Ένα κομμάτι που χάσαμε και δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Παίξαμε παιχνίδια, ερωτευτήκαμε, κάναμε οικογένεια και μεγαλώσαμε τα παιδιά μας. Απολαύσαμε την σκιά τους, το βλέμμα μας χανόταν στο πράσινο των φύλων τους και ηρεμούσαμε με το κελάηδισμα των σπουργιτιών και των άλλων πουλιών που έβρισκαν καταφύγιο στα κλαδιά τους. Χαμογελούσαμε με τις προσπάθειες των γατιών να σκαρφαλώσουν στα κλαδιά τους για να πιάσουν πουλιά. Και όταν δεν μπορούσαν να κατέβουν, καλούσαμε την πυροσβεστική!

Ήταν ζωή που δεν υπάρχει πια. Μικροοργανισμοί, σκουλήκια, έντομα, πουλιά, κ.α. ζωντανά μεγάλωσαν, έζησαν και πέθαναν ανάμεσα στα φύλα, τα κλαδιά και τις ρίζες τους. Πλέον οι ακακίες δεν υπάρχουν και μαζί με αυτές χάθηκε ένα κομμάτι της ζωής μας.

Όσοι και όσες προλάβαμε και είδαμε τις ακακίες της γειτονιάς μας να μεγαλώνουν, να ζουν και τώρα να πεθαίνουν, δακρύσαμε με την απώλεια τους και όποτε αναφερόμαστε σε αυτές, θυμόμαστε γεγονότα και διηγούμαστε ιστορίες, το κάνουμε με έναν κόμπο στον λαιμό, με συγκίνηση για όλα αυτά που ζήσαμε και κυρίως αυτά που δεν θα ξαναδούμε.

Ακόμα και όταν τα φύλλα τους έπεφταν στον δρόμο και έπρεπε να τα καθαρίσουμε, ακόμα και όταν κλαδιά έπεφταν στους ουρανούς των αυτοκινήτων μας, δεν παραπονιόμασταν. Με το που καθόμασταν στο μπαλκόνι και τις κοιτούσαμε αποζημιωνόμασταν από την ομορφιά τους και χαιρόμασταν που ήταν εκεί, δίπλα, απέναντι μας.

Αναρίθμητα όσα προσφέρουν τα δέντρα στην ζωή μας. Λίγα μόνο μέτρα μακρύτερα όπου υπάρχει μόνο τσιμέντο, η θερμοκρασία χτυπάει κόκκινο, ενώ όσο πλησίαζες προς τις ακακίες, ένα κύμα δροσιάς σε περιέλουζε από την κορφή ως τα νύχια. Ακόμα και ο θόρυβος των αυτοκινήτων ή των μηχανών με τις κομμένες εξατμίσεις εξαφανιζόταν ανάμεσα τους!

Καταλαβαίναμε την αλλαγή του καιρού και τις καταιγίδες. Βλέπαμε τα κλαδιά τους να χτυπιούνται το ένα με το άλλο, τους κορμούς να πλησιάζουν το έδαφος και να ξανασηκώνονται! Τώρα θα καταλαβαίνουμε ότι φυσάει, μόνο αν θα έχει απλωμένα ρούχα στο μπαλκόνι του ο γείτονας.

Όταν χιόνιζε ήταν λες και ήμασταν σε κάποιο βουνό των Άλπεων ή της Βόρειας Αμερικής! Ασύγκριτη ομορφιά!

Νιώθαμε διαφορετικοί, ξεχωριστοί που είχαμε το προνόμιο να τις έχουμε κοντά μας.

Τώρα υπάρχει μόνο το γκρίζο και άψυχο τσιμέντο όπως σχεδόν παντού στην πόλη μας. Οι όμορφες ημέρες τελείωσαν και η γαλήνη σε συνδυασμό με την τελειότητα της φύσης που απλόχωρα μας πρόσφεραν οι ακακίες "μας", δεν υπάρχει πια. Θα αντικατασταθεί σε λίγο καιρό από τσιμέντα, υαλοπετάσματα και άλλα άχαρα υλικά, μαζί με φωνές και φασαρία, κόρνες αυτοκινήτων και την βοή της αναγκαστικής και κουραστικής καθημερινότητας.

Ένα ευχαριστώ είναι λίγο για αυτά που μας πρόσφεραν και όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει στην ζωή του ανθρώπου, εκτιμάμε αυτά που είχαμε μόνο όταν τα χάσουμε. Και χάσαμε πολλά.