα να’χε το παλληκάρι;
“Μη το πουλί που κελαϊδάει στο δάσος νύχτα μέρα και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα; / Τι θες κι απ’όλα τ’αγαθά τούτα; Πες! / Τ’άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί; / - Διαβάτη, μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι· Βόλια, μπαρούτη θέλω, νά!”.
Και όπως συμπλήρωσε ο Καζαντζάκης: “Αν λαχταράς την λευτεριά, σε ξένους μην ελπίζεις, μόνος σου παρ’την αν μπορείς, αλλιώς δεν την αξίζεις”!
Οι ήρωές μας “δια πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων” (Εβρ. 11, 33-34).
Και σε μετάφραση: “Με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, αναδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα”.
*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
