Αν ήθελαν οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών ενώσεων των δημοσιογράφων να υποστηρίξουν τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, θα έπρεπε να το κάνουν όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις έφερναν τα εθνοκτόνα μνημόνια. Θα έπρεπε να το κάνουν όταν η κυβέρνηση ανάγκαζε τους Έλληνες να συμπληρώνουν χαρτιά για να βγουν από τα σπίτια τους. Θα έπρεπε να το κάνουν όταν η κυβέρνηση παίρνει τα σπίτια του κοσμάκη. Θα έπρεπε να το κάνουν όταν ο Έλληνας δεν έχει να φάει, να πληρώσει τους λογαριασμούς του, να σπουδάσει το παιδί του. Θα έπρεπε να το κάνουν όταν η κυβέρνηση έδερνε και φλόμωνε στα χημικά τους Έλληνες πατριώτες που διαμαρτύρονταν για το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας.
Αντί να ανοίξουν το στόμα τους και να κραυγάζουν με όλη την δύναμη της ψυχής τους, κατά των αυταρχικών καθεστώτων και των φασιστικών πολιτικών τους, επέλεξαν να σιγήσουν για να πάρουν μερίδιο από τις λίστες ντροπής της κυβέρνησης.
Πόσες ανακοινώσεις διαμαρτυρίας και συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, έβγαλαν;
Επέλεξαν όμως να λιβανίζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις για να τα έχουν καλά με το σύστημα και όχι με την εργατική τάξη που υποφέρει κάτω από την μπότα των κυβερνώντων.
Δημοσιογράφος δεν είναι αυτός που ανήκει σε μία ένωση συντακτών. Ούτε ότι έχει δημοσιογραφική ταυτότητα. Ή ότι εργάζεται σε ένα "μεγάλο" μέσο. Δεν λεν και δεν αξίζουν τίποτα όλα αυτά.
Δημοσιογράφος είναι αυτός που μάχεται υπέρ της αλήθειας. Αυτός που νιώθει τον πόνο της κοινωνίας και με την πένα του, την κάμερα και το μικρόφωνο, την υπερασπίζεται. Είναι αυτός που παλεύει για το δίκαιο και μάχεται το άδικο.
Ο δημοσιογράφος δεν ανήκει πουθενά. Δεν δεσμεύεται από πουθενά και από κανέναν. Δεν δέχεται εντολές για το πότε θα ενημερώνει τον κόσμο.
Ο δημοσιογράφος δεν απεργεί...
