Γράφει ο Γιάννης Τσαπουρνιώτης.
Απουσιάζει από τον βίο μας η αυτοκριτική, η αυτογνωσία και χωρίς μέτρο και φραγμό «κρεμάμε» και στιγματίζουμε συνανθρώπους μας που υπέπεσαν σε λάθη, σε ατασθαλίες, σε ατοπήματα και στραβοπατήματα της στιγμής.
Μας έλεγε ένας σπουδαίος καθηγητής στο πανεπιστήμιο πως το κουτσομπολιό είναι πολιτισμός όταν δεν είναι στολισμένο με κακόβουλα σχόλια και άδικη κριτική. Καθετί που αγγίζει φίλους, γνωστούς κι αγνώστους είναι λογικό να κινεί την περιέργεια και να προκαλεί θέμα συζήτησης στον πρωινό καφέ. Τα προβλήματα όμως του καθενός γεμίζουν την ατζέντα των καθημερινών διαλόγων σε τέτοιο βαθμό που τα πρόχειρα συμπεράσματα και οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν τελειωμό.
Λησμονούμε πως κι εμείς είμαστε φθαρτοί άνθρωποι, γεμάτοι αμαρτίες και κακές συνήθειες. Αυτά που λοιδορούμε για τον διπλανό μας δεν θα αργήσουν να μας συμβούν αν δεν διαθέτουμε λίγα από τα βασικά και απλά στοιχεία μιας μετριοπαθούς συμπεριφοράς. Αν δεν καταπολεμήσουμε τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας, αν δεν πολεμήσουμε με τον εαυτό μας δεν δικαιούμαστε να στέλνουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα συμπολίτες μας που έπεσαν και προσπαθούν να ξανασηκωθούν. Η πτώση μας ακολουθεί όλους και ως δέσμιοι μιας μιαρής και βάναυσης κοινωνίας ας κρατάμε πάντα μικρό καλάθι, ας τρώμε μεγάλη μπουκιά και ας μην λέμε μεγάλες κουβέντες.
Το παρόν κείμενο δεν διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που απαιτεί η σύγχρονη πραγματικότητα για να προκαλέσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Δεν αναφέρεται σε επίκαιρα πολιτικά και οικονομικά θέματα, δεν κάνει λόγο για αίμα, βία και εγκληματικότητα. Ελάχιστοι θα διαβάζουν και ακόμη πιο λίγοι θα ευαισθητοποιούν.
Μήπως όμως παραβλέπουμε κάποια σημαντικά κοινωνικά θέματα με τεράστιες προεκτάσεις στην ανθρώπινη ψυχή που λιθοβολείται πανταχόθεν; Μήπως πρέπει να εστιάσουμε στα απλά για να μην παγιδευτούμε στα πολύπλοκα; Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τι είναι δίκαιο, αληθινό και σωστό για τον καθέναν μας;
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
