Ένα κόμμα που κάλυπτε και στήριζε όλες τις παραβατικές συμπεριφορές οργανωμένων σε ομάδες, «συλλογικότητες», αλληλέγγυους κλπ ή ανοργάνωτων -δεν έχει σημασία- πολιτών (πυρπολήσεις και καταστροφές ιδιωτικής και «κοινωνικής» ιδιοκτησίας, φόνους και προπηλακισμούς, κινήματα «δεν πληρώνω», κλπ), καβάλησε το άλογο του πιο ακραίου λαϊκισμού και δεν άφησε αυτιά που δεν χάιδεψε.
Άφησε στον καθένα να πιστέψει ότι δεν πρέπει να πληρώσει φόρους γιατί είναι άδικοι ενώ υποσχόταν ότι φόρους θα πλήρωναν μόνον οι πλούσιοι. Καλούσε τον ζαλισμένο από την κρίση πολίτη να μην πληρώνει λογαριασμούς, τιμολόγια, εισιτήρια, ΔΕΚΟ κλπ., θα τα πλήρωνε το ΚΡΑΤΟΣ αφού θα τις «κοινωνικοποιούσε»… Αρκεί να έκαμνε κάτι πολύ απλό. Να ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ.. Έκανε τους Έλληνες να πιστέψουν ότι δεν υπήρξε πραγματικά κρίση και ότι αυτήν μας την επέβαλαν εκείνοι μόνον που κυβέρνησαν τον τόπο αυτό και αυτοί που μας δάνειζαν.. Ότι την κρίση δημιουργούσαν τα μνημόνια.. Βγάζοντας εκτός κάδρου τον εαυτό τους, λες και δεν ήταν μέσα στην Βουλή όλα αυτά τα χρόνια της ανεμελιάς που βυθιζόμασταν στα χρέη χωρίς αυτοί να αρθρώσουν ούτε λέξη για να σταματήσει ο κατήφορος. Το αντίθετο μάλιστα, στις παροχές μιλούσαν για ψίχουλα. Μπορεί λοιπόν να φανταστεί κανείς πού θα ήμασταν αν ακολουθούνταν οι προτάσεις τους... Ήταν πίσω από κάθε αίτημα θεμιτό ή αθέμιτο, λογικό ή παράλογο που με βεβαιότητα επιδείνωνε το πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας από τους δανειστές. Έφθασαν μέχρι του σημείου να κατηγορούν τους ξένους γιατί μας δάνειζαν, ταυτόχρονα όμως ξεσήκωναν τον κόσμο γιατί, κάποια στιγμή, οι ξένοι έδειξαν ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να μας ξαναδανείσουν.. Πλήρης ο παραλογισμός…
Δύο χρόνια σχεδόν μετά τις εκλογές, το ότι δεν έλυσε η ακροΑριστεροΔέξια κυβέρνηση κανένα από τα προβλήματα του Λαού, το αντίθετο μάλιστα πρόσθεσε και νέα κοστοβόρα, είχε μία πολύ «θετική» νομίζουμε επίπτωση. Κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότεροι πολίτες πείθονται ότι η κρίση είναι υπαρκτή, αντικειμενικά. Και ότι δεν πρόκειται να απαλλαχθούμε από αυτή αν δεν πεισθούμε ότι η λύση μπορεί να προέλθει μόνον από εμάς. Ήδη αυτοί που πίστεψαν στα «δεν πληρώνω», πηγαίνουν και πληρώνουν. Όσοι πίστεψαν στα ψέματα του Τσίπρα και του Καμμένου ότι δεν πλήρωναν, τον άδικο ΕΜΦΙΑ, τώρα που κατάλαβαν (κατάλαβαν;) το δούλεμα προσπαθούν να βρουν τρόπους να πληρώσουν, αν μπορούν βέβαια. Γιατί πείστηκαν ότι, μετά τα ψέματα του Τσίπρα, υπάρχει μια αλήθεια. Ότι πρέπει να πληρωθεί ο ΕΜΦΙΑ, όσο τουλάχιστον θα υπάρχει.. Το θετικό δηλαδή από τα ψέματα και τα ψευδοϊδεολογήματα της ακροΑριστεροΔέξιας διακυβέρνησης είναι ότι ο Πολίτης έχει πλέον πεισθεί πως πρέπει να πληρώσει και ότι αν δεν πληρώσει, τότε ή θα αυξάνει το χρέος του προς το Κράτος -το οποίο δεν ξεχνάει ποτέ όταν του χρωστάς- ή/και οι δημόσιοι οργανισμοί δεν θα του παρέχουν τις υπηρεσίες τους.
