Όταν
το 1987 ως πρωτοετής φοιτητής εισήλθα στο ΑΠΘ για την εγγραφή μου, αισθάνθηκα
έκπληκτος από την υποδοχή και το ενδιαφέρον της νεολαίας που ήδη φοιτούσε στο
πανεπιστήμιο.
Εκπρόσωποι
από πράσινα, κόκκινα, μπλε, κίτρινα τραπεζάκια σε προσέγγιζαν με αγαθές
προθέσεις για να σε κατευθύνουν, να σε βοηθήσουν, να σε ξεναγήσουν στους χώρους
της σχολής.
Στην
πορεία κατάλαβα πως όλοι αυτοί ήθελαν την ψήφο σου και μόνο. Ποτέ δεν ήταν
ενωμένοι για να κατακτήσουν μαζικά τα δίκαια αιτήματα, ποτέ δεν έδωσαν κοινούς
αγώνες, ποτέ δεν αποφάσισαν συλλογικά για τα αυτονόητα. Δεν συμφωνούσαν ούτε
στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών.
Μια
ανάλογη κατάσταση βιώνουμε δεκαετίες στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας με
αρνητικές προεκτάσεις σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου.
Δεν
έχουμε την τόλμη να συναποφασίσουμε για πράγματα και καταστάσεις που μας
ενώνουν και ωφελούν τον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα. Είναι δυνατόν να μην υπάρχει
μια μακροχρόνια εθνική στρατηγική για την παιδεία, την υγεία, την εξωτερική
πολιτική;
Όχι,
δεν υποχωρεί κανείς. Η ιδιοτέλεια, η απληστία, το εγωιστικό παραλήρημα, τα πάθη,
η κληρονομιά του παρελθόντος και οι ατέλειωτες «ιδεολογικές» διενέξεις βάζουν
στο περιθώριο αυτό που λέμε καλό της πατρίδας. Κάθε εκλεγμένος πολιτικός θέλει
να διαχειρίζεται τα πάντα σε ένα κλειστό κύκλο που επιβάλλει η παράταξη του
χωρίς να αφουγκράζεται τα προβλήματα του λαού, που ουσιαστικά είναι προβλήματα
της χώρας.
Μιας
χώρας που έχει οδηγηθεί στο αδιέξοδο γιατί ποτέ τα τελευταία χρόνια οι ηγέτες
δεν σήκωσαν ενωμένοι το ανάστημα τους στους ξένους εταίρους «κατακτητές», αλλά
διχασμένοι οδήγησαν την Ελλάδα στον κατήφορο.
Γιατί
να μην προβάλλουμε προς το εξωτερικό τη δύναμη μας και την ενότητα μας για να
μας σέβονται, να μη μας ειρωνεύονται, να μην μας χλευάζουν για τα δεινά που και
οι ίδιοι, τεχνηέντως, μας φόρτωσαν;
Δεν
είναι δυνατόν να μην υπάρχουν διαφορές στο εσωτερικό της χώρας. Είναι φυσικό να
διαπληκτίζονται η εκάστοτε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να υπάρχουν εντάσεις,
ενστάσεις και διαφωνίες.
Είναι
όμως αδιανόητο η μια πλευρά να τορπιλίζει και να συκοφαντεί την άλλη όταν
διαχειρίζεται την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας
όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Είναι
ντροπή από τη μια ο γνωστός Γερμανός να λοιδορεί τον ελληνικό λαό, να
προσβάλλει την νοημοσύνη του και από την άλλη όλα τα κόμματα της βουλής να μην
αντιδρούν, καταδικάζοντας την πράξη του.
Είναι
άδικο να διώχνουμε στο εξωτερικό χιλιάδες ικανούς επιστήμονες και να
φτωχαίνουμε καθημερινά σε όλα τα επίπεδα.
Είναι
άδικο στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου οι πολίτες της να δοκιμάζονται τόσο
σκληρά από την λιτότητα γιατί οι ηγέτες δεν διαχειρίζονται σωστά τα
πλεονεκτήματα της, τα ανεκτίμητα αγαθά της, τον ήλιο, τη θάλασσα, την
πολιτιστική κληρονομιά.
Δεν
είναι πιο έξυπνοι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι, δεν είναι πιο κατάλληλοι, δεν
δουλεύουν περισσότερο από τους Έλληνες. Απλά διαχειρίζονται τις τύχες των λαών τους
με την οργάνωση και μεθοδικότητα που λείπει από την δική μας πολιτική και πάνω
από όλα στα δύσκολα είναι ενωμένοι και δεν θυσιάζουν την ακεραιότητα και το
κύρος της πατρίδας τους για μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Για
όλους έχει η κουτάλα. Δεν είπαμε κανείς να κυβερνάει αμισθί, αλλά μια στοιχειώδη
εθνική συναίνεση απέναντι στους αδίστακτους γίγαντες, στους σουλτάνους της
Ευρώπης θα αλλάξει πολλά και θα αναστρέψει το κλίμα στα εσωτερικά και εξωτερικά
προβλήματα που ταλαιπωρούν την Ελλάδα.
Για
να επιτευχθεί όμως αυτή η υπέρβαση απαιτείται μια σπουδαία αρετή που ονομάζεται
ταπείνωση, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να καταπολεμηθεί η εγωπάθεια. Το τόλμημα
φαντάζει ανέφικτο.
Ας
ελπίσουμε να έρθει ο φωτισμός στους ηγέτες μας.
Γιάννης
Τσαπουρνιώτης
