Πιάσαμε πάτο!

Τελευταία στην ελευθερία του τύπου η Ελλάδα στην Ευρώπη και 89 στον κόσμο σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύουν οι "Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα".

Αξιοσημείωτο είναι ότι στην κατάταξη μας περνάνε χώρες όπως το Τρινιντάντ και Ταμπάκο, Ταϊβάν, Τζαμάικα, Νότια Αφρική, Ναμίμπια, Πράσινο Ακρωτήρι, Σουρινάμ, Ανατολικό Τιμόρ, Νησιά Φίτζι, Γκαμπόν, Σκόπια, Βουλγαρία, Αλβανία, Μπουτσουάνα, Ζάμπια, κ.α.

Με μια μικρή ανάγνωση του χάρτη της ελευθερίας του τύπου, βλέπουμε ότι οι συνθήκες δημοσιογραφίας είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι στην Ελλάδα σε πάρα πολλές αφρικάνικες χώρες, στην Αλβανία και στα Σκόπια!

Ο Παγκόσμιος Δείκτης Ελευθερίας του Τύπου καθορίζεται από πέντε δείκτες (ασφάλεια δημοσιογράφων, κοινωνικό πλαίσιο, νομικό πλαίσιο, πολιτικό περιβάλλον, οικονομική κατάσταση).

Αν στα κριτήρια υπήρχαν και άλλες επιλογές όπως το τι προσφέρουν οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ της πατρίδας μας στην ενημέρωση του κόσμου (π.χ. αν ενημερώνουν για την ακρίβεια, την ανεργία, την αξιοκρατία, το υγειονομικό απαρτχάιντ λόγο κορονοϊού, την κατάσταση στην Υγεία και στην Παιδεία, τα εθνικά μας θέματα, κ.α.) είναι σίγουρο ότι καμία χώρα δεν θα μπορούσε να μας περάσει στην βαθμολογία ως τη χειρότερη χώρα στον πλανήτη σε θέματα δημοσιογραφίας.

Αποσπασματικές και περιληπτικές αναφορές για θέματα τεραστίου ενδιαφέροντος κοινωνικού και εθνικού, ενώ την ίδια ώρα χύνουν τόνους μελάνης σε θέματα lifestyle, σε προσωπικές τραγωδίες, σε πληρωμένες καταχωρήσεις πολιτικών, ενώ ειδικότητα τους είναι τα δελτία τύπου! Ενώ υιοθετούν πλήρως την ατζέντα των μεγάλων διεθνών οργανισμών και πολυεθνικών ομίλων.

Πώς είναι δυνατόν δημοσιογράφοι να δέχονται «δώρα» τύπου "λίστας Πέτσα" και διάφορες χρηματοδοτήσεις από την κυβέρνηση και γενικότερα από την εξουσία; Πώς είναι δυνατόν δημοσιογράφοι να πίνουν και να τρώνε με τους πολιτικούς και να είναι οι καλύτεροι τους φίλοι;

Ο δημοσιογράφος πρέπει να αποφεύγει οποιαδήποτε σχέση και επαφή με την εξουσία και τους πολιτικούς, όπως ο "διάβολος το λιβάνι". Πώς θα κρίνει και θα κατακρίνει ο δημοσιογράφος τον πολιτικό και την πολιτική που ασκεί, όταν εναγκαλίζεται μαζί του; Πώς θα κρίνει ο δημοσιογράφος την εξουσία (τον Πρωθυπουργό, τον Υπουργό, τον Δήμαρχο, κ.α. όταν εργάζεται για αυτούς, όταν διορίζεται από αυτούς;

Η μοναδική περίπτωση να ασκήσει κριτική κάποιος δημοσιογράφος σε πολιτικό ή πολιτικό κόμμα είναι να εργάζεται για αντίπαλο κόμμα, ενώ μόλις γίνει η εναλλαγή στην εξουσία, χάνει την μιλιά του και ψάχνει το στυλό του!

Η ίδια αρρωστημένη εικόνα της δημοσιογραφίας στην πατρίδα μας, συναντάται από την πρωτεύουσα μέχρι και την πιο μικρή επαρχιακή πόλη. Η δημοσιογραφία από λειτούργημα που θα έπρεπε να είναι, έχει καταντήσει ένα από τα πιο αποκρουστικά επαγγέλματα που σκοπό έχει μόνο την απόκτηση βολέματος σε κάποια θέση, κέρδους και εξουσίας.