Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.
«Οι γράφοντες διά τους Γραικούς αναγκάζονται πολλάκις να διαφωτίζωσι πράγματα φαεινά και αυτόφωτα ως τα οπίσθια τω πυγολαμπίδων»
Διηγείται ο Δημοσθένης, στον «κατά Τιμοκράτους» λόγο του
(παρ. 139-142), ότι οι Λοκροί για να κρατήσουν ασάλευτο το εθιμονομικό τους
καθεστώς, περνούσαν θηλιά γύρω από τον λαιμό εκείνου που πρότεινε κάποιον
καινούργιο νόμο. Αν ο νόμος γινόταν αποδεκτός από την εκκλησία του δήμου, τον
άφηναν να ζήσει. Αν όχι και ο δήμος τον απέρριπτε, έσφιγγαν το σχοινί και ο
επίδοξος καινοτόμος και αναμορφωτής αναχωρούσε από τα εγκόσμια.
Καθόλου άσχημη ιδέα. Αν, για παράδειγμα, ένας ή μία υπουργός
σχεδιάζει την κατάργηση ενός μαθήματος ή την μείωση των χαμηλών συντάξεων ή την
επιβολή ενός φρικιαστικού φόρου, να γίνεται δημοψήφισμα.
Παρένθεση. Οι απανωτές ψηφοφορίες θυμίζουν το γνωστό
ανέκδοτο με τον γάιδαρο του Χότζα. Έτρωγε πολύ και σκέφτηκε να του κάνει
δίαιτα. Γι’ αυτό τον άφησε να λιμοκτονεί. Όταν μετά από μέρες θέλησε να τον
σιτίσει ο γάιδαρος τα είχε τινάξει. Και είπε ο Χότζας «Πάνω που τον έμαθα να
κάνει δίαιτα, να είναι ολιγοδεής… ψόφησε».
Στην ίδια διαδικασία
μας υποβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μαθημένοι και εξασκημένοι οι «σύντροφοι» στις
συνεχείς και ατέρμονες κομματικές «μαζώξεις»-ποιος ξεχνά εκείνα τα ξύλινα και
κρανιοκενή γλωσσικά…αποβράσματα του τύπου «κάλεσμα για μάζωξη»- και ψηφοφορίες,
ανερχόμενοι στα ύπατα αξιώματα του κράτους συνέχισαν τα λαμπρά τους…
ελαττώματα. Εδώ και ένα χρόνο η χώρα και οι εμπερίστατοι πολίτες της ζουν σε
προεκλογική περίοδο. Στο τέλος θα έχουμε μπουκώσει έως αηδίας από τις πολλές
δημοκρατικές διαδικασίες. Όμως η χώρα θα έχει εξαφανιστεί.
Στο επόμενο, δημοψήφισμα να ισχύσει το μέτρο των αρχαίων
Λοκρών. Αν ο κυρίαρχος λαός ψηφίσει «ΟΧΙ» η θηλιά να σφίγγει. Από πόσα δεινά
και από πόσους καντιποτένιους και κοπρίτες, θα είχε γλιτώσει η πικρή πατρίδα
μας, αν εφαρμοζόταν το αρχαίον έθος πριν από μερικές δεκαετίες; (Ο μόνος τρόπος
για να δραπετεύσεις από την περιρρέουσα παράνοια και αποκολοκύνθωσιν είναι η
ευθυμογραφία και ευτραπελία. Οι αρχαίοι μάστορες σ’ αυτό το είδος, είχαν
αναπτύξει ένα ιδιαίτερο είδος γραμματείας που ονομαζόταν «ευτράπελα». Σ’ αυτά
διακρίθηκαν ο Ιεροκλής, ο Φιλάγριος και ο Αίσωπος.
Ήταν οι λεγόμενοι συγγραφείς «κλαυσιγελώτων» ή
«σπουδαιογελοίων»).
Ένα άλλο θέμα που ταλανίζει σφοδρώς την νεοελληνική
κοινωνία, εν μέσω φθινοπώρου, είναι και η εκλογή νέου προέδρου της Νέας
Δημοκρατίας. Πάσχουμε εκ πληθώρας… υποψηφίων. Επειδή, όπως προείπα, μόνον
ολισθαίνοντας στην ευτραπελία ερμηνεύεις τα όσα συμβαίνουν, σπεύδω και
παραπέμπω στον Αίσωπο, συγγραφέα κλαυσιγελώτων. (Ακριβώς. Οι μισοί υποψήφιοι
είναι για γέλια και οι άλλοι μισοί για κλάματα. Με μία λέξη σπουδαιογελοίοι.
