Παίζουν: Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Τιμ Ρόμπινς, Όλγα Κουριλένκο
Υπόθεση ταινίας:
Ο Ισπανός σκηνοθέτης-σεναριογράφος Fernando Leon de Aranoa (γνωστός για το εξαιρετικό Δευτέρες με Λιακάδα), κάνει το ντεμπούτο του στον αγγλόφωνο κινηματογράφο.
Ο Ισπανός σκηνοθέτης-σεναριογράφος Fernando Leon de Aranoa (γνωστός για το εξαιρετικό Δευτέρες με Λιακάδα), κάνει το ντεμπούτο του στον αγγλόφωνο κινηματογράφο.
Μένει πιστός στον κοινωνικό προβληματισμό που έχει αναπτύξει στις προηγούμενες ταινίες της φιλμογραφίας του στις οποίες καταπιανόταν με θέματα όπως ανεργία, μετανάστευση, πορνεία κτλ, χωρίς όμως να γυρίζει τα βαρύγδουπα δράματα, μιας και πάντα υπήρχε μια λεπτή ειρωνεία στη γραφή του.
Ο επικεφαλής της μικρής ομάδας που έχει σαν πεδίο δράσης της μια τραχιά ορεινή περιοχή της Βοσνίας, είναι ο Mambru (Benicio Del Toro), ο οποίος δεν είναι και πολύ σίγουρος εάν θέλει να επιστρέψει στο σπίτι του σε λίγες μέρες που τον περιμένει η φίλη του. Πλαισιώνεται από την αρχάρια σε τέτοιες αποστολές Γαλλίδα Sophie (Melanie Thierry) που πάσχει από τον άκρατο ιδεαλισμό της πρωτάρας, τον βετεράνο φίλο του Β (Tim Robbins) o οποίος δεν δείχνει να παίρνει τίποτα στα σοβαρά και τον ντόπιο διερμηνέα Damir (Fedja Stukan).
Η αποστολή που έχουν να φέρουν σε πέρας είναι να ανασύρουν ένα πτώμα από ένα πηγάδι και να προχωρήσουν στον καθαρισμό του νερού, προκειμένου αυτό να γίνει ξανά πόσιμο. Η απόκτηση όμως του απαραίτητου σχοινιού για την πραγματοποίηση της εργασίας, αποδεικνύεται ένας κανονικός Γολγοθάς που θα διαρκέσει ένα ολόκληρο 24ωρο. Την κατάσταση μάλιστα δεν διευκολύνει καθόλου η άφιξη της Katya (Olga Kurylenko), πρώην φίλης του Mambru που καταφθάνει για να αξιολογήσει το πρόγραμμα βοήθειας.
Ο σκηνοθέτης δεν παίρνει θέση: δεν δαιμονοποιεί Σέρβους ή Βόσνιους – δεν κατονομάζει τους «καλούς» και τους «κακούς» της υπόθεσης. Οι αφανείς εργάτες της ανθρωπιστικής βοήθειας, του δίνουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνει ένα κυνικό σχόλιο πάνω στον παραλογισμό του πολέμου και τα γραφειοκρατικά μπερδέματα που προκύπτουν ανάμεσα στον ΟΗΕ και τους αντίστοιχους ανθρωπιστικούς οργανισμούς. Η γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Ισπανία ταινία (τα βραχώδη τοπία και οι χωματόδρομοι θυμίζουν βέβαια Βαλκάνια) παρακολουθείται ευχάριστα, τόσο χάρη στο τις περισσότερες φορές λεπτό κυνικό χιούμορ της, όσο και στο πρωτοκλασάτο καστ της.
Από κοντά και το καταπληκτικό soundtrack, με επιλογές από Buzzcocks και Ramones μέχρι Marilyn Manson, ενώ φαίνεται πως ο σκηνοθέτης Fernando Leon de Aranoa έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον Lou Reed, αφού χρησιμοποιεί έναν τίτλο τραγουδιού του για τίτλο της ταινίας του και βάζει τραγούδια των Velvet Underground αλλά και της solo καριέρας του να ακούγονται σχεδόν ολόκληρα.
Ο επικεφαλής της μικρής ομάδας που έχει σαν πεδίο δράσης της μια τραχιά ορεινή περιοχή της Βοσνίας, είναι ο Mambru (Benicio Del Toro), ο οποίος δεν είναι και πολύ σίγουρος εάν θέλει να επιστρέψει στο σπίτι του σε λίγες μέρες που τον περιμένει η φίλη του. Πλαισιώνεται από την αρχάρια σε τέτοιες αποστολές Γαλλίδα Sophie (Melanie Thierry) που πάσχει από τον άκρατο ιδεαλισμό της πρωτάρας, τον βετεράνο φίλο του Β (Tim Robbins) o οποίος δεν δείχνει να παίρνει τίποτα στα σοβαρά και τον ντόπιο διερμηνέα Damir (Fedja Stukan).
Η αποστολή που έχουν να φέρουν σε πέρας είναι να ανασύρουν ένα πτώμα από ένα πηγάδι και να προχωρήσουν στον καθαρισμό του νερού, προκειμένου αυτό να γίνει ξανά πόσιμο. Η απόκτηση όμως του απαραίτητου σχοινιού για την πραγματοποίηση της εργασίας, αποδεικνύεται ένας κανονικός Γολγοθάς που θα διαρκέσει ένα ολόκληρο 24ωρο. Την κατάσταση μάλιστα δεν διευκολύνει καθόλου η άφιξη της Katya (Olga Kurylenko), πρώην φίλης του Mambru που καταφθάνει για να αξιολογήσει το πρόγραμμα βοήθειας.
Ο σκηνοθέτης δεν παίρνει θέση: δεν δαιμονοποιεί Σέρβους ή Βόσνιους – δεν κατονομάζει τους «καλούς» και τους «κακούς» της υπόθεσης. Οι αφανείς εργάτες της ανθρωπιστικής βοήθειας, του δίνουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνει ένα κυνικό σχόλιο πάνω στον παραλογισμό του πολέμου και τα γραφειοκρατικά μπερδέματα που προκύπτουν ανάμεσα στον ΟΗΕ και τους αντίστοιχους ανθρωπιστικούς οργανισμούς. Η γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Ισπανία ταινία (τα βραχώδη τοπία και οι χωματόδρομοι θυμίζουν βέβαια Βαλκάνια) παρακολουθείται ευχάριστα, τόσο χάρη στο τις περισσότερες φορές λεπτό κυνικό χιούμορ της, όσο και στο πρωτοκλασάτο καστ της.
Από κοντά και το καταπληκτικό soundtrack, με επιλογές από Buzzcocks και Ramones μέχρι Marilyn Manson, ενώ φαίνεται πως ο σκηνοθέτης Fernando Leon de Aranoa έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον Lou Reed, αφού χρησιμοποιεί έναν τίτλο τραγουδιού του για τίτλο της ταινίας του και βάζει τραγούδια των Velvet Underground αλλά και της solo καριέρας του να ακούγονται σχεδόν ολόκληρα.
