Πολυτονική και Άκης Πάνου
Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ…
Σχολιάζει η Μαρία Βούλγαρη
Ένα ψυχογράφημα του λαϊκού, διανοούμενου-φιλοσόφου, Ακη Πάνου
εκφρασμένο από το Λαϊκό Σύνολο της Πολυτονικής Ορχήστρας του ΔΩΚ υπό την
διδασκαλία του μοναδικού Παναγιώτη Λυμπανοβνού…
«Απαλλάξτε την κοινωνία από
τον κύριο και τα παρωχημένα τραγούδια του...»
Ακόμη αντηχούν σαν φριχτοί
πυροβολισμοί τα λόγια του συνηγόρου πολιτικής αγωγής Βασίλη Καπερνάρου στην
αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Κακουργιοδικείου Καβάλας.
Λίγους μήνες αργότερα η «ζωή
του όλη» έγινε «κέρασμα στο Χάρο» αλλά τα "παρωχημένα" τραγούδια του παρέμειναν
σημαίες πολιτισμού στις πίστες και τα θέατρα της χώρας...
Ανέκαθεν ο Δήμος Κατερίνης
στηρίζει εμπράκτως την πραγμάτωση μουσικών και λοιπών πολιτιστικών εκδηλώσεων
ουχί μόνο για ψυχαγωγία αλλά μάλλον για ανάταση της πνευματικής καλλιέργειας
τούτων.
Ένα τέτοιο πανέμορφο απαύγασμα και ομοιογενές
πόνημα αποτελεί η γένεση και στελέχωση της Πολυτονικής ορχήστρας που ως σκοπό
έχει την αυθεντική εκτέλεση της μουσικής που πλαισιώνει με περισσότερα άτομα,
καινοτόμες ενορχηστρώσεις και πρωτόγνωρο ήχο. Η Λαϊκή ορχήστρα διεκδικεί τον
πυρήνα αυτού του πονήματος και τροφοδοτείται από την εξέχουσα διδασκαλία
επιμελημένη υπό το αγέρωχο βλέμμα του
μαέστρου της Παναγιώτη Λυμπανοβνού..
Ο δάσκαλος αυτός λοιπόν
σκέφτηκε να στέψει με δάφνες την κάρα του αξέχαστου Άκη Πάνου, τον καταραμένο
αυτόν ήρωα του λαϊκού μας τραγουδιού. Ο Πάνου άφησε παρακαταθήκη ένα σπάνιο
μουσικό έργο σε επίπεδο στιχουργίας όσο και σύνθεσης…Έφυγε, όμως, από τη ζωή
αφήνοντας πίσω του μια αμφιλεγόμενη υστεροφημία: καταδικάστηκε για το φόνο του εραστή
της κόρης του και αποφυλακίστηκε μόνο όταν πια ήταν σαφές πως η επάρατος νόσος
σύντομα θα τον νικούσε…
Με απόλυτο σεβασμό και
τεράστια αγάπη στο λαϊκό τραγούδι, που με συνέπεια και ήθος υπηρετεί από την
αρχή της καλλιτεχνικής του διαδρομής,
ο μαέστρος , Παναγιωτης Λυμπανοβνός έχει στόχο επιλέγοντας τραγούδια από το γηγενή ρεπερτόριο, αλλά και
μεγάλα λαϊκά τραγούδια του χθες και του σήμερα, να δημιουργήσει μια μεγάλη
παρέα που θα συμμετέχει και θα διασκεδάσει σε ένα «λαϊκό ξεφάντωμα».
Αυτό το φαντασμαγόρημα έλαβε
χώρα την Κυριακή το απόγευμα 26 Απριλίου στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του
2ου-5ου Λυκείου Κατερίνης και είναι απίστευτο το γεγονός με ένα το φαινόμενο δηλαδή, να εγκωλπόνεται
σε μια «α-σήμαντη» .επαρχιακή πόλη ένα τέτοιο δημιούργημα που δεν έχει να
ζηλέψει τίποτε από τα μεγάλα «Happenings” των αστυ- πόλεων που βρίθουν από
ποσότητα αλλά φθίνουν τα μάλα από ποιότητα, την οποία εμείς είδαμε, ακούσαμε,
τραγουδήσαμε και εμφωλεύσαμε μια και για πάντα στα μύχια της ψυχής μας διότι…..
