Γιατί; Τα Τέμπη τείνουν όλο και περισσότερο να αποτελέσουν τη θρυαλλίδα που θα οδηγήσει τους πολλούς να απαιτήσουν, ως το πιο άμεσο και ζωτικό αίτημα, την ανατροπή εδώ και τώρα του αδίστακτου και δολοφονικού μνημονιακού καθεστώτος.
Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι ο μοναδικός τρόπος για να βρουν αληθινή δικαίωση οι τόσοι αδικοχαμένοι είναι:
Να σταματήσει πάραυτα το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και της χώρας συνολικά.
Να καταργηθούν αμέσως όλοι οι μνημονιακοί θεσμοί και οι δεσμεύσεις υποτέλειας.
Να εθνικοποιηθούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία και οι υποδομές που πέρασαν στη διαχείριση του ΤΑΥΠΕΔ και του Υπερταμείου, είτε έχουν πουληθεί, είτε όχι.
Να συλληφθούν και να καθίσουν στο σκαμνί όλοι – πολιτικοί, αξιωματούχοι της διοίκησης, στελέχη των μνημονιακών θεσμών και εταιριών ευκαιρίας – όσοι έφεραν τη χώρα σ’ αυτήν την πρωτοφανή κατάντια, να θρηνεί εκατόμβες θυμάτων της πιο δολοφονικής και εγκληματικής αυθαιρεσίας που γνώρισε ποτέ στη νεότερη ιστορία της η Ελλάδα.
Μόνο που όλα αυτά απαιτούν πολιτική λύση. Εκτός κι αν είναι τόσο, μα τόσο αφελής κανείς ώστε να περιμένει ότι θα τους καθίσει στο σκαμνί ο κ. Ντογιάκος και οι ομότιμοί του!
Χρειάζεται μια πολιτική λύση σήμερα, όχι αύριο. Μια πολιτική λύση που έχει εμπιστοσύνη και επενδύει στη δύναμη της μεγάλης πλειοψηφίας σήμερα, κι όχι να παραπέμπει ότι πιο ζωτικό και αναγκαίο στις ιστορικές καλένδες, όταν και όποτε «ωριμάσουν οι συνθήκες».
Χρειάζεται μια πολιτική λύση που κανένα από τα σημερινά κόμματα της μονοκομματικής μνημονιακής βουλής, ούτε μπορεί, ούτε είναι διατεθειμένο να υποστηρίξει. Ανεξάρτητα από τις προφάσεις με τις οποίες δικαιολογεί τον εαυτό του. Διότι πολύ απλά κανένα, μα κανένα δεν θέτει ως άμεσο αίτημα την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος, μέσα από την άμεση αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Κι αυτό το γνωρίζει άριστα ο περισσότερος κόσμος, η μεγάλη πλειοψηφία, που ας μην ξεχνάμε το 2015 είχε ψηφίσει τουλάχιστον κατά 62% κατά των μνημονίων. Ενωμένος στον κοινό σκοπό, χωρίς να κοιτάει ο ένας τα πιστεύω του άλλου, χωρίς να παρασύρεται από τις εντεταλμένες σειρήνες του διαίρει και βασίλευε με όρους ουσιαστικά φυλετικού τύπου διαχωρισμούς δεξιάς-αριστεράς, ιδεολογικής και θρησκευτικής «καθαρότητας».
Απλά μέσα στην καλλιεργούμενη απογοήτευσή, οι περισσότεροι και την απαξία που τρέφουν για τους επαγγελματίες της πολιτικής, ψηφίζουν με τον ίδιο τρόπο που πάνε να αγοράσουν από τα στημένα ράφια του σούπερ μάρκετ. Ζούμε στην εποχή του κατευθυνόμενου καταναλωτισμού, τόσο στην κοινωνία, όσο και στην πολιτική.