Και ο πιο σπουδαίος γελοίος καταλάβαμε όλοι μας ποιος είναι, λόγω κεκτημένης
ταχύτητος να το αποδείξει και πάλιν).
Παραθέτω, εν πρώτοις, το πρωτότυπο κείμενο για να
καμαρώσουμε την ευκλεή «γλώσσα των θεών»-κατά Κικέρωνα-και κατόπιν η απόδοση στην
θυγατέρα νεοελληνική.
Μύες και γαλαί
«Μυσί και γαλαίς πόλεμος ήν. Αεί δε οι μύες ηττώμενοι επί
συνήλθον εις ταυτόν, υπέλαβον, ότι δι’ αναρχίαν τούτο πάσχουσιν. Όθεν
εκλεξάμενοί τινας εαυτών στρατηγούς εχειροτόνησαν, οι δε βουλόμενοι
επισημότεροι των άλλων είναι κέρατα κατασκευάσαντες εαυτοίς συνήψαν. Ενστάσης
δε της μάχης συνέβη πάντας τους μύας ηττηθήναι. Οι μεν ουν άλλοι πάντες επί τας
οπάς καταφεύγοντες ραδίως εισέδυον, οι δε στρατηγοί μη δυνάμενοι εισελθείν διά
τα κέρατα αυτών συλλαμβανόμενοι κατησθίοντο». Και το επιμύθιον:
«Ότι πολλοίς η κενοδοξία κακών αιτία γίνεται». Και η απόδοση
στην νεοελληνική:
«Ποντικοί και γάτες
Οι ποντικοί είχαν πόλεμο με τις γάτες. Επειδή οι ποντικοί
νικούνταν πάντα, έκαναν συνέλευση κι αποφάσισαν ότι αυτό οφειλόταν στο ότι δεν
είχαν αρχηγό. Έτσι εξέλεξαν μερικούς ανάμεσά τους για στρατηγούς. Κι αυτοί,
επειδή ήθελαν να είναι πιο επίσημοι απ’ τους υπόλοιπους, έφτιαξαν κέρατα και τα
φόρεσαν. Ύστερα άρχισε η μάχη κι οι ποντικοί ηττήθηκαν πάλι. Όλοι οι άλλοι
τρύπωναν εύκολα στις τρύπες τους ζητώντας καταφύγιο, αλλά οι στρατηγοί δεν
μπορούσαν να μπουν λόγω των κεράτων που φορούσαν κι έτσι οι γάτες τους τσάκωναν
και τους έτρωγαν.
Σε πολλούς η κενοδοξία γίνεται αιτία συμφορών».
Ας προσπαθήσουμε τώρα να… απομυθοποιήσουμε τον μύθο, να
ανιχνεύσουμε τους συμβολισμούς.
Γάτες είναι αυτοί που κερδίζουν «ανιδρωτί» τις τελευταίες
εκλογικές μάχες. Και βαυαρικό κρατίδιο να ανακηρύξουν την χώρα και φόρο στον
αέρα που αναπνέουμε να βάλουν, ο λαός τούτος-επαχύνθη η καρδία του-θα τους
ψηφίζει.
Ποντικοί και μάλιστα με ισχυρούς μύες, όπως ο νυν αρχηγός
«Βαγγέλας», είναι η γεροντοκόρη ΝΔ. Πολλοί προαλείφονται για στρατηγοί,
κατασκευάζουν κέρατα για να είναι «επισημότεροι των άλλων». (Η παρουσία των
κεράτων στους υποψηφίους οφείλεται στην πένα του Αισώπου. Ο γράφων ουδέν
εξυπονοεί περί ατιμωτικής ή πονηράς, ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός,
κερασφορίας).
Όταν έρθει η ώρα της μάχης είναι σίγουρο ότι οι αριστερές
γάτες θα καταβροχθίσουν, θα κατασπαράξουν τους κεντροδεξιούς ποντικούς,
στρατηγούς και αρχιστράτηγο. Οι γάτες είναι, ως γνωστόν, εφτάψυχες.
Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουμε από γάτες και ποντικούς
είναι να πάρει μία «βρεγμένη σανίδα» ο νοικοκύρης λαός και να… «συνοδεύσει την
βλακεία/στην τελευταία της κατοικία».
