Θέλω να κάτσω να σκεφτώ, την μνήμη, να φρεσκάρω.
Τι έδωσα σε μια ζωή, χτισμένη πέτρα-πέτρα,
Πόσο σκληρά, μου φέρθηκε και πόσο ήταν ψεύτρα!
Έδωσα το είναι μου, την σκέψη, την ψυχή μου,
Πήρα σαν ανταπόδοση, συντρίμμια απ’την ζωής μου.
Σε ένα πάρκινγκ Εθνικής, αργά το βράδυ ,ώρες, περιμένω,
Να σταματήσει κάποιος για να δει, αν ζω, ή, αν πεθαίνω.
Δίπλα μου αυτοκίνητα, τρέχουν δαιμονισμένα,
Στης μοναξιάς το πάρκινγκ μου, τα αισθήματα μου, μπερδεμένα.
Σε ένα πάρκινγκ Εθνικής, βαρύ τσιγάρο θα ανάψω,
Της αναμνήσεις μιας ζωής, στην κάφτρα μου θα κάψω.
Πόσους αγώνες έδωσα! πόσες ταλαιπωρίες!
Κανείς δεν μου χαρίστηκε, δεν είχα ευκαιρίες.
Έδωσα χρόνια και στιγμές, με κάθε παρρησία,
Και πήρα πίσω δάκρυα, ψέμα και υποκρισία.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
Πόσο σκληρά, μου φέρθηκε και πόσο ήταν ψεύτρα!
Έδωσα το είναι μου, την σκέψη, την ψυχή μου,
Πήρα σαν ανταπόδοση, συντρίμμια απ’την ζωής μου.
Σε ένα πάρκινγκ Εθνικής, αργά το βράδυ ,ώρες, περιμένω,
Να σταματήσει κάποιος για να δει, αν ζω, ή, αν πεθαίνω.
Δίπλα μου αυτοκίνητα, τρέχουν δαιμονισμένα,
Στης μοναξιάς το πάρκινγκ μου, τα αισθήματα μου, μπερδεμένα.
Σε ένα πάρκινγκ Εθνικής, βαρύ τσιγάρο θα ανάψω,
Της αναμνήσεις μιας ζωής, στην κάφτρα μου θα κάψω.
Πόσους αγώνες έδωσα! πόσες ταλαιπωρίες!
Κανείς δεν μου χαρίστηκε, δεν είχα ευκαιρίες.
Έδωσα χρόνια και στιγμές, με κάθε παρρησία,
Και πήρα πίσω δάκρυα, ψέμα και υποκρισία.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
