Τα πολύ συχνά πλέον κρούσματα, οι περιπτώσεις εγκληματικότητας που ξεκινά από τους τσαντάκηδες για να καταλήξει σε ανθρωποκτονίες και περιλαμβάνει κλοπές, διαρρήξεις, ένοπλες ληστείες, βιασμούς, απαγωγές, καταχρήσεις σε τραπεζικά και άλλα ιδρύματα, αύξηση της ναρκομανίας, σεξουαλικά προβλήματα, δολοφονικές επιθέσεις εναντίον αστυνομικών, απαγωγές με απαίτηση λύτρων, δολοφονίες ανύποπτων πολιτών, αφαίρεση ζωής στη διαδικασία ένοπλων ληστειών, ενδοοικογενειακή βία με «γυναικοκτονίες» και αύξηση του αριθμού των παιδιών που εγκαταλείπουν το σπίτι τους, ως αδιάσειστα πλέον στοιχεία. την ύπαρξη σοβαρής κοινωνικής παθολογίας στην Πατρίδα μας.
Πώς, όμως, ερμηνεύονται όλα αυτά τα φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς στην πάλαι ποτέ ειρηνική, ρομαντική, φιλική, ανθρώπινη «Ψωροκώσταινα», όπου υπήρχε εμφανέστατα και αδιαμφισβήτητα ο στοιχειώδης σεβασμός της προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας ανάμεσα στους πολίτες, με την εξαίρεση μιας ελάχιστης μειονότητας ατόμων και ομάδων που εμπλεκόταν σε παραβατικότητα και αντικοινωνική συμπεριφορά;
Δεν προτίθεμαι σήμερα να διεγείρω την ανησυχία σας αγαπητοί μου αναγνώστες και αναγνώστριες και τη δημιουργία φοβικών συμπλεγμάτων, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τη δημοσιοποίηση των ανησυχιών που διακατέχουν πολλούς συναδέλφους των κοινωνικών επιστημών και μαζί τον υπογράφοντα αναφορικά με την αύξηση των εκρήξεων βίας και βίαιης συμπεριφοράς οι οποίες προέρχονται από αυξημένα επίπεδα θυμού και απογοήτευσης, αλλά και με την αύξηση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που σχετίζεται με την ανεργία και την ανέχεια που εδώ και 15 χρόνια καλπάζουν στην καθημαγμένη ελληνική οικονομία και επιβαρύνθηκαν με τα lockdown στη διάρκεια της πανδημίας.
Οι ανησυχίες μου εντείνονται ακόμη περισσότερο από την απλή διαπίστωση ότι ΔΕΝ υπάρχει πρόγραμμα διαχείρισης της κοινωνικής κρίσης (που φαίνεται να πηγάζει κυρίως από την οικονομική κρίση) το οποίο λογικά ΑΠΑΙΤΕΙ τη συνεργασία ΟΛΩΝ των πολιτικών Κομμάτων και όλων των κεντρικών φορέων των παραγωγικών τάξεων με συμμετοχή των εργοδοτικών φορέων!
Προφανώς ανόητα ιδιοτελή θέματα πολιτικού και οικονομικού κόστους ή ωφέλειας οδηγούν σε αδράνεια τις δυνάμεις του τόπου που ΟΦΕΙΛΟΥΝ αντικειμενικά και με αγάπη να σκύψουν πάνω από το πρόβλημα λειτουργώντας Ιπποκρατικά και όχι…ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ!
Οφείλω να υπογραμμίσω ότι τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, μέσα σε λίγες δεκαετίες μετεξελίχθηκε από καθαρά αγροτική σε αστικό-βιομηχανική και όπως γνωρίζουμε λίγο-πολύ όλοι μας, στο σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, και από τα ΜΜΕ, κάθε νέα γενιά παιδιών διδάσκεται μια σειρά αξιών που στην ολότητά τους χρησιμεύουν ως βασικά στοιχεία δόμησης και σύνθεσης πλαισίων αναφοράς για κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά.
