Όταν ήμουν μαθήτρια θεωρούσα σημαντική την πνευματική
εργασία. Οι λέξεις, ο λόγος, ο θείος λόγος, ήταν για μένα η υπέρτατη ανθρώπινη
σύλληψη. Στον αντίποδα η χειρωνακτική εργασία ήταν υποδεέστερη.
Χρέος του
ανθρώπου είναι να «κάνει την ύλη πνεύμα» σύμφωνα με τις παροτρύνσεις του Νίκου
Καζαντζάκη.
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν στο περιοδικό ο Φυσικός Κόσμος, φοιτήτρια πια, διάβασα ότι το μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου χρησιμοποιείται για να δίνει οδηγίες στα χέρια. Κοίταξα λοιπόν πιο χαμηλά, στα ιερά χέρια των γυναικών που ήταν αεικίνητα και ακούραστα, έπλεκαν, κεντούσαν, μαγείρευαν. Έφτιαχναν τους λαχανόκηπους, παρήγαν και μεταποιούσαν. Παρασκεύαζαν μαρμελάδες, σάλτσες, φυλλωτά και τραχανάδες. Είχαν στα χέρια τους την οικιακή οικονομία και εξασφάλιζαν την αυτάρκεια της οικογένειας σε διατροφή και ένδυση.
Ναι εμείς φτιάχνουμε μαρμελάδες και παίρνουμε την υπόθεση
της αυτάρκειας στα χέρια μας, παίρνουμε την υπόθεση του σήμερα και του αύριο
της πατρίδας μας στα χέρια μας.
Ναι εμείς οι γυναίκες ψηφίσαμε αριστερά και ριζοσπαστικά,
ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ και δίνουμε την εντολή διακυβέρνησης για τετραετία.
Κοιτάμε
μπροστά, στο μέλλον, γιατί έχουμε παιδιά να μεγαλώσουμε, μια πατρίδα ρημαγμένη
να ανοικοδομήσουμε με δικαιοσύνη, τόλμη και φαντασία, γιατί έχουμε όνειρα να
πραγματοποιήσουμε.
