Από τον Οκτώβρη του 1976 όταν ο Πιερικός νίκησε την ΑΕΚ με 3-1 στην Κατερίνη. Από την μεγάλη πρόκριση της ΑΕΚ το 1977 στα ημιτελικά του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Από την μεγάλη νίκη του Άρη το 1979 μέσα στην Περούτζια. Από την πρώτη συμμετοχή της Εθνικής ομάδας το 1980 στο κύπελλο εθνών στην Ιταλία. Από την μεγάλη εμφάνιση του ΠΑΟΚ μέσα στο Μόναχο το 1983. Από την πρόκριση του Παναθηναϊκού το 1985 στα ημιτελικά του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης. Από τα θρυλικά 7αρια της εποχής, «Στην μπάντα, στην μπάντα περνάει ο Λοσάντα». Από την εποχή που ο Χατζηπαναγής ζωγράφιζε στο χορτάρι με τα μαγικά του πόδια.
Όλες αυτές ήταν στιγμές που ο αγνός φίλαθλος χαιρόταν ποδόσφαιρο, χωρίς να φοβάται να πάει στο γήπεδο, χωρίς να είναι καχύποπτος, χωρίς να τζογάρονται απίθανα ποσά για το αποτέλεσμα ενός αγώνα.
Την Κυριακή που μας πέρασε στα παιχνίδια της επονομαζόμενης super league, εκατοντάδες βεγγαλικά, πυροτεχνήματα, κροτίδες, αποπνικτική ατμόσφαιρα, λέιζερ, διακοπές, εντάσεις, αψιμαχίες μεταξύ παικτών και παραγόντων, διαμαρτυρίες, βωμολοχίες κι άλλες «καλαίσθητες» εικόνες, έκλεψαν πάλι την παράσταση. Όλες οι ομάδες αισθάνονταν αδικημένες από την διαιτησία, όλες απέδιδαν ευθύνες στον αντίπαλο και σε όλους τους αγώνες η παρουσία των ελλήνων ποδοσφαιριστών ήταν μηδαμινή. Μήπως αυτός είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας;
Την ίδια ημέρα στην Κατερίνη διεξήχθη ο λαϊκός ημιμαραθώνιος αγώνας δρόμου katerini run από τον Αθλητικό Πολιτιστικό Σύλλογο Δρομέων Πιερίας ΖΕΥΣ. Η πόλη πλημμύρισε από ζωή και χαμόγελα 1000 δρομέων, όλων των ηλικιών.
Λίγο πριν τον τερματισμό στα 21 χλμ., μια αθλήτρια και δυο αθλητές, προερχόμενοι από άλλη πόλη της Μακεδονίας, πήραν μαζί τα παιδιά τους που τους ανέμεναν με λαχτάρα, και όλοι μαζί, χέρι-χέρι, ξεχνώντας κόπο και πόνο, τερμάτισαν με απερίγραπτη ψυχική ευφορία στην κεντρική πλατεία. Ελάχιστα μέτρα πίσω τους τερμάτισα κι εγώ.
Στη σελίδα μου στο διαδίκτυο αφιέρωσα τον τερματισμό μου και το μετάλλιο στα κορίτσια Κ20 του Βόλεϊ του Πιερικού για την τεράστια, πανελλήνια επιτυχία τους, απονέμοντας ταυτόχρονα τα εύσημα στον ΖΕΥΣ για την διοργάνωση.
Αργά το απόγευμα, την ώρα που ενημερωνόμουν για τα άγρια μίση και πάθη του κακόμοιρου ελληνικού ποδοσφαίρου, μου στάλθηκε ένα μήνυμα από μια κυρία που δεν γνώριζα. Με καλησπέρισε, μου έδωσε συγχαρητήρια, μου ανέφερε πως τερματίσαμε σχεδόν μαζί και μου ζήτησε να της στείλω το βίντεο στο οποίο αποθανατίζονταν και ο δικό της τερματισμός, μαζί με δυο συναθλητές της και τα μικρά τους παιδιά. Ήταν η παρέα που τερμάτισε δευτερόλεπτα πριν από μένα.
Με μεγάλη χαρά της ανταπέδωσα τα συγχαρητήρια, την ευχαρίστησα για την παρουσία τους στην πόλη μας, της ζήτησα να μεταφέρει τους χαιρετισμούς μας στον πρόεδρο του συλλόγου τους και της έστειλα το βίντεο. Μια απρόβλεπτη και ξεχωριστή γνωριμία μέσα από τον υγιή αθλητισμό.
Ανάλογες όμορφες στιγμές συγκίνησης και απερίγραπτης συναισθηματικής έντασης βιώνουν οι δρομείς σε κάθε τους συμμετοχή σε έναν λαϊκό αγώνα δρόμου, από την μια, μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδας. Εδώ γίνονται όλοι φίλοι, μια γροθιά. Οι δρομείς γυμνάζουν το σώμα και ταυτόχρονα απολυμαίνουν το πνεύμα Αγωνίζονται για φιλανθρωπικούς σκοπούς, συμμετέχουν στους αγώνες μικρά παιδιά, άτομα με ειδικές ανάγκες και νικητές είναι όλοι οι συμμετέχοντες.
Όπως σε όλους τους τομείς του κοινωνικού βίου, έτσι κι εδώ υπάρχουν άνθρωποι φθαρτοί, με ελαττώματα κι αδυναμίες. Όμως ο αθλητισμός είναι ένα παιχνίδι και η προώθηση του λαϊκού δρομικού κινήματος είναι αναγκαία για έναν πιο όμορφο κόσμο. Τα θετικά μηνύματα που απορρέουν από τον μαζικό αθλητισμό καλό θα ήταν να προβάλλονται προς τα έξω, μήπως σωθεί κάτι στην αλλοτριωμένη κοινωνία μας.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