Με το πέρασμα του χρόνου καθώς το παιδί ωριμάζει, αρχίζει να συνειδητοποιεί στην πραγματικότητα ότι πολλά από αυτά που του διδάσκουμε είναι «μισές αλήθειες» και στην ουσία αυτοί που πετυχαίνουν είναι αυτοί που κατορθώνουν να πατήσουν σε πτώματα ή να κλέψουν με εύσχημο τρόπο, ή ακόμη ότι η καπατσοσύνη είναι υπέρτερη αξία για οικονομική επιτυχία και κοινωνική καταξίωση από την τιμιότητα.
Μια σταθερή κοινωνία, μια τυπικά αγροτική κοινωνία, δεν χαρακτηρίζεται από συχνές ή έντονες εκδηλώσεις αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Οι νόμοι, γραπτοί και άγραφοι, που διέπουν τις σχέσεις ατόμων και ομάδων είναι σεβαστοί και οι παραβιάσεις περιορίζονται σε περιπτώσεις προσωπικής ψυχοπαθολογίας, διαπροσωπικών, οικονομικών, συναισθηματικών αντιδικιών και εξαιρετικών γεγονότων.
Νέα, όμως, ήθη, νέα συστήματα αξιών, νέοι τρόποι διαπροσωπικών σχέσεων δημιουργούν μια κατάσταση ψυχοκοινωνικής ανομίας που συχνά οδηγεί τα άτομα και τις ομάδες σε εκδηλώσεις αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Τα κρούσματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς και κοινωνικής παθολογίας, όπως κάθε άλλη παθολογική κατάσταση, πρέπει να αντιμετωπίζονται στο στάδιο της πρόληψης. Αυτό έπρεπε να είναι πυξίδα για όλους εμάς που είμαστε απόγονοι του Ιπποκράτη αλλά τόσο εύκολα ξεχάσαμε το «καλύτερα να προλαβαίνεις παρά να θεραπεύεις...»
Καθημερινά διαπιστώνουμε τη διόγκωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς αλλά για να προλάβουμε τα χειρότερα στο μέλλον χρειάζεται συστηματική δουλειά που αρχίζει στο σχολείο, αφού μετατρέψαμε τους δασκάλους και τους καθηγητές σε «κατηγορούμενους», κάθε φορά που τολμούσαν να μας χτυπήσουν «καμπανάκι κινδύνου» για τα παιδιά μας.
Χωρίς καμία πονηρά συγκαλυμμένη συντεχνιακή πρόθεση ζητώ από την Υπουργό Παιδείας να βρεθούν κονδύλια για ΑΜΕΣΗ πρόσληψη τουλάχιστον ενός/μιας ψυχολόγου σε ΟΛΑ τα σχολεία πρωτοβάθμιας και, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης!
Και καθώς οι μονογονεϊκές οικογένειες ξεπερνούν στατιστικά τις μία στις 3 χρειάζεται ρηξικέλευθη πολιτική παρέμβαση από ΟΛΟ το Πολιτικό σύστημα, ΟΛΑ τα Κόμματα, για εισαγωγή καινοτόμων προγραμμάτων στήριξης των γονέων στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.
Χρειάζεται να επανεξετασθεί η κείμενη ποινική δικονομία και να γίνουν αναθεωρήσεις στο ποινικό Δίκαιο (να καταργηθεί η συνεχιζόμενη απάνθρωπη για τα θύματα χυδαιότητα του στίχου του γνωστού τραγουδιού «εσύ στο χώμα και εγώ στη φυλακή») αλλά και στο σύστημα Σωφρονισμού και Θεραπείας όσων φυλακισμένων.
Επιπρόσθετα είναι απολύτως απαραίτητο να διαφοροποιηθεί η καταδίκη ατόμων που προβαίνουν σε αντικοινωνική συμπεριφορά εξαιτίας ψυχολογικών προβλημάτων, π.χ. ναρκομανείς, ή αλκοολικοί σε αντιδιαστολή με εκείνους που δεν έχουν ελαφρυντικά ψυχικής επιβάρυνσης αλλά τα επικαλούνται μόλις βρεθούν αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη!
Παρακαλώ πατήστε τον σύνδεσμο για να ακούσετε τι είπα για την παιδική βία πριν 2 χρόνια: https://www.youtube.com/watch?v=qq9tRVNPklI
