Η αλήθεια είναι ότι μόλις είδα τις τιμές έπαθα ένα μικρό σοκ αφού σχεδόν όλα τα επώνυμα απορρυπαντικά ασχέτως ποσότητας, πλησιάζουν πλέον τα 20 ευρώ!!!
Όταν μέχρι πριν λίγο καιρό στοίχιζαν τα μεγάλα μεγέθη κυρίως μόνο, γύρω στα 16 ευρώ το πολύ.
Ασυδοσία παντού, ανεξέλεγκτη και αδικαιολόγητη αύξηση των τιμών, ρεμούλα, αισχροκέρδεια, παντελής έλλειψη κρατικού ελέγχου και επιβολής πλαφόν στις τιμές και οι έμποροι γλεντάν σε βάρος των μικρομεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων που αν μη τι άλλο στη χώρα μας πολλαπλασιάζονται με αύξουσα γεωμετρική πρόοδο. Και φυσικά, με κουπόνια των 50-100 ευρώ μία στο τόσο για τους χαμηλοεισοδηματίες και επιδοτήσεις για να γελάμε δεν λύνεται το πρόβλημα . Απλά δίνεις μια ασπιρίνη για να ηρεμήσει λίγο ο ασταμάτητος πονοκέφαλος.
Τελικά για όλη αυτή την καλοστημένη φάρσα ποιος φταίει;
Τελικά για όλη αυτή την καλοστημένη φάρσα ποιος φταίει;
Ο πόλεμος στην Ουκρανία; Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη; Ο καιρός; Η απληστία των εχόντων; Οι χειροκροτητές των παρατηρητών και διαχειριστών που μας κυβερνάνε; Το 41% που ξανάδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που 4 χρόνια έχει ακούσει τα εξ’ αμάξης για την ανικανότητα να διαχειριστεί με αποτελεσματικότητα τα σοβαρά εσωτερικά θέματα που προέκυψαν; Ο μηχανισμός μήπως όλων αυτών των κομματικών κηφήνων που κάπως και κάπου πάντα βολεύεται αρκεί να το βουλώνει και απλά και μόνο να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει;
Προφανώς ναι. Πολλά ή και όλα από τα παραπάνω με την πιο μεγάλη όμως ευθύνη να έχει κατά την γνώμη μου η τελευταία κατηγορία, αυτή των οργανωμένων χειροκροτητών που προσωπικά τους θεωρώ το ίδιο συνυπεύθυνους και ηθικούς αυτουργούς για την κατάντια της χώρας μας αφού με το φιλοτομαρισμό που επιδεικνύουν για το προσωπικό βόλεμα ή των ημετέρων, ξεπουλάνε την αξιοπρέπεια τους και έτσι πολύ εύκολα πλέον εξαγοράζεται η σιωπή και η συνείδηση τους, συνηγορώντας στο έγκλημα. Με αυτό όμως το εύκολο ξεπούλημα, δίνουν αμέτρητα άλλοθι στην κυβέρνηση η οποία πατώντας πάνω σε ένα χάρτινο εφαλτήριο κάνει άλματα όχι μπρος και σε ύψος, αλλά μόνο άκυρα και σε βάθος, φέρνοντας όμως ταυτόχρονα την κοινωνία και τη χώρα μας σε μια μη αναστρέψιμη κατά τη γνώμη μου οικονομική δυστοκία που συνθλίβει την ισορροπία, την ηρεμία, την ψυχολογία και τα όνειρα.
Μετά από 52 λοιπόν χρόνια ζωής σε αυτή τη χώρα πλέον δεν με κρατάει τίποτα από το να πω ότι ντρέπομαι που δίπλα μου ο γείτονας μου πεινάει, ντρέπομαι που το 30% τουλάχιστον των οικογενειών αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά θέματα και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις τους. Ντρέπομαι που στην πόλη μου 500 περίπου οικογένειες περιμένουν την εβδομαδιαία τροφοδοσία τους από τα κοινωνικά παντοπωλεία, ντρέπομαι που πολλά από τα συσσίτια της Μητρόπολης μας πηγαίνουν σε παιδάκια που μεγαλώνουν σε επικίνδυνα προβληματικές οικογένειες. Ντρέπομαι που υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν ούτε τα πολύ βασικά σε τετράδια, βιβλία, στυλούς, τσάντες και μολύβια για να διεκδικήσουν επί ίσης όροις το αγαθό της γνώσης. Ντρέπομαι όταν αναγκάζομαι να βοηθήσω μια οικογένεια όχι για αυτή μου την πράξη, αλλά για εμένα, τους συνανθρώπους μου, τους κυβερνώντες και τους χειροκροτητές τους που επιτρέψαμε ο καθένας με το μερίδιο που του αναλογεί να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ντρέπομαι, ντρέπομαι, ντρέπομαι...
