Παπάζογλου-Μπουλάς-Ρασούλης και τα άλλα τα παιδιά.
Πανσέληνο, λαμπρό φεγγάρι, το πάλκο τους φωτίζει,
Τα όργανα κουρδίζουν και η πανδαισία, αρχίζει.
Ξυπνάνε μνήμες μέσα μας, αυτές οι μελωδίες,
Τότε που ζούσαμε στιγμές, χωρίς παλινωδίες.
Τα χρόνια τα ανέμελα, της ξενοιασιάς οι μέρες,
Τότε που η καρδιά και η ψυχή, πετούσαν σους αιθέρες.
Λίγο πιο κάτω ,εκεί ψηλά ,στην δίπλα γειτονιά,
Τα μπουζούκια των αγγέλων ,το σύννεφο σκορπά,
<βρέχει φωτιά στην στράτα μου>, ο Στράτος τραγουδάει,
Και του Μανώλη Χιώτη η πενιά, στους ουρανούς μας πάει.
Πόσα φεγγάρια αδειάζαμε ,μπουκάλια στην υγειά τους,
Πόσους καημούς, ξεχνάγαμε, με τα ακούσματά τους.
Τώρα μας έμεινε η σιωπή, το βλέμμα κουρασμένο,
Ακροβατούμε στο κενό και το φεγγάρι αμπαρωμένο.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
Τότε που ζούσαμε στιγμές, χωρίς παλινωδίες.
Τα χρόνια τα ανέμελα, της ξενοιασιάς οι μέρες,
Τότε που η καρδιά και η ψυχή, πετούσαν σους αιθέρες.
Λίγο πιο κάτω ,εκεί ψηλά ,στην δίπλα γειτονιά,
Τα μπουζούκια των αγγέλων ,το σύννεφο σκορπά,
<βρέχει φωτιά στην στράτα μου>, ο Στράτος τραγουδάει,
Και του Μανώλη Χιώτη η πενιά, στους ουρανούς μας πάει.
Πόσα φεγγάρια αδειάζαμε ,μπουκάλια στην υγειά τους,
Πόσους καημούς, ξεχνάγαμε, με τα ακούσματά τους.
Τώρα μας έμεινε η σιωπή, το βλέμμα κουρασμένο,
Ακροβατούμε στο κενό και το φεγγάρι αμπαρωμένο.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
