ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ,
Την καταιγίδα που έρχεται και τρομάζει τα πουλιά,
Που ψάχνουν απεγνωσμένα, μέρος να κουρνιάσουν.
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ,
Την βροχή που πέφτει ασταμάτητα και σβήνει,
Ένα-ένα,τα ίχνη από τα βήματά μου, που ακολουθούν τα δικά σου.
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ,
Το κύμα που σκάει άγρια στα βράχια,
Της κουρασμένης από τα κτυπήματα ακτής.
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ,
Το πλοίο που δεν έρχεται ποτέ,
Ακολουθώντας αλλού, την γραμμή των οριζόντων.
ΦΟΒΑΜΑΙ,
Και ανησυχώ, μήπως οι κτύποι της καρδιάς μου,
Χαθούν μέσα στην απέραντη σιωπή της άρνησής σου.
Μα πιο πολύ,
ΦΟΒΑΜΑΙ,
Και ανησυχώ, μήπως στο βλέμμα σου το λατρεμένο,
ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙ Η ΜΟΡΦΗ ΜΟΥ.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
