Το ΠΑΜΕ είναι μετωπικός σχηματισμός στον οποίο συσπειρώνονται Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία, Σύλλογοι, Επιτροπές Αγώνα, ακόμα και μεμονωμένοι συνδικαλιστές που έχουμε κοινό σκοπό:
• την υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών συμφερόντων, την ανάκτηση όλων των απωλειών
• τη σύγκρουση με τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, τους μονοπωλιακούς ομίλους και τις ενώσεις τους, την Ε.Ε, ως προϋπόθεση για την ανατροπή κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών
• την απεμπλοκή της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Ένα κίνημα με τέτοια χαρακτηριστικά, που υιοθετεί την ταξική γραμμή πάλης, ενοχλεί και ανησυχεί το κατεστημένο. Γι’ αυτό το λόγο το ΠΑΜΕ πολεμήθηκε λυσσαλέα από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του, εδώ και 17 χρόνια. Απέναντί του βρίσκονται κυβερνήσεις και μεγαλοεργοδοσία, παλιός (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) και νέος (Δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ ΜΕΤΑ – ΑΡΚΙ) κυβερνητικός συνδικαλισμός, άλλες δυνάμεις (Παρεμβάσεις κλπ).
Συμφωνούν όλοι αυτοί στο να χαρακτηρίζουν το ΠΑΜΕ «διάσπαση» και «κομματική παράταξη». Διαστρεβλώνουν την αλήθεια αφού το ΠΑΜΕ γεννήθηκε ως ανάγκη των καιρών όταν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είχαν ήδη τεθεί στην υπηρεσία του συστήματος για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Το ΠΑΜΕ είναι κατάκτηση του εργατικού κινήματος, συσπειρώνονται σ’ αυτό εκατοντάδες συνδικαλιστικοί φορείς. Έχει κατοχυρωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων ως η μαχητική εμπροσθοφυλακή, ως ο πραγματικός υπερασπιστής των συμφερόντων των εργαζομένων. Ακόμα και οι αντίπαλοι αναγνωρίζουν ότι αποτελεί το πιο συγκροτημένο τμήμα του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος.
Με τους αγώνες μας τα προηγούμενα χρόνια συμβάλαμε αποφασιστικά στο να υπάρξουν μικρές νίκες για τους εργαζόμενους, να καθυστερήσει η λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων, να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση. Χιλιάδες εργαζόμενοι, που μπορεί να μη συμφωνούν σε όλα μαζί μας, απευθύνθηκαν σε μας και αγωνιστήκαμε μαζί αναγνωρίζοντας τη συνέπεια και τη σταθερότητά μας.
Δεν τα διπλώσαμε, δεν γίναμε σκαλοπατάκι για το ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων, δεν μπήκαμε κάτω από ξένη σημαία. Επιδιώκουμε την ισχυροποίηση της κοινωνικής συμμαχίας μέσα από την οποία εργάτες, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες θα παλεύουν μαζί, ώστε στη βάση των κοινών μας συμφερόντων να οργανώσουμε με καλύτερους όρους τη λαϊκή αντεπίθεση!
Η εικόνα που παρουσιάζει το Δημόσιο σήμερα
Στο Δημόσιο έχει διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση μετά τις σημαντικές αναδιαρθρώσεις που πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται στο κράτος και στη Δημόσια Διοίκηση. Η κρίση αξιοποιήθηκε για την επιτάχυνση αυτών των προσαρμογών – αναγκαίων κατά τα άλλα για το αστικό κράτος. Συγκυβερνήσεις νυν και πρώην (ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ΝΔ ΠΑΣΟΚ κα) στοιχισμένες στην ίδια γραμμή, τις προώθησαν. Με διάφορους νόμους (Μητσοτάκης, Βερναρδάκης, Γεροβασίλη, Κατρούγκαλος κλπ) εξυπηρέτησαν τη στρατηγική της άρχουσας τάξης για καπιταλιστική ανάπτυξη, προσαρμόζοντας τις κρατικές δομές ώστε να μπορούν να παίξουν πιο ενεργό ρόλο σε αυτό το εγχείρημα. Το αποτέλεσμα είναι να:
• Έχει μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των Δημοσίων Υπαλλήλων – από 750.000 το 2009 σήμερα είναι 420.000 (χωρίς ένστολους – παπάδες)
• Έχει γενικευθεί η χρήση ελαστικών μορφών εργασίας στο Δημόσιο – πάνω από 110.000 συνάδελφοι δουλεύουν με τέτοια σχέση εργασίας σήμερα
• Δημόσιες υπηρεσίες συρρικνώθηκαν, συγχωνεύθηκαν, καταργήθηκαν - χιλιάδες οργανικά κενά υπάρχουν σε Εκπαίδευση, Υγεία κ.α.