Όσο μεγαλώνει το σοκ του απλού κόσμου από τις λεπτομέρειες της προμελετημένης τραγωδίας, όσο αντιλαμβάνεται το μέγεθος της σκόπιμης αυθαιρεσίας που οδήγησε σε μια τέτοια εκατόμβη – η οποία είναι πολύ πιθανό να ξεπεράσει τους 100 νεκρούς – τόσο εντείνεται ο ψυχολογικός πόλεμος και η μαύρη προπαγάνδα.
Τόσο περισσότερο απαιτούν οι ταγοί της εξωνημένης δημοσιογραφίας και πολιτικής, να πάψει ο κόσμος να σκέφτεται λογικά. Απαιτούν να αντικαταστήσει την ενημέρωση με την αδιάκοπη ειδησεογραφική παπαρολογία, τα αντικρουόμενα σενάρια με σκοπό τη σύγχυση, τις ψευδεπίγραφες αποκαλύψεις του επουσιώδους, τα γλυκανάλατα σήριαλ με τα «αθώα θύματα», ώστε να ξεχάσουμε ότι πρόκειται αν όχι για δολοφονία, σίγουρα για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, όπως λένε κι οι νομικοί.
Ο απλός κόσμος πρέπει πάση θυσία να σταματήσει να εμπιστεύεται τη λογική και τα μάτια του. Πρέπει να μείνει αιχμάλωτος της κακής ενημέρωσης και της παραπληροφόρησης, έτσι ώστε ακόμη κι όσοι είναι πεπεισμένοι να οδηγηθούν στην αμφισβήτηση του προφανούς.
Και φυσικά να ξεχάσουμε ορισμένα καραμπινάτα γεγονότα.
Γιατί άραγε ξέσπασε φωτιά μετά τη σύγκρουση των δυο ηλεκτροδοτούμενων συρμών; Σε τι οφείλεται η μεγάλη ισχύος πυρκαγιά από την εμπορική αμαξοστοιχία, που αφενός δυσκόλεψε την κατάσβεσή της από την πυροσβεστική, και αφετέρου αύξησε τις θερμοκρασίες σε τέτοιο βαθμό ώστε να προξενήσει παραμόρφωση σιδηροτροχιών και μετάλλων;
Γιατί δεν κινήθηκε αυτόφωρη διαδικασία σύλληψης και κράτησης σε βάρος του διευθύνοντος συμβούλου, του διευθυντή ασφαλείας και παντός άλλου υπευθύνου από τα κεντρικά τόσο του ΟΣΕ, όσο και της Hellenic Train, όπως απαιτεί ο νόμος σε τέτοιες περιπτώσεις;
Γιατί δεν δημοσιοποιούνται τα στοιχεία της εμπορικής αμαξοστοιχίας, του εταιρικού φορτίου και των συμβάσεων ναύλων και επίναυλων για τη μεταφορά;
Γιατί η κυβέρνηση μαζί με τα ευαγή ιδρύματα της ενημέρωσης αλλάζει αυθαίρετα και κατά το δοκούν τους αριθμούς των αγνοουμένων;
Γιατί δεν δίνεται αναλυτικός κατάλογος επιβατών με βάση και τα εισιτήρια που κόπηκαν κατά τη διαδρομή; Κι αν δεν υπάρχει τέτοιος κατάλογος, γιατί δεν κάλεσαν από την πρώτη στιγμή τους συγγενείς να δηλώσουν τους δικούς τους στις αμαξοστοιχίες;
Η αλήθεια είναι προκλητικά απλή. Όσα λιγότερα ξέρουμε, τόσο πιο εύκολα θα πιστέψουμε στην παράνοια της εκδοχής του «ανθρώπινου λάθους». Τόσο πιο εύκολα η οργή θα μετατραπεί σε λιντσάρισμα για τον Σταθμάρχη, ή όποιον άλλο κριθεί χρήσιμος ως εξιλαστήριο τράγος.
Τόσο πιο εύκολα θα ξεχάσουμε τους αληθινούς ενόχους. Και τόσο πιο εύκολα θα γυρίσουμε πλευρό για να συνεχίσουμε τον λήθαργο στον οποίο οι ολιγάρχες μας έχουν ισόβια καταδικάσει.
Δημήτρης Καζάκης
Πρόεδρος ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
