Τάσος Ισαάκ – Σολωμός Σολωμού : Δύο Ήρωες που το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» το εννοούσαν
!
H 11η και η 14η
Αυγούστου του 1996,είναι οι μέρες που ξημέρωσαν, για να γραφτούν στην
Ελληνική Ιστορία τα ονόματα δύο νέων
ηρώων που έδειξαν ότι τίποτα δε μπορεί να σταματήσει την Ελληνική ψυχή…
Ο Τάσος Ισαάκ – 24 χρόνων και ο Σολωμός Σολωμού – 26 χρόνων, Ελληνοκύπριοι,
δολοφονούνται με βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο από τα χέρια του Τούρκου κατακτητή
της Κύπρου και αφήνουν την τελευταία τους πνοή.
Στις 11 Αυγούστου, Ελληνοκύπριοι, ήταν αποφασισμένοι
να πραγματοποιήσουν αντικατοχική πορεία και να φθάσουν στην Kερύνεια. Η
διαδήλωση όμως ξέφυγε γρήγορα από τον έλεγχο και στη Δερύνεια δέχθηκαν επίθεση.
Ο Τάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Ελληνοκύπριο, τον
οποίο χτυπούσαν οι Τούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του
μαζεύτηκαν και άλλοι λυσσασμένοι Τούρκοι και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του
ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες, ρόπαλα και λοστούς.
Τον χτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο ήρωας Τάσος Ισαάκ άφησε
την τελευταία του πνοή.
Στις 14 Αυγούστου, ημέρα κατάληψης της Αμμοχώστου, ξεκινούσε
για την αθανασία ένας άλλος ήρωας. Είχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτε δεν
τον σταματούσε. Όταν τελείωσε η κηδεία του ήρωα Τάσου Ισαάκ, ομάδα από
διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν
στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο
μάχης, όταν εμφανίστηκαν και πάλι οι Τούρκοι και άρχισαν πετροπόλεμο. Ξαφνικά
ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από
τα χέρια των «ειρηνευτών» ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική
σημαία, τη σημαία της ντροπής, της σφαγής εκατομμυρίων Ελλήνων
Μικρασιατών, Ποντίων, Κυπρίων. Ο Σολωμός
όμως ήταν αποφασισμένος…- Ή τώρα ή ποτέ- και άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό.
Οι Τούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν, μέχρι που ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός
από σφαίρα στο λαιμό.
Μέσα στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, αυτές της οικονομικής
αλλά και κοινωνικής κρίσης, δεν πρέπει
να ξεχνάμε δύο παιδιά που θυσίασαν την ζωή τους, με το πολύτιμο αίμα
τους , για την πατρίδα τους, για τις αξίες και τα ιδανικά τους…για την σημαία
μας.
Οι νέοι πρέπει να μαθαίνουν και εμείς να θυμόμαστε -γιατί
εκείνοι τελικά γράφουν την ιστορία-.
Αφήστε τους νέους να περισώσουν την εθνική μας αξιοπρέπεια …
Αφήστε μας, λοιπόν, ν’ αντισταθούμε…
«Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται…»
Με τιμή,
Μακρίδης Νίκος
Επικεφαλής συνδυασμού «Νέα Εποχή για την Κατερίνη»