«Η Μουσική είναι η ηδονή που
αισθάνεται η ανθρώπινη ψυχή όταν μετράει, χωρίς να έχει συναίσθηση ότι
μετράει.»-(Gootfried Leibnitz)
Μια «λαϊκή όπερα» στις
συμπληγάδες των πολιτικών εντάσεων του τόπου και της πατρίδος μας ήταν αυτή η
συναυλία που είχαμε την τιμή και μέγιστη χαρά να γευτούμε εκείνο το δειλινό της
Κυριακής. Η ενορχήστρωση ήταν κάτι περισσότερο από άριστη και θα ήταν δόκιμο να
συνηδειτοποιούσαμε όλοι μας πως..
«Η μουσική είναι η μόνη
απόλαυση των αισθήσεων χωρίς αμαρτία.»(Samuel Johnson).
Στο δια ταύτα της συναυλίας
τώρα, το υλικό αποδόθηκε από τις
καλύτερες λαϊκές και όχι μόνο, φωνές που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή:
Η έμπρακτη εκτέλεση των
ανεπανάληπτων ιδεογραφημάτων του Άκη Πάνου από τους ιθύνοντες τραγουδοποιούς
όπως ο Δημήτρης( Κατιρτζής), ο Κωσταντίνος(Καψάλης) αλλά πιότερο τη
Βασιλικής(Κωστοπούλου) και τέλος της εξαίσιας και φίλτατης Μαρίας(
Δραγασιά),θεωρούμε ότι ήταν κάτι λιγότερο από επουράνια περαιωμένη…
Ένα τέτοιο μουσικό έργο
σηματοδότησε τη στροφή προς τη λαϊκή
μουσική, προς το πάντρεμα «λόγιων» στοιχείων με μουσικούς τρόπους λαϊκούς. Το
έργο αυτό του Παναγιώτη Λυμπανοβνού αποτέλεσε μια τομή στα τοπικά αλλά και
Ελληνικά πολιτιστικά πράγματα και δρώμενα ,κατά την ταπεινή μας γνώμη και
άποψη..
Μέσα σε αυτό, ο Μαέστρος
θέλησε να ενώσει, σαν σε ένα άλλο Gesamkunstwerk, την αρχαία τραγωδία, το λαϊκό
τραγούδι και τις πρόσφατες εμπειρίες της ελληνικής Ιστορίας εντυπωμένες υπό τη
σκέπη του συνθέτη και δημιουργού τους, Άκη Πάνου.
Τέλος, και ενώ στις πλείστες
συναυλίες σε κάποια στιγμή υπάρχει αυτό το «κενό», το «άδειασμα» που μας
προτρέπει να κοιτούμε το ρολόι μας έτσι ώστε να σηματοδοτήσει την ολοκλήρωση
του «βασανιστηρίου» που τόσο εύστοχα ο ποιητής μας είχε περιγράψει (Σεφέρης):
«Γιατί και το τραγούδι το
φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει.
Και την τέχνη μας τη
στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα στο πρόσωπό της.»..
Εκείνο το δειλινό είχε συμβεί
ακριβώς το αντίθετο μάλιστα..
Ένα μεγάλο «Εύγε» σε όλους
τους συντελεστές αυτής τη όμορφης έκφρασης της Τέχνης και είθε οι λοιποί ,κοινοί
«θνητοί» όπως εμείς να θέσουμε ως ορόσημο και βατήρα τον μόχθο, αγώνα και άοκνη
δημιουργία αυτών των αφανών ή επιφανών ηρώων που στόχο και έπαθλο τους έχουν
θέσει την προς την θεά Μούσα υπηρεσία η οποία «ξεπλύνει από την ψυχή τη σκόνη
της καθημερινότητας.»
«Γιατί κάνω συνέχεια λάθη, λαθάκια, μικρά
λάθη, λάθη; Ας κάνω επιτέλους ένα μεγάλο λάθος να ησυχάσω… Να βρω τη δύναμη να
κάνω ένα λάθος. Μεγάλο. Και να μη
ντρέπομαι γι’ αυτό… Γιατί το μεγάλο λάθος, δεν είναι λάθος, κυρά, είναι στάση
ζωής». Ακης Πανου
Μαρία Βούλγαρη
