....Εκεί απέναντι από το
σπίτι που ζω, έχει πεύκα !
Τώρα που το σκέφτομαι δεν
ξέρω πόσα πεύκα έχει να σας ενημερώσω , ποτέ δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να τα
μετρήσω....
Μπλέκονται τα κλαδιά τους
ανάμεσα και οι κορμοί τους ούτε που φαίνονται, ωστόσο είναι ο φυσικός τους
χώρος εκεί, όλα αυτά τα πεύκα υπήρχαν εκεί πριν από μένα κι έτσι κάνω τα στραβά
μάτια και τα ανέχομαι...
Δίπλα τους έχουν χτίσει και
ένα μικρό σπιτάκι, κάποτε ήταν η Αιμοδοσία εκεί,
( έχει και μια ταμπέλα απέξω
ότι έγινε με έξοδα του Σπύρου Παπαδόπουλου και της εκπομπής Στην Υγειά μας )
αλλά τώρα είναι μια σχολή
Νοσοκόμων,
-τους ακούω τα πρωινά που
γελάνε και πίνουν τον καφέ τους κάτω από τα πεύκα-...
Μια γειτόνισα μου έλεγε μια
μέρα λυπημένη, πως έκοψαν ένα σωρό πεύκα για να χτίσουν το σπιτάκι αυτό,
και χάλασαν την γειτονιά μας,
αλλά εγώ δεν τα είχα δει ποτέ με τα μάτια μου και σιγά μην λυπηθώ, μου φτάνουν
τα προβλήματα που έχω μ'αυτά που έχουν περισσέψει...!
Τα τωρινά πεύκα μου φαίνονται
αρκετά, τόσα χρόνια τώρα και δεν κατάφερα να συμβιβαστώ μαζί τους, φαντάσου να
είχε κι άλλα.....!
Όσο νάναι έχουμε ασυμβίβαστες
διαφορές, καταρχήν βγάζουν ένα κίτρινο αλευράκι κάθε άνοιξη, που με πνίγει και
με δυσκολία αναπνέω..
Καθόμουν μια μέρα αμέριμνη
και βλέπω 2 κίτρινα σύννεφα γύρης να μ'έχουν ζώσει και να θέλουν να
πολλαπλασιαστούν πάνω από το μπαλκόνι μου !
Δεν ήξερα από που να φύγω, αλλά
το βράδυ κάθισα στο μπαλκόνι μου- κόκκινη από την αλλεργία και να ξύνομαι
συνέχεια- και το σκέφτηκα ψυχραιμότερα !
Πως να γίνει , έχουν κι αυτά
την ανάγκη για επικονίαση, να στείλουν μήνυμα δεν μπορούν ούτε να κάνουν τσατ
με το ταίρι τους !
Κι έτσι κάνω την ανάγκη
φιλοτιμία και το μαζεύω το αλευράκι με το φαράσι από το μπαλκόνι και κάνω προσευχές
να τελειώσει γρήγορα η άνοιξη...
2 καλοκαίρια πριν είχε κάνει
την φωλιά του εκεί ένα πουλί τεράστιο που έκραζε, να σαν τον Καρρά τα
ξημερώματα ένα πράγμα !
Κανείς στην γειτονιά δεν
μπορούσε να κοιμηθεί, όλοι πήγαιναν από κάτω και του πέταγαν πέτρες.
Ο άντρας μου ( πρωτότυπος
όπως πάντα ) έβγαινε έξαλλος τα βράδια και του πέταγε τα χρωματιστά βοτσαλάκια
που με δυσκολία είχα μαζέψει από την παραλία το καλοκαίρι, δεν το έδιωξε
φυσικά, αλλά ένα παμπρίζ κατάφερε να το ραγίσει...
Το πουλί δεν έφυγε από τα βότσαλα,
ήρθε κάποια στιγμή η ώρα του και ακολούθησε τα υπόλοιπα σε κάποιο ζεστό μέρος
και ησυχάσαμε...
Πριν από μερικούς μήνες ήρθε
ένα όμορφο πουλάκι και στάθηκε στο τραπέζι του μπαλκονιού, ένα μικρό μαύρο και
κίτρινο πουλάκι.
Το παρακολουθούσα και η ομορφιά
του με ζάλιζε, ήταν καναρίνι και κελαηδούσε υπέροχα...στάθηκε και με κοίταξε,
δεν είδε απειλή κι έτσι σήκωσε το κεφάλι του και μου τραγούδησε...
Ύστερα από λίγο μπλέχτηκαν
μέσα στα λουλούδια, μέσα στην λεμονιά μου και στα ζουμπούλια μου κι άλλα ίδια καναρίνια,
τα μέτρησα ήταν 6 .
Έχουν την φωλιά τους απέναντι
στο πεύκο και την τραπεζαρία τους στην βεράντα μου..
Κάθε μέρα γεμίζω ένα πιατάκι
με σπόρους και τα ταίζω, γεμίζω κι ένα μπολάκι νε νερό να πίνουν για να μην
πνιγούν..
Τα είδε μια φίλη μου και ξαφνιάστηκε,
το είπε στον άντρα της κι εκείνος με πήρε τηλέφωνο, θάρθω να βάλω μια παγίδα να
πιάσω ένα μου είπε !
Να το κάνεις τι, τον ρώτησα ,
να το βάλω στο κλουβί μαζί με τα άλλα που έχω , μου απάντησε !
Να κάτσεις εκεί που κάθεσαι
του απάντησα ( του είπα και κάτι γαλλικά ) και το θέμα έληξε...
Τα αγαπάω πολύ αυτά τα
καναρίνια, αγαπώ και την ελευθερία που έχουν μέσα τους.. κελαηδούν όποτε θέλουν
και για όποιον θέλουν...
Θα περάσουμε ωραίο καλοκαίρι
μ'αυτά τα καναρίνια, όσο είναι εκεί δεν φοβάμαι τίποτα, όσο είμαι εδώ δεν πρόκειται
να πεινάσουν...
Θα σταματήσουν να ερωτοτροπούν
και τα πεύκα όπου νάναι, θα έρθουν καλύτερες μέρες το βλέπω...!
Τα ζηλεύω αυτά τα
καναρίνια............
Τα μισώ αυτά τα πεύκα......
 |
| ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΟΧΤΗ |
