Στο θέατρο που λέγεται ζωή
Θα δώσουμε παράσταση για δύο,
Εσύ θα λάμπεις πάνω στην σκηνή,
Πρωταγωνίστρια, που πρώτη λέει ΑΝΤΙΟ.
Τι άδικη που είναι η ζωή,
Σαν θέατρο που όλοι προσποιούνται,
Εσύ να χάνεσαι στην κοσμοσυρροή,
Όλοι σε βλέπουν, μα ποτέ δεν σε θυμούνται.
Εγώ κομπάρσος με το βλέμμα χαμηλό,
Ακολουθώ αργά τα βήματά σου,
Τα λόγια μου τα χάνω ,όταν σε δώ,
Μου φτάνει μόνο, να αγγίζω την σκιά σου.
Τι άδικη που είναι η ζωή,
Σαν θέατρο που όλοι προσποιούνται,
Εσύ να χάνεσαι στη κοσμοσυρροή,
Όλοι σε βλέπουν, μα ποτέ δεν σε θυμούνται.
Τα φώτα χαμηλώνουν στην σκηνή,
Μία παράσταση κι’απόψε τελειώνει,
Ο κόσμος σιγά-σιγά αποχωρεί,
Και στο σκοτάδι ο κομπάρσος σιγολειώνει.
Τι άδικη που είναι η ζωή,
Σαν θέατρο που όλοι προσποιούνται,
Εσύ να χάνεσαι στην κοσμοσυρροή,
Όλοι σε βλέπουν, μα ποτέ δεν σε θυμούνται.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