Θλίβομαι και ντρέπομαι για εμένα, για εμάς, για αυτούς που μας κυβερνάνε, ντρέπομαι και αηδιάζω ακόμη περισσότερο με τους οργανωμένους χειροκροτητές τους.
Η χώρα που ζω και μεγάλωσα και όλοι εμείς με έχουν κάνει πλέον να ντρέπομαι!»
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Αναγνώστης σας.
* Image by budi yanto from Pixabay
Προφανώς ναι. Πολλά ή και όλα από τα παραπάνω με την πιο μεγάλη όμως ευθύνη να έχει κατά την γνώμη μου η τελευταία κατηγορία, αυτή των οργανωμένων χειροκροτητών που προσωπικά τους θεωρώ το ίδιο συνυπεύθυνους και ηθικούς αυτουργούς για την κατάντια της χώρας μας αφού με το φιλοτομαρισμό που επιδεικνύουν για το προσωπικό βόλεμα ή των ημετέρων, ξεπουλάνε την αξιοπρέπεια τους και έτσι πολύ εύκολα πλέον εξαγοράζεται η σιωπή και η συνείδηση τους, συνηγορώντας στο έγκλημα. Με αυτό όμως το εύκολο ξεπούλημα, δίνουν αμέτρητα άλλοθι στην κυβέρνηση η οποία πατώντας πάνω σε ένα χάρτινο εφαλτήριο κάνει άλματα όχι μπρος και σε ύψος, αλλά μόνο άκυρα και σε βάθος, φέρνοντας όμως ταυτόχρονα την κοινωνία και τη χώρα μας σε μια μη αναστρέψιμη κατά τη γνώμη μου οικονομική δυστοκία που συνθλίβει την ισορροπία, την ηρεμία, την ψυχολογία και τα όνειρα.
Μετά από 52 λοιπόν χρόνια ζωής σε αυτή τη χώρα πλέον δεν με κρατάει τίποτα από το να πω ότι ντρέπομαι που δίπλα μου ο γείτονας μου πεινάει, ντρέπομαι που το 30% τουλάχιστον των οικογενειών αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά θέματα και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις τους. Ντρέπομαι που στην πόλη μου 500 περίπου οικογένειες περιμένουν την εβδομαδιαία τροφοδοσία τους από τα κοινωνικά παντοπωλεία, ντρέπομαι που πολλά από τα συσσίτια της Μητρόπολης μας πηγαίνουν σε παιδάκια που μεγαλώνουν σε επικίνδυνα προβληματικές οικογένειες. Ντρέπομαι που υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν ούτε τα πολύ βασικά σε τετράδια, βιβλία, στυλούς, τσάντες και μολύβια για να διεκδικήσουν επί ίσης όροις το αγαθό της γνώσης. Ντρέπομαι όταν αναγκάζομαι να βοηθήσω μια οικογένεια όχι για αυτή μου την πράξη, αλλά για εμένα, τους συνανθρώπους μου, τους κυβερνώντες και τους χειροκροτητές τους που επιτρέψαμε ο καθένας με το μερίδιο που του αναλογεί να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ντρέπομαι, ντρέπομαι, ντρέπομαι...
Θλίβομαι και ντρέπομαι για εμένα, για εμάς, για αυτούς που μας κυβερνάνε, ντρέπομαι και αηδιάζω ακόμη περισσότερο με τους οργανωμένους χειροκροτητές τους.
Η χώρα που ζω και μεγάλωσα και όλοι εμείς με έχουν κάνει πλέον να ντρέπομαι!»
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Αναγνώστης σας.