Η εικόνα που παρουσιάζει το κίνημα σήμερα
Το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε αφοπλισμένο, εγκλωβισμένο σε αυταπάτες όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Ευθύνη για αυτό έχουν όλες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που βρίσκονται στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ αλλά και της ΓΣΕΕ, αφού στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια την προσαρμογή της χώρας στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ, στήριξαν την κυβερνητική εναλλαγή. Βαριές ευθύνες για την κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν όλοι μαζί, ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΑΡΚΙ/ΣΥΡΙΖΑ – ΜΕΤΑ/ΛΑΕ, γιατί:
• Αποδέχτηκαν ή στήριξαν δίνοντας κάλυψη στη στρατηγική της ΕΕ για την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, δηλαδή την αιτία της άρσης της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων, των απολύσεων, των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, των ιδιωτικοποιήσεων
• Υιοθετούν τη μήτρα του κακού, τον ευρωμονόδρομο και την καπιταλιστική ανάπτυξη που εξυπηρετεί. Χρόνια τώρα καλλιέργησαν αυταπάτες για φιλολαϊκές λύσεις εντός της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ. Παλεύοντας να διορθώσουν τον καπιταλισμό υπονόμευσαν το κίνημα και τα συμφέροντα των εργαζομένων
Εδώ είναι κατά τη γνώμη μας η ουσία της κρίσης του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος, της οργανωτικής, πολιτικής και ιδεολογικής του υποχώρησης. Εδώ βρίσκονται οι διαχρονικές ευθύνες της πλειοψηφικής ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ και του τοπικού τμήματος της. Γι’ αυτό ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν έχουν πια κανένα κύρος, είναι απαξιωμένες στη συνείδηση των εργαζομένων.
• Συσκότισαν τον χαρακτήρα και τις αιτίες της κρίσης μιλώντας για κρίση χρέους, χρηματοπιστωτική κλπ, για λαμόγια, κλέφτες, κακοδιαχείριση. Λοιδόρησαν τη θέση της ΔΑΣ ότι το χρέος είναι της πλουτοκρατίας και ότι οι εργαζόμενοι πρέπει συνολικά να μην το αποδεχτούν.
• Διαίρεσαν τους εργαζόμενους, συγκροτώντας χωριστά σωματεία και ομοσπονδίες για μόνιμους και συμβασιούχους. Απέκλεισαν και αποκλείουν συμβασιούχους από σωματεία και διαδικασίες.
• Προκήρυσσαν απεργίες χωρίς να παίρνουν καμία πρωτοβουλία για την επιτυχία τους. Με δελτία τύπου από τα γραφεία τους εξήγγειλαν απεργίες το βράδυ για να γίνουν το επόμενο πρωί, αιφνιδιάζοντας όχι την κυβέρνηση αλλά τους εργαζόμενους.
• Ενθάρρυναν το συντεχνιασμό και την επιδοματική λογική, συναινούσαν στα πάρε – δώσε με κυβερνητικούς μηχανισμούς
Η πλειοψηφία του τοπικού τμήματος της ΑΔΕΔΥ χωρίς να παρεκκλίνει το παραμικρό από τη κεντρική κατεύθυνση της ΑΔΕΔΥ λειτούργησε κυρίως ως μηχανισμός διεκπεραίωσης των αποφάσεων της. Με τον δεδομένο συσχετισμό στην ηγεσία του, βρέθηκε απαξιωμένο στις συνειδήσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων του Νομού. Οι περισσότερες κινητοποιήσεις που διοργανώθηκαν, με ευθύνη της, ήταν άμαζες, με έντονα στοιχεία εκφυλισμού.
