Τα βήματα μου σιωπηλά, μετράνε αποστάσεις,
Σε δρόμους πάντα σκοτεινούς, αλλάζουνε διαστάσεις.
Πότε αργά, πότε γοργά ,πότε σταματημένα,
Το άδειο μου σώμα οδηγούν, σε μέρη ξεχασμένα.
Δίπλα μου πάντα μια σκιά, μου λέει τι να κάνω,
Να πάψω να ονειρεύομαι, αγάπες που δεν φτάνω.
Μα τι μου μένει τελικά? όνειρα αν δεν κάνω,
Αν η καρδιά μου δεν χτυπά, στο τέρμα αν δεν φτάνω?
Τα βήματα μου βιάζονται, τρέχουνε να ξεφύγουν,
Δεν θέλω άλλο οι σκιές, κουράγιο να μου δίνουν.
Θα βγω σε δρόμους ανοιχτούς, σε φωτεινές πλατείες,
Οι σκιές μου θα απομακρυνθούν, θα γίνουν ιστορίες.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
