Ένα μικρό βιβλίο. Ένα μικρό βιβλίο, για τις μικρές ώρες. Οι
ώρες εκείνες που στο πέρασμά τους κάνουν μια βοή, ένα σύρσιμο, ήχος ατέλειωτος
στον αντίλαλο. Οι τοίχοι στο δωμάτιο αναπαραγάγουν την ηχώ. Έξω, ο ουρανός της
νύχτας ξαναστέλνει τον ήχο, αφού πρώτα χτυπήσει στα σκληρά στρώματα του
ορίζοντα. Ο χώρος ελάχιστος. Ο χρόνος λίγος. Και οι ώρες μικρές, οι νυχτερινές
ώρες της σιωπής, που πολλαπλασιάζουν το θόρυβο, τη θριαμβευτική προφορά μιας
φωνής που πριν στόλιζε και τα άνθη εκείνα που ανακήρυσσαν, έγιναν απρόσμενη
κραυγή σα να ακούγεται σπαρακτικά και αναγκαία το "άρον άρον". Και τα
άνθη... Στεφάνι αγκάθινο.
Το βιβλίο αυτό δεν ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Δεν
έχει την κλασσική δομή μιας νουβέλας ή ενός μυθιστορήματος. Είναι περισσότερο
μια ημερολογιακή καταγραφή, μια αδιακρισία, μια δημοσίευση από ένα προσωπικό
τετράδιο, που ο συντάκτης του θα ήθελε να παραμείνει για πάντα κρυφό.
Ένα αδειανός καμβάς, που περιμένει να ενσαρκωθεί με χρώμα
και προοπτική, παρατημένος στην άκρη του ατελιέ, ενώ οι τελειωμένοι πίνακες
δίπλα του, εκφράζουν μια εποχή ευτυχή, παντοτινά χαμένη. Παρασυρόμενος από τα
άκρα, ένας άνθρωπος καταστραμμένος, ένας καλλιτέχνης στα όρια της εκμηδένισης
προσπαθεί να σώσει εκείνο που γνωρίζει πως δε μπορεί να σώσει. Ακρωτηριασμένος από τα νήματα που έδεσε στην
τέχνη του, αφού δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει, γιατί να μη δοκιμάσει να τα
χάσει όλα;
Μόνο ένας καμβάς στην άκρη μένει λευκός και δεν έχει το
λευκό της αγνότητας, αλλά της καταστροφής. Είναι ποτισμένος από αίμα
αμετάβλητο, ριγμένο άτσαλα, χωρίς υπογραμμίσεις και θέσεις προοπτικής. Είναι το
αίμα που έπρεπε να προκαλέσω να τρέξει για να το βλέπω να κυλάει ανεμπόδιστο,
γάργαρο, άφθονο και να καταλήξει στη θάλασσα, την κόκκινη θάλασσα, τη βαθιά, τη
σκοτεινή, την άπειρη… Αυτός ο πίνακας είναι ο μοναδικός που ανήκει σε μένα. Σε
μένα και σε εκείνη. Είναι η πρώτη φορά που αρχικά έπρεπε να σκοτώσω και μετά να
δημιουργήσω. Η αντιστροφή που φέρνει την ισορροπία.
Απόσπασμα από το βιβλίο
