Από τα πρώτα λεπτά της ομιλίας της μάγεψε το ακροατήριο με τον επιμελημένο λόγο, τις ιδέες και εν γένει με τα διαχρονικά μηνύματα και τις παραπομπές της σε έγκριτους κλασικούς παιδαγωγούς. Η συγγραφέας επεσήμανε ότι «Η μητρότητα είναι μία τέχνη δύσκολη και λεπτή, φτιαγμένη με λίγη επιστήμη, περισσότερη εμπειρία, πολύ κοινή λογική, και κυρίως πολλή αγάπη, μια αγάπη όμως πιο δυνατή από το συναίσθημα, που γνωρίζει να διορθώνει τα λάθη των παιδιών, χωρίς όμως να καταρρακώνει την προσωπικότητά τους. Ξέρει να ενισχύει την προσπάθειά τους, αλλά να μην γιγαντώνει το «εγώ» τους. Έχει μέτρο, ισορροπία, αυτοκυριαρχία, είναι συνετή, υπομονετική, επιεικής και στοργική, αλλά όχι μαλθακή και υποχωρητική, είναι αυστηρή κάποιες φορές, αλλά όχι σκληρή, είναι γλυκιά, μιλάει κατευθείαν στις ψυχές των παιδιών, αλλά και ανδροπρεπής. Συνάμα, όπως λέει και ο Κωστής Παλαμάς, είναι γνήσια, αυθεντική αγάπη που βοηθάει τα παιδιά να ανεβαίνουν κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά κι όταν ένα παιδί ανεβαίνει, ανεβάζει μαζί του και ολόκληρο τον κόσμο». Εάν επιθυμούμε να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να κάνουμε βήματα να αλλάξουμε πρώτα εμείς και κάθε μέρα που αρχίζει ξανά να αγωνιζόμαστε για να γινόμαστε καλύτεροι.
Στο τέλος, ακολούθησε εποικοδομητικός διάλογος και η ομιλήτρια αποχαιρέτησε το ΣΔΕ με το εξής: «Σας ευχαριστώ για τη θερμή φιλοξενία! Σήμερα ωφελήθηκα πολύ, γιατί βρέθηκα κοντά σε μεγάλα «παιδιά», που ταυτόχρονα εκπληρώνουν πολλούς ρόλους -αφού αρκετοί είναι και γονείς και γιαγιάδες και παππούδες ακόμη- κι όμως δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα της μάθησης, της προσπάθειας, της εσωτερικής βελτίωσής τους κι αυτός ο αγώνας τους είναι μάθημα ζωής για όλους μας!».
Από την άλλη, εκπαιδευόμενοι/ες του σχολείου σχολίασαν και ανατροφοδότησαν χαρακτηριστικά:
«Η κυρία Νίκα Μάνου άγγιξε τις καρδιές μας, οριακά μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα της συγκίνησης», Ροδή.
«Μας πλούτισε το μυαλό και την ψυχή και άγγιξε τα συναισθήματά μας», Μαρία.
«Τα παιδιά εκτιμούν στη μορφή της μητέρας ακόμα και τα πιο ασήμαντα για μας τους μεγάλους πράγματα. Μ’ έβαλε σε σκέψη, αν είμαι καλή μαμά για το παιδί μου!», Όλη.
«Δεν γνώρισα την μητέρα μου και δίνω διπλή αγάπη στα παιδιά μου. Η μάνα είναι το παν…», Φιλιό.
«Δεν έχω ακόμα παιδιά, αλλά η μητέρα μου έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή μου και θα ήθελα και εγώ να γίνω μια καλή μητέρα!», Μπίκα.
«Δεν είμαστε τυπικοί όσο πρέπει εμείς οι μεγάλοι, για να δώσουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας», Γιώργος.
Αναμφισβήτητα, η μαμά-μάνα-μητέρα ως θεμέλιο της ζωής μας ξεπερνά όποια όρια και σύνορα θέτουμε εμείς οι άνθρωποι, γι’ αυτό το έργο της συντοπίτισσας Κατερίνας Νίκα Μάνου μας αγγίζει όλες και όλους, γεγονός που μας συγκινεί και μας κάνει ιδιαίτερα περήφανους.
