.jpg)
Και είναι όντως αλήθεια. Από όποια πλευρά και αν το δούμε, είτε οικονομική, είτε κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική, από θέμα βιοτικού επιπέδου, στο παρελθόν ζούσαμε καλύτερα. Δουλειές υπήρχαν και τα χρήματα που έβγαζες έπιαναν τόπο, άξιζαν. Τα χρήματα τα είχαμε στα χέρια μας και όχι σε μορφή μιας ψυχρής πλαστικής κάρτας. Δεν ήταν όμως μόνο τα χρήματα που έβγαζες. Ήταν όλο το "πακέτο". Λιγότερο άγχος, καλύτερη ποιότητα ζωής, περισσότερη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας και έβλεπες αυτό το άτιμο φως στο τούνελ.
Τώρα μαυρίλα παντού, που μερικές φορές γκριζάρει λίγο και ξανά μαυρίλα. Άγχος, απογοήτευση, οργή και τελικά μοιρολατρική αποδοχή των πάντων. Χάσαμε την ικανότητα να σκεπτόμαστε, να κρίνουμε και να παίρνουμε σωστές αποφάσεις. Η Γνώση κατάντησε άγνωστη λέξη, όχι τόσο για εμάς τους ίδιους, αλλά κυρίως για τα παιδιά μας. Και όχι μόνο η Γνώση που προσφέρει η εκπαίδευση, αλλά η Γνώση της ζωής, της ύπαρξης μας και του προορισμού μας ως άνθρωποι, ως πνευματικά όντα.
Αφήσαμε τον καθένα που με κάποιον τρόπο κατέχει θέση εξουσίας να μας παραπληροφορεί, να μας κατευθύνει -αυτός και το σύστημα που υπηρετεί- όπου θέλει. Και δεν αντιδρούμε, τα δεχόμαστε όλα σαν κάτι το αναπόφευκτο, σαν κάτι το τετελεσμένο. Αφήσαμε αυτούς που αποφασίζουν να διαμορφώνουν την ζωή μας και δεν διαμαρτυρόμαστε, όσο κακές και αν είναι αυτές οι αποφάσεις.
Λάθη πολλά, από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει. Θελήσαμε να γίνουμε Ευρωπαίοι, προοδευτικοί και μοντέρνοι. Υπάρχει πια κανείς που να πιστεύει ότι η παραμονή μας στην Ε.Ε. μας έκανε καλό ή θα μας κάνει στο μέλλον; Διαλύσαμε την οικονομία μας, την αγροτιά, την κτηνοτροφία, οποιαδήποτε οικονομική-επαγγελματική δραστηριότητα με αντάλλαγμα κάποια επιδόματα. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε τώρα μπροστά μας και είναι εφιαλτικό.
Μπήκαμε στο ΝΑΤΟ για να υπερασπιστούν τα δίκαια μας, άδικοι άνθρωποι. Βασιστήκαμε στις δυνάμεις άλλων και ξεχάσαμε να παλεύουμε. Υπάρχει πια κανείς που να πιστεύει ότι η παραμονή μας στο ΝΑΤΟ μας έκανε ή θα μας κάνει κάποιο καλό στο μέλλον;
Πού θέλουμε να καταλήξουμε με όλα αυτά; Η ευτυχία του ανθρώπου δεν έρχεται μέσα από την ψηφιακή «επανάσταση», τα ηλεκτρονικά επιδόματα και την ελεημοσύνη -με το αζημίωτο- ξένων «φίλων». Ευτυχία δεν είναι το φακέλωμα μας σε έναν αριθμό που οποιαδήποτε στιγμή το κράτος μπορεί να τον ακυρώσει, μαζί και την ζωή μας. Ευτυχία δεν είναι να σε αναγκάζουν με το έτσι θέλω να συναινέσεις σε μια ιατρική πράξη που δεν συμφωνείς. Ευτυχία δεν είναι να βλέπεις τα βουνά μας να καταστρέφονται από τσιμεντένιους γίγαντες. Ευτυχία είναι να παίρνεις εσύ ο ίδιος τις αποφάσεις και να αντιμετωπίζεις με θάρρος και αξιοπρέπεια τις συνέπειες των λαθών σου. Ευτυχία είναι να είσαι ελεύθερος, να ζεις ελεύθερος και να πεθαίνεις ελεύθερος. Ο προορισμός του ανθρώπου τα λίγα αυτά χρόνια που βρίσκεται στην ζωή, είναι να γίνεται όλο και καλύτερος. Να βελτιώνεται σαν άνθρωπος, να μαθαίνει από τα λάθη του και να μεταδίδει την γνώση του στους νεότερους. Η εξαναγκαστική μας "βελτίωση" που προωθείται όλο και περισσότερο, αυτό που θα καταφέρει τελικά -και εκεί αποσκοπεί- θα είναι η μετατροπή μας σε άβουλα και κούφια από ψυχή όντα. Και χωρίς ψυχή δεν υπάρχει ζωή...
Η αναπόληση του παρελθόντος, η εμπειρία του παρόντος και η προοπτική του μέλλοντος, ας μας οδηγήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο για εμάς και τα παιδιά μας. Σύμμαχοι μας σε αυτό το δύσκολο έργο, είναι η έρευνα, η αναζήτηση, η πληροφορία και η γνώση. Και αν θυμηθούμε να μιλάμε μεταξύ μας, τότε δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα.
