Το ερέθισμα για το άρθρο που θα διαβάσετε παρακάτω, στάθηκε
μια θεατρική παράσταση, που παρακολούθησε το ΓΕ.Λ. Κ. Μηλιάς μαζί με άλλα
τέσσερα σχολεία του νομού, στην αίθουσα εκδηλώσεων του 5ου ΓΕ.Λ. Κατερίνης.
Παρακολουθήσαμε, λοιπόν την παράσταση “Chatroom” από το
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ της Βέροιας. Το κείμενο ήταν ιδιαίτερα επίκαιρο, καθώς αφορούσε στον
εκφοβισμό, στο πολυσυζητημένο bullying, στην ευάλωτη ηλικία των εφήβων, στις
ανώνυμες φιλίες που αναπτύσσουν στο διαδίκτυο, στην άνεση με την οποία μπορούν
να εκφράσουν τα πιο προσωπικά τους προβλήματα σε άγνωστους, άγνωστοι που και οι
ίδιοι, άτομα ίσως με προβληματικές προσωπικότητες, να δίνουν καταστροφικές
συμβουλές, ακόμα και να σπρώχνουν σε μια
αυτοκτονία…
Οι ηθοποιοί
νέοι, ζωντανοί, κοντά στην ηλικία των μαθητών μας και με διάθεση να συζητήσουν
μετά την παράσταση για τους προβληματισμούς τους, θα είχαν ίσως προκαλέσει πολύ
περισσότερο το ενδιαφέρον των παιδιών, αν … τους άκουγαν καλύτερα.
Κι εδώ η
σκέψη μου κινείται σε δύο συνιστώσες: αφενός στη σοβαρή έλλειψη ενός κατάλληλου
για τέτοιες εκδηλώσεις χώρου στην πόλη μας, αφετέρου στις προδιαγραφές που
πρέπει να καλύπτουν οι περιοδεύοντες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, θίασοι.
Οι ηχητικές
εγκαταστάσεις του 5ου ΓΕ.Λ., που μας φιλοξένησαν, δεν επαρκούσαν για να κρατήσουν
συγκεντρωμένους 500 εφήβους και να αποφευχθεί η «αναστάτωση», την οποία οι
εκπαιδευτικοί που διδάσκουμε σε σχολικές τάξεις, τόσο καλά γνωρίζουμε,
ιδιαίτερα στο κομμάτι εκείνο, κατά το οποίο οι ηθοποιοί θέλησαν να
κουβεντιάσουν με τους μαθητές – θεατές για το θέμα του έργου. Τι συζήτηση
μπορεί να γίνει, άραγε, όταν δεν ακούγονται οι ερωτήσεις των μαθητών και πολύ
περισσότερο, όταν δεν ακούγονται ούτε οι απαντήσεις των ηθοποιών;
Όταν βρίσκομαι σε τέτοιες καταστάσεις, θλίβομαι ως πολίτης,
για το κέντρο εκδηλώσεων – φάντασμα, που απόμεινε ένα ημιτελές γιαπί, δίπλα στα
ΚΤΕΛ Κατερίνης. Σε ποιους άστοχους χειρισμούς, ποιων αρμόδιων – αναρμόδιων
οφείλεται το γιαπί που «κοσμεί» την πόλη μας, σε ποια βραδυκίνητα δίχτυα της
δημόσιας γραφειοκρατίας σκάλωσε και σταμάτησε
το μεγαλεπήβολο έργο του θεάτρου των 450 θέσεων;
Και δεύτερον, όταν ένα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ έρχεται στην πόλη μας και
εισπράττει 5 ευρώ εισιτήριο από κάθε μαθητή, δεν οφείλει να φροντίσει για τα ηχοσυστήματα και να εξασφαλίσει επαρκή
ακουστική στην αίθουσα που το φιλοξενεί,
τιμώντας την εμπιστοσύνη που του έδειξε η εκπαιδευτική κοινότητα;
Δεν είχα την πρόθεση να ανεβάσω τους τόνους της συζήτησης,
αλλά ειλικρινά ήθελα να εκφράσω τις απορίες μου για τον τρόπο, με τον οποίο
λειτουργούν οι φορείς του πολιτισμού στον τόπο μας.
Δήμητρα Τόλη, φιλόλογος