Όλο και περισσότεροι πείθονται ότι το μόνο που μπορεί να βοηθήσει τον Λαό «να πάρει τα πάνω του» είναι να υπάρξει ανάπτυξη, να αυξηθεί ο Εθνικός πλούτος, να αρχίσει να αυξάνει η πίττα. Αν δεν υπάρξουν ιδιωτικές επενδύσεις, δεν θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, τα ασφαλιστικά ταμεία ασφυκτιώντας θα προβούν σε νέες μειώσεις συντάξεων και, καθώς δεν θα υπάρξουν νέα εισοδήματα, θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη των πολιτών, θα κλείνουν και άλλες επιχειρήσεις, διατηρώντας τον φαύλο κύκλο της προς τα κάτω πορείας μας ως έθνους και ως πολιτών. Κάτι τέτοιο, βέβαια, μέχρι πρότινος, ούτε καν το σκεφτόμασταν. Κι αυτό έχει την εξήγησή του…
Πιστεύαμε, από την πολιτική μας «παιδεία», ότι το Κράτος δεν βουλιάζει και θεωρούσε ο καθένας μας ότι αρκούσε αυτός μόνον να είναι καλά με κάθε τρόπο - εισφοροδιαφυγή, φοροδιαφυγή, απόκτηση μαύρου χρήματος..- και όλα θα πήγαιναν καλά. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι αν είχαμε αποκτήσει με οποιονδήποτε από τους παραπάνω τρόπους πλούτο (διαμερίσματα, μετοχές, καταθέσεις κλπ) θα ήταν όλα καλά. Με εισοδήματα που μας έδινε το Κράτος ως μισθούς, συντάξεις, παροχές, έστω και με δανεικά, που επιτύγχαναν όλοι οι πολιτικοί και όλα τα κόμματα, δηλαδή και αυτά που κυβέρνησαν και εκείνα που δεν κυβέρνησαν - και αυτά ευθύνονται ακόμη περισσότερο γιατί ως κόμματα της Αριστεράς ήταν μόνο με το δίνε (το από πού, δεν τους ενδιέφερε)- και με τις απεργιακές μας πιέσεις. Ήμασταν ήρεμοι και ήσυχοι ότι όταν θα βούλιαζε το Κράτος, τότε, εμείς, ο καθένας από εμάς, θα διατηρούσε, παρόλα αυτά, ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ… δηλαδή θα έμενε στην πισίνα του Σκάφους-Κράτους που βούλιαζε, αμέριμνος, απολαμβάνοντας τον ήλιο και ρουφώντας την γρανίτα του..