Τι κίνημα χρειάζεται
Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, παραγωγικές, επιστημονικές και τεχνολογικές για να υπάρξει φιλολαϊκή ανάπτυξη, για να έχουμε όλοι αξιοπρεπή ζωή, δουλειά με δικαιώματα. Εμείς διαλέγουμε πλευρά και λέμε ξεκάθαρα στους εργαζόμενους ότι οι ανάγκες τους μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο σε βάρος των συμφερόντων των μεγαλοεπιχειρηματιών – όλα μαζί δεν γίνεται! Για να τα κερδίσουμε όλα αυτά χρειάζεται μαζί με τον αγώνα για κάλυψη των απωλειών να παλεύουμε για άλλο δρόμο ανάπτυξης, με αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, με την εργατική τάξη και το λαό στο τιμόνι της εξουσίας. Για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας πρέπει να παλεύουμε για:
• Σταθερή μόνιμη δουλειά για όλους. Μέτρα προστασίας όλων των ανέργων. Όχι στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
• Ανάκτηση των απωλειών, αγώνας για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς και διασφάλιση των όρων εργασίας
• Να καταργηθούν όλοι οι νόμοι που έχουν να κάνουν με την αντιδραστική - τιμωρητική αξιολόγηση και κινητικότητα
• Καμιά ιδιωτικοποίηση, καμιά εκχώρηση δημόσιων, κοινωνικών υπηρεσιών και οργανισμών στους επιχειρηματικούς ομίλους
• Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους. Αύξηση των εργοδοτικών εισφορών και επιστροφή των λεηλατημένων από τα αποθεματικά των Ταμείων. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων
• Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης
• Ενιαίο, Καθολικό, αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, Προληπτικής Ιατρικής για όλους
• Προστασία της υγείας και της ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, μέσα από το κρατικό σώμα γιατρών εργασίας και τεχνικών ασφάλειας
• Αφορολόγητο ατομικό όριο 20000 ευρώ, προσαυξανόμενο 5000 ευρώ για κάθε παιδί. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και όλων των χαρατσιών. Όχι στη φοροληστεία και σε όλα τα χαράτσια. Να φορολογηθεί στο 45% το μεγάλο κεφάλαιο.
• Απαγόρευση πλειστηριασμών για την εργατική - λαϊκή κατοικία.
• Να σταματήσουν άμεσα οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που γεννούν μετανάστευση και προσφυγιά. Καμία συμμετοχή, καμία εμπλοκή της χώρας μας σε αυτές που γίνονται και σε αυτές που ετοιμάζονται. Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες που βρίσκονται στη χώρα μας
Τι να κάνουμε – κάλεσμα στους εργαζόμενους
Για το επόμενο διάστημα αποκτά επιτακτικό χαρακτήρα να περάσει η οργάνωση της πάλης χέρια των εργαζόμενων. Μέσα από τη μαζικοποίηση, την τακτική λειτουργία των οργάνων του κινήματος, την ενημέρωση και συζήτηση στους εργασιακούς χώρους να αναδείξουμε τη συνεισφορά αλλά και την ευθύνη κάθε εργαζόμενου στο δυνάμωμα του κινήματος. Πρέπει να γίνεται ξεκάθαρος ο χαρακτήρας των αντιλαϊκών μέτρων, να αποκαλύπτεται ότι αποτελούν πάγιες αξιώσεις των μονοπωλίων. Να μην θεωρηθούν οι κατακτήσεις που μας πήραν πίσω ως περασμένα ξεχασμένα. Παλεύουμε για ανάκτηση απωλειών, για ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας!
Σ' αυτή την προσπάθεια καλούμε κάθε συνάδελφο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή που βλέπει και νιώθει ότι δεν πάει άλλο μ' αυτή την κατάσταση, με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού και των συνοδοιπόρων τους, να συμβάλει, να συμπορευτεί με τις δυνάμεις τους αγώνα και της προοπτικής, με τα συνδικάτα και τις Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται
Ψήφισε στήριξε ΔΑΣ!