Δύο χρόνια σχεδόν μετά τις εκλογές, το ότι δεν έλυσε η ακροΑριστεροΔέξια κυβέρνηση κανένα από τα προβλήματα του Λαού, το αντίθετο μάλιστα πρόσθεσε και νέα κοστοβόρα, είχε μία πολύ «θετική» νομίζουμε επίπτωση. Κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότεροι πολίτες πείθονται ότι η κρίση είναι υπαρκτή, αντικειμενικά. Και ότι δεν πρόκειται να απαλλαχθούμε από αυτή αν δεν πεισθούμε ότι η λύση μπορεί να προέλθει μόνον από εμάς. Ήδη αυτοί που πίστεψαν στα «δεν πληρώνω», πηγαίνουν και πληρώνουν. Όσοι πίστεψαν στα ψέματα του Τσίπρα και του Καμμένου ότι δεν πλήρωναν, τον άδικο ΕΜΦΙΑ, τώρα που κατάλαβαν (κατάλαβαν;) το δούλεμα προσπαθούν να βρουν τρόπους να πληρώσουν, αν μπορούν βέβαια. Γιατί πείστηκαν ότι, μετά τα ψέματα του Τσίπρα, υπάρχει μια αλήθεια. Ότι πρέπει να πληρωθεί ο ΕΜΦΙΑ, όσο τουλάχιστον θα υπάρχει.. Το θετικό δηλαδή από τα ψέματα και τα ψευδοϊδεολογήματα της ακροΑριστεροΔέξιας διακυβέρνησης είναι ότι ο Πολίτης έχει πλέον πεισθεί πως πρέπει να πληρώσει και ότι αν δεν πληρώσει, τότε ή θα αυξάνει το χρέος του προς το Κράτος -το οποίο δεν ξεχνάει ποτέ όταν του χρωστάς- ή/και οι δημόσιοι οργανισμοί δεν θα του παρέχουν τις υπηρεσίες τους.
Όλο και περισσότεροι πείθονται ότι το μόνο που μπορεί να βοηθήσει τον Λαό «να πάρει τα πάνω του» είναι να υπάρξει ανάπτυξη, να αυξηθεί ο Εθνικός πλούτος, να αρχίσει να αυξάνει η πίττα. Αν δεν υπάρξουν ιδιωτικές επενδύσεις, δεν θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, τα ασφαλιστικά ταμεία ασφυκτιώντας θα προβούν σε νέες μειώσεις συντάξεων και, καθώς δεν θα υπάρξουν νέα εισοδήματα, θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη των πολιτών, θα κλείνουν και άλλες επιχειρήσεις, διατηρώντας τον φαύλο κύκλο της προς τα κάτω πορείας μας ως έθνους και ως πολιτών. Κάτι τέτοιο, βέβαια, μέχρι πρότινος, ούτε καν το σκεφτόμασταν. Κι αυτό έχει την εξήγησή του…
Πιστεύαμε, από την πολιτική μας «παιδεία», ότι το Κράτος δεν βουλιάζει και θεωρούσε ο καθένας μας ότι αρκούσε αυτός μόνον να είναι καλά με κάθε τρόπο - εισφοροδιαφυγή, φοροδιαφυγή, απόκτηση μαύρου χρήματος..- και όλα θα πήγαιναν καλά. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι αν είχαμε αποκτήσει με οποιονδήποτε από τους παραπάνω τρόπους πλούτο (διαμερίσματα, μετοχές, καταθέσεις κλπ) θα ήταν όλα καλά. Με εισοδήματα που μας έδινε το Κράτος ως μισθούς, συντάξεις, παροχές, έστω και με δανεικά, που επιτύγχαναν όλοι οι πολιτικοί και όλα τα κόμματα, δηλαδή και αυτά που κυβέρνησαν και εκείνα που δεν κυβέρνησαν - και αυτά ευθύνονται ακόμη περισσότερο γιατί ως κόμματα της Αριστεράς ήταν μόνο με το δίνε (το από πού, δεν τους ενδιέφερε)- και με τις απεργιακές μας πιέσεις. Ήμασταν ήρεμοι και ήσυχοι ότι όταν θα βούλιαζε το Κράτος, τότε, εμείς, ο καθένας από εμάς, θα διατηρούσε, παρόλα αυτά, ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ… δηλαδή θα έμενε στην πισίνα του Σκάφους-Κράτους που βούλιαζε, αμέριμνος, απολαμβάνοντας τον ήλιο και ρουφώντας την γρανίτα του..
Αντώνης Ι. Ζαρκανέλας
π. Γενικό Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης
π. Γενικό Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης
